De eerste stappen op het voetbalveld zette Robin van der Linden (33) toen hij amper vijf was bij de plaatselijke voetbalclub op Sportpark De Boenze Boogerd. Op zijn vijftiende debuteerde hij als middenvelder met een goal tegen Colijnsplaatse Boys. Inmiddels in hij alweer flink wat seizoenen laatste man bij vierdeklasser, die ook dit seizoen weer prima aan de competitie begon.

“Zeker weten. We kwamen goed uit de voorbereiding en zagen ook in de competitie dat onze inspanningen werden beloond met resultaten. Alleen tegen Kwadendamme/Hoedekenskerke ging het niet zoals we hoopten, maar verder kan niet worden gezegd dat wedstrijden van Wemeldinge saai waren. Integendeel, we proberen toch altijd wel te voetballen en dat zie je terug in de uitslagen en doelpunten die we maken.”

Van der Linden keerde, nadat hij vanwege studie van zes jaar lang in Den Bosch, Tilburg en Den Haag vertoefde én daarna nog ruim een half jaar de wereld om ging reizen, uiteindelijk weer terug op het dorp waar hij woont met zijn gezin. “Ik heb in die hele periode ook nooit de behoefte gevoeld om ergens anders te gaan voetballen. Ik heb nog even in Goes gewoond maar wel altijd lid gebleven bij de club. Het is voor mij gewoon vertrouwd. De sfeer in de vereniging is geweldig en ook in de selectie is iedereen goed met elkaar. We hebben best wel wat leeftijdsverschil in de spelersgroep, maar toch zijn er geen aparte groepjes gelukkig. Dat zegt veel in mijn ogen over de selectie, maar ook over hoe er met iedereen wordt omgegaan. Dat voelt goed en daar maak ik graag onderdeel van uit.”

In de periode dat hij een stuk van de wereld wilde zien en besloot te gaan reizen, toen ging dat prima omdat hij vanwege een kruisbandblessure toch niet kon voetballen. “Dat is nu een jaartje op elf geleden en was voor mij een prima manier om het voetbal niet extra te moeten missen. Het was een onvergetelijke ervaring, maar ik ben een dorpse jongen en ben toch gewoon blij dat ik in Wemeldinge woon en daar met vrienden een balletje kan trappen.

In de beginjaren dat Van der Linden bij Wemeldinge speelde was hij vooral te vinden op het middenveld, waar hij in een controlerende rol moest ‘stofzuigen’ en met zijn coaching probeerde de boel aan te sturen en scherp te houden. De rol als stofzuiger heeft hij inmiddels achter zich gelaten, maar de coachende rol heeft hij nu nog altijd in het team van trainer John Tahapary. “Doorheen de jaren ben ik steeds wat verder naar achter gegaan in het elftal en speel nu als laatste man. Van daaruit probeer ik de boel te sturen en zet ik het neer. Dat is ook de opdracht van de trainer. Zorgen dat de formatie intact blijft. Een rol ook die me wel past, want dat praten en coachen deed ik ook al toen ik zestien was. Met mijn ervaring probeer ik die jonge gasten daarin wat bij te brengen en zolang ze dat van die ‘ouwe’ accepteren en respecteren is dat mooi toch? Vroeger maakte ik vooral de meters voor andere, laat nu die jonge gasten maar lopen…”

In al die seizoenen dat hij nu in het eerste speelt maakte de ervaren verdediger de nodige mooie en memorabele momenten mee. “Ik heb zes keer nacompetitie gespeeld en een keer een kampioenschap mogen vieren. Dat zijn onvergetelijke ervaringen. Ik zie nu dat er een aantal goeie jonge spelers doorkomen en in onze selectie zitten. Daar zit zeker wel potentie in. Het zou te gek zijn om nog eens mee te maken dat we in de top-5 kunnen eindigen en misschien een periode pakken. Dat zijn toch de mooie extraatjes. Ik ben fit en hoop dat nog even te blijven. Zolang het kan ga ik ook door, want zelf stoppen doe ik niet. Pas als de trainer zegt: ‘Robin, ik kies voor iemand anders’ dan zal ik een stapje terugdoen. Tot die tijd blijf ik genieten van het spelletje en probeer ik met Wemeldinge in het nieuwe seizoen weer het maximale eruit te halen.”

Klik hier voor meer informatie over Wemeldinge
Klik hier voor meer artikelen over Wemeldinge