Na veertien seizoenen bij dezelfde club in het eerste, gaat het toch een keer vervelen. Zou je zeggen. Maar niet voor Ruben Bouman. De middenvelder geniet bij vierdeklasser NOAD’32 nog altijd net zo hard van alles en iedereen om hem heen. “Clubliefde is iets bijzonders.”
En als er iemand is, die dat weet, dan is het de 30-jarige Bouman wel. Want ondanks dat hij gedurende zijn carrière de nodige kansen had om het ergens anders te proberen, deed hij dat niet. “Mijn vrienden zitten hier, waarom zou ik dat doen? Ik woon op vierhonderd meter van de club, dijkje op en af. Op het fietsje, er is niks mooiers dan dat.” Toch, eerlijk als de routinier is, heel even twijfelen deed hij afgelopen seizoen wel. Na de degradatie. “Ik dacht aan stoppen, maar als aanvoerder kun je op zo’n moment eigenlijk niet weglopen…”
Opnieuw bouwen
Iets dat met de paplepel werd ingegoten, vertelt Bouman. “Op mijn vijfde ben ik bij NOAD’32 begonnen, dan groei je hier op. Het is echt een soort thuis.” Een gevoel dat lastig onder woorden te brengen is. “Je voelt het gewoon. Voetballen bij één club, is tegenwoordig best bijzonder.” Toch gaat dat bij hem dus gebeuren, ook na een lastig vorig seizoen. “In de loop der jaren hebben we wel wat kwaliteit ingeleverd, dan krijg je een smalle selectie en bestaat de kans dat je een keer een treetje lager moet”, is Bouman realistisch. “Als we toen niet waren gedegradeerd, deden we dat nu waarschijnlijk wel.” Een stapje terug, is dus eigenlijk helemaal niet zo erg, vindt hij. “Dit jaar kunnen we in de vierde klasse opnieuw beginnen en aan iets gaan bouwen.” Want in die derde klasse, lukte het toch net niet. Alhoewel. “In de winterstop hadden we zeven punten, dan weet je dat het moeilijk wordt. Onze eindsprint kwam te laat. Als we nog twee wedstrijden extra hadden…” Extra pijnlijk als jongen van de club, desondanks probeert Bouman vooral positief te blijven. “Dit is wel waar we horen. Beter ook voor de sfeer. Bouwen, in plaats van achter de feiten aanlopen.” Vooral door wedstrijden te winnen. “Een plekje bij de eerste vijf? Dat moet kunnen. Tot nu toe zijn we nog een beetje zoekende, dat moet er wel uit.”
Relativeren
Stabieler worden en voetballend stappen maken, dus. “Iedereen werkt hard en wil ontzettend graag, maar het ontbreekt soms aan een beetje gogme.” Niet alleen bij NOAD’32. “In deze competitie is het vooral werkvoetbal. Al was dat in de derde klasse ook wel het geval. Qua entourage is het een groot verschil, geen derby’s in de regio en weinig publiek.” En dus moet de motivatie vooral uit de aanvoerder zelf komen. “Met die rol had ik vroeger wel moeite, omdat ik best wel negatief kan zijn. Dat gaat nu gelukkig beter. Je wordt wat ouder, dan ga je ook een beetje relativeren.” Relativeren of niet, aan de bal moet Bouman dit seizoen het verschil gaan maken. “Ik ben geen jongen van de conditie of snelheid, mijn kwaliteiten liggen in balbezit. Andere jongens in stelling brengen en zorgen voor de opbouw.” Aan zijn trainer, zal het in ieder geval niet liggen. “Denny (van Geffen) past bij de club: fanatiek na het fluitje, daarna gezellig een biertje erbij. Dat begrijpt hij heel goed.” En dus heeft de ‘nummer tien’ vertrouwen in nog een aantal mooie jaren. “Ik heb hier allebei de kanten van de medaille wel gezien; kampioenschappen en degradaties. Ooit hopen we terug te zijn in die derde klasse.” Terwijl hij dat zegt, droomt Bouman een klein beetje weg. “In die ‘vette’ jaren, speelde je echt met heel goede spelers. Daar ben ik eigenlijk best wel trots op.” En dus blijft hij voorlopig nog wel even hangen, om oude tijden te doen herleven. “Je hebt iets meer tijd nodig om te herstellen, dat merk ik wel op zondag. Maar ik haal er nog steeds plezier uit. We hebben een jong team, daar kunnen we stappen mee maken. Met Denny zijn we op de goede weg!”
Klik op NOAD’32 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op NOAD’32 voor meer informatie over de club.
