Na zeven jaar Hercules maakte Roy Kelder de overstap naar een andere omgeving. In Houten onderneemt de spits een poging om FC Delta Sports’95 na de degradatie uit de eerste klasse weer een poging om een stap omhoog te laten maken. Zijn eerste prioriteit is om weer fit te worden, want de Schalkwijker hobbelde van de ene blessure naar de andere. ,,Al dat blessureleed heeft aan me gevreten. Ik raakte de lol in voetbal kwijt.”
Helemaal tegen het einde van het gesprek op het dakterras van Delta Sports’95 komt Roy Kelder tot de allesomvattende conclusie. ,,Als we hier over een jaar zitten, dan hoop ik dat we met Delta in de eerste klasse spelen. En ik wil vooral fit zijn. Dat is het sleutelwoord.” De 27-jarige Schalkwijker weet waarover hij praat. Zijn blessurelijst is veel te lang. Rugklachten, een whiplash en – last but not least – een gescheurde kruisband die hem in de Hercules-tijd liefst anderhalf jaar van zijn geliefde voetbalveld hield. Er is dus maar één remedie: fit worden, vlammen en belangrijk zijn.
Die blessures gingen bij Kelder, in het dagelijks leven financial controller, tussen de oren zitten. De aanvaller lag meer op de behandeltafel dan dat hij in de punt van de aanval stond. ,,Nog steeds denk ik bij een pijntje: nee, niet weer, hè?
Tijdens de tweede training bij Delta ging ik door mijn enkel. Je gaat ook relativeren, want toen ik hoorde dat het maar een week zou duren, dacht ik: oh, een weekje maar, dat valt mee.” Niet voor niets ruilde Kelder de Utrechtse derdedivisionist Hercules in voor tweedeklasser Delta Sports’95. Excelleren op topniveau zit er voorlopig niet in.
DEGRADATIE
Toch ervaart Kelder die stappen terug niet als falen. Voor hem persoonlijk, als voetballer, is het beter, zo redeneert hij. ,,Na de degradatie van Delta Sports ga ik er vanuit dat we bovenin meedoen. We zullen veel op de helft van de tegenstander spelen. Ik hoef niet, zoals in de topklasse en derde divisie, continu achter mijn tegenstander aan te rennen.” Naast de club uit Houten was er ook belangstelling van SVL (Langbroek) en hoofdklasser De Meern. ,,Bij Delta kende ik al een paar jongens. Het is een leuke club. Als degradant moet je altijd meedoen om het kampioenschap. Ik reken er ook op dat de club dat ook wil, zeker met deze versterkingen. Als je het vergelijkt met andere dorpen, dan vind ik dat Houten een hoofdklasser verdient. Daarvoor moet je hard werken en de organisatie moet goed staan.”
Na drie jaar in het eerste van Schalkwijk en zeven jaar Hercules is het voor Kelder wel even wennen op sportpark De Kruisboog. ,,Het is een andere omgeving, maar het is dezelfde soort groep als bij Hercules. Iedereen is sociaal, het hangt ook af hoe je zelf erin staat. Net als Hercules is Delta Sports een grote club, die het verdient hoger te voetballen. Toen ik van Schalkwijk naar Hercules verkaste, was ik een broekie van twintig en ging ik van de vijfde naar de eerste klasse. Bij Delta was ik tijdens de eerste training meteen aanwezig. Dat komt ook door de ervaring die ik heb opgedaan. Ik wil zeker geen betweter zijn die even komt vertellen hoe het moet, maar vind het wel leuk te merken dat die coachende rol me bevalt.”
Lol
Het belangrijkste doel voor Kelder is om er bij de competitiestart helemaal klaar voor te zijn. Vooral fysiek. ,,Al dat blessureleed heeft aan me gevreten. Ik raakte de lol in voetbal kwijt. Elke keer kwam ik terug en moest ik na een halve training weer afhaken. Deze zomer deed ik het bewust even rustig aan, heb mezelf niet te veel druk opgelegd. Dat voelt lekkerder. Ik heb ook heel veel zin in deze nieuwe uitdaging. Als ik fit ben, hoop ik toch een doelpunt of twintig te kunnen maken. Ik moet zorgen dat ik lekker in mijn vel zit. Medespelers voelen dan dat ze me kunnen aanspelen. Spitsen zijn gevoelige jongens. Ik heb het juiste gevoel nodig.”
Kelder weet waarover hij praat. Bij Hercules maakte hij de opmars mee vanuit de eerste klasse naar de topklasse, de huidige derde divisie. De ploeg die deze historische prestatie bewerkstelligde, viel in de loop van de jaren uit elkaar. ,,Inherent aan amateurvoetbal”, zegt Kelder. ,,Omdat er bij Hercules nauwelijks wordt betaald, is het een opleidingsclub geworden. Met Youssef el Jebli, Christiaan van Hussen en Appie Loukili liepen er zulke goede voetballers. Het was een op elkaar ingespeeld team. Ik speelde echt in dienst van Youssef en Appie, maar dat vond ik geen probleem. Het was ook mooi dat alle aanvallers in de kampioenswedstrijd tegen Quick’20 scoorden. Het zal niet meevallen deze prestaties bij Hercules nog eens te evenaren.”
