Hij eet, drinkt en ademt voetbal. Richard Pattiapon (67) maakte als voetballer en trainer naar eigen zeggen een wereldreis in de voetballerij. De kans is groot dat Hekelingen zijn laatste bestemming wordt. “Je kunt niet eeuwig doorgaan.”
Een paar dagen na de 12-0 nederlaag van Hekelingen bij het sterke IFC voelt Pattiapon nog de pijn. De assistent van Youri van Baarle bij Hekelingen is blij dat er drie dagen na de monsternederlaag in Hendrik-Ido-Ambacht een oefenwedstrijd tegen Meeuwenplaat op het programma stond. “We hebben ons blazoen weer een beetje kunnen oppoetsen”, zegt hij na de 8-3 zege. “Voor en na de wedstrijd, dat was een hele andere kleedkamer.”
“Natuurlijk was er schaamte na de 12-0”, zegt Pattiapon. “Die score kwam uit de lucht vallen. Bij rust stonden we met 2-0 achter, vervolgens kregen we direct in de tweede helft twee grote kansen. Daarna werd het 3-0, 4-0, 5-0. Je zag de koppies omlaag gaan.”
Pattiapon had op dat moment graag gewild dat hiij nog zelf voetballer. “Het ging te makkelijk. Ik heb de verzorger van IFC geen enkele keer op het veld gezien. Niet dat ik schppen predik, maar we hadden wel wat meer van ons kunnen afbijten.”
“Ik ben normaal wel van een grapje, zeker achteraf, maar de stemming was zo down dat ik dat dit keer maar niet heb gedaan.”
Zijn ‘wereldreis’ in de voetbalwereld begon voor Pattiapon, zoon van een Molukse vader en een Hollandse moeder, zo’n 62 jaar geleden in Leiden. Hij speelde er bij drie clubs, UVS, Roodenburg en Oranje Groen, waar hij op zijn zestiende ook zijn debuut maakte in het eerste elftal. Na verhuisd te zijn naar Rotterdam voetbalde bij DEH en DHZ, waarmee hij nog in de tweede klasse speelde. Toen Spijkenisse zijn nieuwe bestemming werd, speelde hij als ervaren man nog eventjes in de hoofdmacht van Hekelingen. “Ik heb daarna nog één seizoen in het tweede gespeeld. Ik dacht: dat is leuk, dan kunnen die gasten nog wat oppikken van mijn ervaring. Echter kon ik niet wennen aan de mentaliteit. Ik was gewend om alles te doen en te laten voor het voetbal.”
Zijn rrainerscarrière was toen al opgestart, want met voetballende zoon was het voor Pattiapon geen keuze om langs de zijlijn te blijven. Het was de opmaat voor een carrière die langs menig club liep en waarbij hij of trainer was van het tweede, assistent-trainer van de hoofdmacht of tussenpaus. Bij Meeuwenplaat promoveerde hij twee keer met het tweede en ook, toen Louis Jacobs was ontslagen, met de hoofdmacht. Nog dichter bij huis werkte hij met Peter Hoek bij SCO’63. Dit seizoen is hij assistent van Youri van Baarle, die doorschoof van de JO19 naar de selectie. “Youri wilde een ervaren trainer naast zich. Dat werkt prima. We vullen elkaar goed aan. Ik ben zijn klankbord.”
“Nooit heb ik de ambities gehad om ergens hoofdtrainer te worden. Ik ben een no-nonsenses type. Ik hou van een dolletje, maar op het veld ben ik de baas. Discipline vind ik erg belangrijk. Je komt je afspraken na buiten het veld, maar ook daar binnen.”
Het doel dit seizoen van Hekelingen is ook duidelijk: handhaven in de derde klasse. En dat is, zeker met de versterkte degradatie, geen uitgenaakte zaak. Pattiapon heeft vertrouwen. “We begonnen het seizoen slecht, maar we hebben het gevonden in een systeem met twee spitsen en vijf man achterin. Voor IFC wonnen we van Oud-Beijerland en DFC. We moeten er gewoon in blijven.”
Klik op vv Hekelingen voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Hekelingen voor meer informatie over de club.