Al weken prijkt er in de basisopstelling van eersteklasser Nieuwenhoorn een opvallende naam, namelijk die van A-junior Lukas Hamann. De 18-jarige aanvaller sloot tijdens de voorbereiding aan bij de hoofdmacht van de club en maakt sindsdien een uitstekende indruk. Stiekem droomt hij al van een stapje hogerop. “Tweede divisie, met zoveel publiek, dat lijkt me wel vet!”
Al beseft de nuchtere rechtsbuiten maar al te goed dat die droom voorlopig nog geen realiteit zal worden. Toch ging zijn doorbraak bij Nieuwenhoorn ook sneller dan gedacht. “Een ‘concurrent’ raakte geblesseerd, daardoor mocht ik tijdens de voorbereiding al minuten maken. Dat ging goed, sindsdien sta ik in de basis. Dat had ik zelf ook niet verwacht hoor.” Want pas sinds dit seizoen maakt Hamann, die eigenlijk nog tweedejaars-A is, deel uit van de eerste selectie. “Vorig jaar trainde ik al eens mee, maar dat was met een andere trainer. We hebben echt een leuke groep, ik leer veel van die jongens.”
Jeugdig enthousiasme
Hoe ogenschijnlijk makkelijk hij de overstap van jeugd naar senioren ook heeft gemaakt, hij moet toegeven dat het verschil groot is. “Er wordt veel sneller gehandeld en ze zijn natuurlijk een stuk sterker. Zelf ben ik niet de breedste, maar ik ga geen duel uit de weg hoor.” De oudere jongens nemen hem bij de hand, vertelt hij. “Bijvoorbeeld met loopacties. Wanneer ik diep moet gaan of juist in de bal moet komen. Ze zijn tactisch een stukje verder dan ik, daar kan ik alleen maar veel van opsteken.” Maar natuurlijk beschikt Hamann zelf ook over de nodige kwaliteiten, hij noemt ze zelf even op. “Ik ben snel, maak graag een actie en zie meestal wel waar de ruimte ligt.” Een rechtspoot op rechts. “Mijn links is niet zo heel slecht, maar ik ga toch vaker buitenom.” Het begin van de competitie verliep moeizaam voor de jongeling. “Net daarvoor raakte ik geblesseerd, dus tijdens de eerste wedstrijd viel ik maar kort in. Toen pakte ik meteen een rode kaart, waardoor ik twee wedstrijden schorsing kreeg. Jeugdig enthousiasme zullen we maar zeggen, haha!” Als buitenspeler moet hij natuurlijk zorgen voor doelpunten en assists, maar toch ligt zijn focus in het eerste seizoen bij de senioren op iets anders. “Het zou mooi zijn als ik een aantal goals kan maken, een stuk of acht, maar eigenlijk wil ik vooral gewoon zoveel mogelijk spelen.”
Samenspelen
Doorgebroken dus bij Nieuwenhoorn, maar dat had ook zomaar heel anders kunnen zijn, vertelt hij. “Ik woon in Rockanje, dus daar ben ik ook begonnen met voetballen. Pas in de D’tjes kwam ik hier terecht. Daarna heb ik nog twee jaar bij Excelsior gevoetbald, tot ik naar Spijkenisse vertrok.” Bij de Rotterdamse profclub liep het anders dan gehoopt. “Het ging niet zo lekker met de trainer en ik had heel veel last van groeipijnen.” Na een jaartje Spijkenisse keerde hij terug op het oude nest, inmiddels alweer voor het vierde seizoen. Dat hij op voetbal zou gaan, was al snel duidelijk. “Met mijn broer, die nu bij SC Feyenoord speelt, voetbalden we vroeger altijd al op de pleintjes. Het ging ook altijd over voetbal, nu wat minder omdat hij uit huis is.” Ooit hoopt hij samen met broer Steven in één elftal te spelen. “Hij is 22 jaar, dus wie weet dat het er ooit nog van komt. Dat zou wel heel mooi zijn.” Echt veel tips geven ze elkaar niet. “We kunnen eigenlijk nooit echt bij elkaar kijken, dus dat is wel jammer.” Tot slot gaat hij in op de doelstelling van dit seizoen, na een goede start lijkt een plek bij de bovenste ploegen tot de mogelijkheden te behoren. “We willen bij de eerste vijf eindigen. Zelf denk ik dat de hoofdklasse nog te vroeg komt. Even een jaartje hierin blijven, dan zijn we er klaar voor.” Ook voor zichzelf heeft hij een duidelijk doel voor ogen. “Blijven leren. Aan de bal moet ik nog een stukje sterker zijn, zodat we balbezit houden.” Zijn droom is in ieder geval duidelijk. “Een vriend liet filmpjes zien van Quick Boys, met zoveel publiek, daar hoop ik ooit te staan!”
Klik op Nieuwhoorn voor het laatste artikel van de club.