WOENSDRECHT – Hij verhuisde ooit vanuit Vlissingen naar Woensdrecht omdat Roland Schipperijn ging werken op de vliegbasis. Nadat zoon Robin lid werd bij de plaatselijke voetbalclub kon het niet anders dan dat hij als voetballiefhebber bij WVV’67 betrokken zou raken.
En dat betrokken raken is nog zachtjes uitgedrukt. Inmiddels is Schipperijn niet meer weg te denken bij de zondagvierdeklasser en voelt hij er zich enorm op zijn plek. “Ik ben ooit meegegaan toen Robin in de jeugd begon. Daar zag ik de inmiddels overleden Frank Wezenbeek in zijn eentje de jeugdspelers trainen en begeleiden. Ik bood aan om hem te helpen en sindsdien ben ik niet meer weggegaan bij de club, waarbij naast de taken bij het eerste ook nog wekelijks zelf voetbal in het derde elftal.”
Vanaf dat moment was Roland meer dan regelmatig op Sportpark De Fortuin te vinden. Hij ging vanaf de jeugd steeds mee met de elftallen waarin zoon Robin speelde en dan was het ook logisch dat hij bij het eerste elftal betrokken raakte. Daar is momenteel zijn zoon al enkele jaren aanvoerder en vervult Schipperijn senior de rol van verzorger, begeleider en assistent.
“De eerste prioriteit is die van verzorger en leider, maar als de keeperstrainer er niet is dan help ik Gerard Lazarom tijdens trainingsavonden. Dat is gewoon ook leuk om te doen. Ik bemoei me overigens ook totaal niet met opstellingen of andere zaken ten aanzien van mijn zoon. Natuurlijk ben ik trots als ik hem zie spelen en hem als aanvoerder over het veld zie lopen. Dat is logisch toch ook als voetbalvader denk ik. Hij is een belangrijke speler binnen het elftal en ik geniet op een stille, bescheiden manier van zijn prestaties. Maar ook van de prestaties van de rest van het team overigens hoor.”
Al presteert het elftal in de vierde klasse B niet zoals men wellicht vooraf had gehoopt. De wisselvalligheid van de jonge spelersgroep is daar volgens Schipperijn debet aan. “Bepalende spelers zijn door langdurige blessures afwezig geweest en dat zie je terug in de resultaten. Bovendien is de Brabantse vierde klasse ook een stuk technischer en tactischer dan de Zeeuwse competities waarin we de laatste seizoenen speelden. We missen daarin een stukje kwaliteit. Dat is geen verwijt maar een constatering. De jonge jongens maken progressie maar dat gaat met vallen en opstaan helaas.” De selectie is ook krap, waardoor bij blessures zowat iedereen verzekerd is van een basisplaats. “En dan zie je dat spelers gemakzuchtiger worden omdat ze toch wel spelen. Maar in deze klasse wordt dat dan genadeloos afgestraft door tegenstanders. En ze zullen zich moeten realiseren dat ze wekelijks toch volledig gemotiveerd moeten zijn om verdere stappen te zetten en om met WVV’67 uiteindelijk een stabiele vierdeklasser te worden.”
Schipperijn zelf zal hoe dan ook wel bij de club betrokken blijven, want alleen als zoon Robin de stap hogerop zou maken, zou hij wellicht overwegen om het volgen van zijn sportieve prestaties te verkiezen boven WVV. “Maar Robin zit hier prima. Hij coördineert een beetje de jeugdafdeling, is aanvoerder, voetbalt met al zijn vrienden samen en woont in de buurt. Dus ik verwacht niet dat hij nog die stap maakt, al weet je het nooit. Wat mij betreft blijft hij lekker hier, want WVV’67 is inmiddels wel een belangrijk stukje van ons leven geworden en dat mag nog wel jarenlang zo blijven.”
Wil je meer informatie over de club WVV’67? Klik hier.
Lees hier de krant van Bergen op Zoom.
