Hij voetbalt al sinds zijn vijfde bij Bruse Boys, droeg nooit het shirt van een andere club, maar kende in die 26 jaar vooral heel veel blessureleed. Rudo van den Berge knokte zich na de nodige tegenslagen terug in het eerste elftal van ‘zijn club’, maar merkt dat de tijden zijn veranderd. “De mentaliteit is heel anders, de bereidheid voor elkaar is er nauwelijks meer.”
Als je op vijftig meter van sportpark Volharding woont, is de keuze voor een club natuurlijk snel gemaakt. De nu 31-jarige Van den Berge heeft van die beslissing tot op de dag vandaag nog geen seconde spijt gehad. “Het is een leuke dorpsclub, iedereen kent elkaar. Het belangrijkste is dat ik met mijn vrienden voetbal.” Dat doet hij nu sinds twee jaar weer bij het vlaggenschip, op zijn 26ste ging hij door aanhoudend blessureleed terug naar het tweede. “Het begon toch weer te kriebelen. Marco (Groeneveld) vroeg of ik terug wilde komen. Ik miste het competitieve en de tegenstand, dus dat zag ik wel zitten.”
Blessures
Toch is het in al die jaren minder vaak van voetballen gekomen, dan je zou verwachten. De verdediger kent namelijk een waslijst aan blessures, te beginnen met een knieblessure toen hij zestien jaar oud was. Die blessure kostte hem ongeveer negen maanden, maar dat was nog lang niet alles. “Daarna heb ik anderhalf jaar nergens last van gehad, maar toen begon het probleem met mijn lies.” Die liesblessure leek aanvankelijk eerst chronisch en vroegtijdig een einde te betekenen van zijn actieve voetballoopbaan, maar een wonderdokte in Almelo bracht uitkomst. “In drie jaar tijd speelde ik maximaal tien wedstrijden, eigenlijk zou die blessure nooit meer overgaan en moest ik stoppen met voetballen. Tot ik bij die dokter in Almelo kwam. Die had een oude techniek geleerd van de vader van Pieter van den Hoogenband. Hij trok aan die spier, ’s middags kon ik weer voetballen.” Zo bizar als het klinkt, was het voor hemzelf ook. “Ik was enorm sceptisch, want geloof eigenlijk niet in die onzin.” Dat probleem was dus achter de rug, maar drie jaar later begon de ellende opnieuw. Rudo, de neef van Bruse Boys spits Domenique van den Berge, had meermaals last van een schouder die uit de kom ging, moest geopereerd worden en keek opnieuw anderhalf jaar toe vanaf de zijlijn. Om het medisch dossier compleet te maken brak hij ook nog zijn teen, maar geloof het of niet, nu speelt hij zonder pijn. “Ik heb soms wat last van ‘ouderdom’ en in mijn tenen zit nauwelijks nog kraakbeen, dus als ik een bal verkeerd raak pis ik in mijn broek.”
Vroeger
De manager van een Accountantskantoor draagt dus al heel zijn leven het paars van ‘Bru’ en in al die jaren heeft hij het elftal behoorlijk zien veranderen. “Vroeger had je bijna alleen maar gasten uit ‘Bru’, nu ontkom je niet aan spelers van buitenaf.” Toch is dat niet het enige. “De bereidheid bij veel jongens lijkt een stuk minder te zijn. De mentaliteit van de jeugd is anders, daar kan ik mij wel aan ergeren. Je mag eigenlijk niks meer tegen ze zeggen.” Die bereidheid ontbreekt bij Van den Berge zelf in ieder geval niet. “Ik ben gewoon een pure verdediger. Ik kan niet veel, maar wel in de weg lopen zeg ik altijd maar. Bal afpakken en inleveren. Er zijn veel jongens die veel beter kunnen voetballen dan ik, maar die missen de juiste ‘mindset’. Die moeten zich eigenlijk schamen dat ik wel speel en zij niet.” Over een hoogtepunt in zijn Bruse Boys tijd hoeft hij niet lang na te denken. “Dat is zonder twijfel de winnende goal in de kampioenswedstrijd in 2015. Ik stond toen rechtsbuiten en scoorde nog ook.”
Promotie
De resultaten van Bruse Boys zijn dit seizoen wisselend, maar voorlopig draaien ze bovenin de tweede klasse mee. Al vroeg in het seizoen kwam er met René Scholts een nieuw gezicht voor de groep, maar het doel is nog steeds hetzelfde. Al bestaat daar binnen de groep wat onenigheid over. “De helft wil wel voor een periode spelen, de andere helft niet. Ik vind dat je altijd een doel moet hebben, top vijf en een periode moet het doel zijn. Alles valt of staat uiteindelijk met de bereidheid voor elkaar.” De nieuwe trainer bevalt hem in ieder geval wel. “René is recht voor zijn raap en straalt gezag uit. Hij zorgt met zijn persoonlijkheid voor een betere mentaliteit.” Voorlopig denkt de verdediger nog niet aan stoppen, maar dat had hij een aantal jaar geleden niet voor mogelijk gehouden. “Op mijn 25ste leek het einde in zicht, maar het blijft altijd kriebelen. Nu kan ik gewoon nog lekker voetballen, zolang Olaf Willemse, Michel Maaskant en Johan Vroegindeweij dat ook nog blijven doen, ben ik er bij!”
Meer informatie over Bruse Boys? Klik hier.
Klik hier voor de volledige krant van Beveland.
Foto: Dirk van Wolferen Sr
