Het was al in 1949 dat Janus Roozeboom (83) op zijn twaalfde lid werd van voetbalvereniging NVS, dat vier jaar eerder werd opgericht. Vandaag de dag is hij nog altijd actief voor de vierdeklasser als vrijwilliger bij de groenploeg.
“Als het had gekund dan was ik wel eerder lid geworden, maar vroeger mocht dat pas vanaf je twaalfde. Pas in 1950 hadden we voor het eerst een jeugdelftal en konden we wedstrijdjes gaan spelen. Mijn vader was de eerste voorzitter van NVS en is dat zeventien jaar lang gebleven en zelf kreeg ik van hem allerlei klussen en karweitjes die ik voor de club moest doen.”
Roozeboom deed het zonder morren en was zodoende feitelijk de eerste echte en zeker jongste vrijwilliger bij de club. “We hadden destijds twee ballen, een slechte en een minder slechte. Ik moest die ballen na de wedstrijden altijd schoonmaken, afdrogen én met ledervet inschuiven. Dat waren toen van die ballen met een veter. Wij zeiden altijd: een bal van leer, die doet soms flink zeer… En zo was het absoluut ook.”
Verder moest hij altijd op zes plekken in het dorp de pamfletten ophangen waarop de wedstrijden, zowel uit als thuis, werden aangekondigd. “Ik moest toen op de pamfletten ook de naam van de tegenstanders schrijven en het tijdstip van voetballen. Dat moest toen op verschillende plekken worden opgeplakt zodat mensen wisten wanneer er werd gespeeld en tegen wie. Maar ook ging ik geregeld met de verfkwast in de weer om de doelen te schilderen. Het was leuk om te kunnen doen en mijn vader daarmee te helpen. Ik ben enorm trots wat hij heeft gedaan voor NVS en dat hij ook op sommige momenten de club in leven heeft weten te houden met kunst en vliegwerk. Maar het is gelukt en de club bestaat gelukkig nog altijd.”
Naast Janus staken ook zijn vader én Japje Plantsoen de handen flink uit de mouwen, om de velden toentertijd altijd speelklaar te maken. “In de begintijden huurden ze velden bij de boer waarop de wedstrijden werden gespeeld. Mijn vader en Japje die moesten toen soms voor de wedstrijd nog snel de achtergebleven koeienvlaaien weghalen, zodat de spelers daar niet over uitgleden haha. Mooie toch? Eén keer dreigden ze niet te kunnen voetballen, omdat een boer ineens zijn veld niet meer wilde verhuren. Toen is mijn vader naar de geestelijke adviseur gestapt, die had je toen nog. Mensen waren toen nogal gelovig en ook die boer. De geestelijk adviseur ging langs bij de boer en het was binnen vijf minuten geregeld.. Dat zijn gouden herinneringen hoor aan deze club.”
Naast dat Roozeboom van zijn negentiende tot zijn vijfendertigste in het eerste voetbalde, ging hij daarna nog door in lagere teams van NVS, totdat hij op zijn zestigste stopte. Ik begon daarna nog een zaalvoetbalteam en viel af en toe nog in, maar op mijn vierenzestigste heb ik mijn schoenen voorgoed als speler opgeborgen, dus ik heb mijn balletjes wel getrapt.”
Als vrijwilliger heeft Janus zichzelf behoorlijk verdienstelijk voor de club gemaakt, die in 2020 75-jaar bestond. “Ik ben jeugdleider geweest, leider bij het eerste elftal, het derde en de veteranen én heb ook nog wel wat trainingen verzorgd. Mijn vrijwilligerswerk zie ik ook als een soort eerbetoon aan mijn vader, die toch aan de wieg van NVS heeft gestaan.”
Vandaag de dag brengt hij nog immer het NVS-nieuws rond op het dorp en is de NVS’er nog wekelijks op de club te vinden als lid van de groenploeg. “Iedereen heeft zijn eigen taak. Timmermannen die de boel repareren, mensen die het groen onderhouden en zelf doe ik het schilderwerk aan de accommodatie. Het is vooral een leuke en sociale bezigheid waarvan ik geniet. Ook ga ik geregeld nog wel wedstrijden kijken, behalve als het te koud is. Dan blijf ik thuis. De afgelopen periode mis ik die zondagen wel hoor, het is maar stil op het sportpark. Hopelijk kunnen we in het nieuwe seizoen weer wat meer leven in de brouwerij verwachten. En dat jubileum vieren, want dat is wel iets waar ik een beetje naar uitkijk…”
Klik hier voor meer informatie over NVS.
Klik hier voor meer artikelen over NVS.