Een vader die er altijd voetbalde en inmiddels trainer is, met twee voetballende dochters en een zoon. De familie Bahnerth kan met recht een echte OVV-familie genoemd worden. Want ondanks dat Joyce en Anouck er nu niet meer voetballen, kennen ze het gevoel maar al te goed. “Als ik er nu kom, kennen ze mij nog steeds. Dezelfde mensen zijn er altijd!”
Want de 22-jarige Joyce mag dan voor haar studie in Rotterdam zijn gaan wonen en voetballen, de herinneringen aan vroeger zijn nog springlevend. “Mijn vader wilde natuurlijk altijd een jongetje, zodat ze samen naar OVV konden. Toen kreeg hij ineens twee dochters, een tweeling, maar die gingen ook op voetbal!” Het werd er dan ook met de paplepel ingegoten, vertelt ze. “Ik ging van jongs af aan al met papa mee, toen hij er zelf nog voetbalde. Dan liep ik daar het hele weekend rond, als trouwe supporter.”
Persoonlijk
Zelf begon ze met voetballen toen ze een jaar of zeven was, haar tweelingzus hield het langer vol bij OVV. “Rond de D’tjes ben ik gestopt, altijd in een jongensteam. Mijn zusje heeft de B1 nog gehaald, die was dan ook een stukje beter, haha!” En dus is er van het drietal nog maar eentje actief bij de club, broertje Junior. “Die is nu dertien en voetbalt in de JO15-1, waar mijn vader trainer is.” Joyce weet het nog goed van vroeger. “Bij de Mini’s bracht ik hem altijd naar de voetbal. Later heb ik hem ook nog training gegeven, samen met mijn vader.” Ook zelf kreeg ze vroeger training van vader Michel. “Dat was best wel gek, omdat het soms heel persoonlijk is. Maar voor mijn broertje is het misschien nog wat lastiger, omdat mijn zus en ik natuurlijk altijd samen waren. Bij Junior is het ook een stuk serieuzer dan het bij ons was.” Zelf probeert ze zo nu en dan nog te gaan kijken bij OVV. “Ik voetbal op zondag, dus dan is het soms lastig om op zaterdag bij mijn broertje te kijken. Maar als ik er ben, is Ab er ook altijd. Die deed vroeger al de klusjes, dat is een ‘topvent’. Die kent mij dan ook nog steeds!”
Patat
Ook aan de tijd buiten de vereniging bewaart ze goede herinneringen. “Mijn zusje was eigenlijk niet zo blij dat we een broertje kregen, terwijl ik het meteen heel leuk vond. Anouck begon het pas leuk te vinden toen Junior kon lopen en tegen een bal kon trappen, dan konden ze lekker samen gaan voetballen.” Sowieso vormt de jongste van de twee wel vaker een uitzondering, vertelt ze lachend. “Mijn vader, broertje en ik, zijn allemaal spits. Terwijl Anouck achterin staat.” Een tijdje terug wilden ze eens een onderlinge wedstrijd regelen, door corona ging dat uiteindelijk niet door. “Dan had ik zeker verloren. Waarschijnlijk stonden we dan ook tegen elkaar in het veld, maar ze heeft een veel betere techniek dan ik. Ik kan ook niet tegen mijn verlies.” Samen in een team gaf vroeger een stuk minder problemen, vertelt Joyce. “Dat was eigenlijk alleen maar leuk. Als tweeling is het sowieso makkelijk, omdat je al heel veel dingen samendoet. Toen was ik nog verdediger, dus stonden we ook vlakbij elkaar.” Dat leverde vaak een trotse vader op, weet ze nog. “Ik kan mij nog goed herinneren, als we met 10-0 wonnen, kregen we patat. Dat regelde hij dan. Heel vaak kwam dat niet voor, maar dat is misschien maar goed ook, haha!” Ze sluit af met het absolute hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk. “Papa is een keer kampioen geworden, toen mocht ik op de kar mee door Oostvoorne. Dat zijn leuke dingen, die horen bij een dorpsclub!”
Klik op OVV voor het laatste artikel van de club.