Een harde werker, op en buiten het veld. Met een kwekerij in champignons weliswaar een andere tak van sport, maar voor Ruud van Hooijdonk niet minder intensief. En na een dag lang plukken, maakt hij zijn kop leeg bij Bavel. “Dat werkt heel goed, ik moet niet steeds stil gaan zitten.”
Thuis, samen met zijn vader en broer in het eigen bedrijf. De 26-jarige Van Hooijdonk vermaakt zich buitenom de voetbal prima. “We werken voor de versmarkt, dus dat is iedere dag handmatig champignons plukken. In een schuur, met twaalf cellen, daar bootsen we de herfst na.” En dat gaat, nadat in 2017 een groot deel van de loods was afgebrand, inmiddels weer voorspoedig. “Toen ben ik ook twee jaar gestopt met voetballen, in 2019 zijn we weer opnieuw begonnen.” Want zonder Bavel, kan Van Hooijdonk toch eigenlijk niet. “Ik ben hier op mijn vierde of vijfde gaan voetballen, dat is dik twintig jaar. Tussendoor ook nog even in het vriendenteam van mijn broer, maar toen miste ik toch wel het selectievoetbal.”
Op de tenen
Op een uitstapje naar Molenschot na, is de verdediger aardig honkvast. “Het is echt een dorp, iedereen kent elkaar. Al moet ik zeggen, het wordt hier steeds groter, dus je ziet wat meer nieuwe gezichten.” Het bevalt hem allemaal maar wat goed. “Het zijn de jongens waar je ook mee op stap gaat. Een grote club is anders dan een dorpsclub, de mensen en vrijwilligers eromheen, het is gewoon gezellig.” Ook langs de lijn. “Er staat altijd veel volk, dat is natuurlijk wel leuk.”
Al stond Van Hooijdonk daar afgelopen seizoen, zelf ook iets te vaak. “Ik ben een half jaar geblesseerd geweest aan mijn enkel, een scheurtje in het bot. Daarna ben ik eigenlijk nooit meer echt fit geworden.” Die blessure kwam voor hem, op een wel heel ongelukkig moment. “Drie weken voor carnaval, de polonaise ging gelukkig nog wel.” Vanaf de kant zag hij de degradatie met lede ogen aan. “Er zijn voor corona een paar gasten gestopt, daardoor hadden we een vrij nieuw team. Iedereen liep enorm op zijn tenen, dat kost gewoon even tijd.” En dus spelen ze bij Bavel dit jaar niet in de tweede klasse, maar een niveautje lager. “Dat is misschien nog niet zo gek voor ons. Kampioen zie ik ons niet worden, als we maar leuk meedoen en onze wedstrijdjes winnen.”
Werkpaard
Al had het ook zomaar anders kunnen zijn, denkt Van Hooijdonk. “Ik had de laatste wedstrijden echt nog wel hoop, de verschillen waren klein. Als we toen van Uno Animo hadden gewonnen…” Waar het uiteindelijk aan lag? “Nieuwe spelers, veel blessures en het was net niet allemaal. Vaak met één doelpunt verschil.” Dat moet dit seizoen anders. “Top vier moet zeker lukken, hoop ik. Of we meteen terug gaan promoveren, weet ik niet. Een periode zou mooi zijn.” Naar een paar duels kijkt de inwoner van Bavel in ieder geval al uit. “Tegen DIA, Terheijden en Madese Boys, dat zijn altijd mooie potjes.”
Maar voor het zover is, moet er nog wel het één en ander gebeuren, bekent hij. “Vooral conditioneel, er zit nog wat pap in de benen. Vaak roep ik: dan ga ik echt hardlopen, maar komt het er toch niet van.” Aan zijn mentaliteit zal het in ieder geval niet liggen. “Ik ben een echte rechtsback, geen Johan Cruijff. Hard werken, duels spelen en het balletje inleveren. Sierpaarden en werkpaarden, geen gekke dingen doen.” Hij staat zijn mannetje. “Ik laat m’n eigen niet zomaar nat pissen. Ook in de rust moet je gewoon kunnen zeggen waar het op staat, dan moet je eerlijk tegen elkaar zijn.” Kortom, Van Hooijdonk weet wat hij wil. “Samen met mijn broer het bedrijf overnemen, maar blijven voetballen. Lekker die kop leegmaken!”
Klik op vv Bavel voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Bavel voor meer informatie over de club.