Hij begon zelf op tienjarige leeftijd met voetballen, doorliep de jeugdopleiding, speelde in het eerste en is nu actief voor de veteranen. En daarnaast is Vincent Breedveld ook nog trainer van de JO18. Kortom, de oud-speler voelt zich best wel thuis, bij Stellendam. “Het is echt een familieclub.”
Maar dat niet alleen, begint de jeugdtrainer meteen met vertellen. “In het bestuur zitten heel wat jongens waar ik zelf mee heb gevoetbald, dat maakt het een plezier om hier rond te lopen.” Korte lijntjes, dingen snel kunnen realiseren en dus veel bekende gezichten, Breedveld heeft het als vrijwilliger prima naar zijn zin. “Ze vroegen een tijdje terug of ik bij de sponsorcommissie wilde helpen. Dat heb ik toen gedaan.” De reden is simpel. “Om iets terug te doen voor de vereniging. Ik heb hier zelf altijd kunnen voetballen, dan moet je daar nu ook bij helpen.”
Op het veld Klik op vv Stellendam voor de laatste artikelen over de club.
Want uiteindelijk blijft een balletje trappen toch het leukste wat er is. “Momenteel speel ik bij de veteranen, maar daar hebben we eigenlijk te weinig mensen. Ik ben behoorlijk fanatiek, dus zou graag nog willen voetballen.” Het alternatief? “Meedoen bij het derde, alleen ben ik daar dan weer niet meer nodig. Daar hebben ze er juist te veel!” Een technische middenvelder, met oog voor de diepte. “Ik moest het hebben van mijn inzicht en passing, liever diep dan breed.” Precies dat, probeert hij nu als trainer zelf over te brengen. “Met drie kinderen bij Stellendam, krijg je dat al snel. Het begon als leider van mijn jongste zoon, tot de middelste ook ging voetballen. Toen wilde ik niet kiezen.” Dat wist Breedveld zo te houden, tot de JO18 dit seizoen zonder trainer kwam te zitten. “Bij de veteranen gaat langzaam de stekker eruit, ik heb toch tijd over. En helemaal stoppen, is niks voor mij.” Daardoor staat hij nu dus weer twee keer per week met veel plezier op het veld. “Om de club te helpen, mijn zoon te kunnen trainen en om toch ‘gedwongen’ te worden naar buiten te gaan. Anders valt toch ook mijn sport weg…” Het spelletje waar Breedveld, na al die jaren, nog steeds zoveel van houdt. En waar hij stiekem nog altijd best goed in is. “Je hebt al die teams doorlopen, dan zit er zoveel oefenstof in je hoofd. Gelukkig kan ik ook nog best aardig een balletje trappen of aannemen, dan kun je toch dingen voordoen.”
Toch geniet de fanatiekeling van één ding het allermeest: “Een team maken! En dat is aardig gelukt.” Want heel makkelijk was dat niet, is Breedveld eerlijk. “Ik doe het samen met twee vrienden en na een tijdje zeiden we tegen elkaar: waar zijn we aan begonnen? Er werd de afgelopen jaren minder serieus getraind en het ontbrak aan discipline. Dat er weer terug in proberen te brengen, zorgde voor enige weerstand.” Sterker nog. “Spelers besloten te stoppen, die hadden er eigenlijk al geen zin meer in. Toen begonnen we wel een beetje aan onszelf te twijfelen.” Toch hielden ze stug vol. “De groep is met hangen en wurgen overeind gebleven, nu hebben we dertien of veertien man, maar alle neuzen staan dezelfde kant op.” Een echt team. “Daar ben ik trots op! Ze tonen inzet, werklust voor elkaar en de opkomst is goed.” Hard werken, wordt dus beloond. “Het is een hobby, maar ik sta er ook voor hen. Dan verwacht ik wel iets terug. Op tijd zijn en afmelden, gewoon simpele regels.” Al moet er vooral natuurlijk ook goed getraind worden. “Qua techniek is er nog veel winst te behalen, daar hameren we op. Aannames, positiespelletjes, dat soort dingen.” En af en toe lopen. “Wel met bal, maar conditie is ontzettend belangrijk. Je moet fit zijn om te kunnen winnen. Dat was in het begin aftasten, nu hebben ze dat allemaal in de gaten.” Smaakt dit alles naar meer? “Ik heb nog steeds niet echt de ambitie om trainer te worden… Maar als ze doorgaan naar de JO19, ga ik denk ik toch maar mee!”
Klik op vv Stellendam voor meer informatie over de club.
