Rick van Loon zet bij Uno Animo eerste stappen als trainer

0
196

De naam Van Loon is onlosmakelijk verbonden aan Uno Animo. Op vele manieren, de laatste jaren bij het eerste elftal door Kees, Rick en Ruben. Vader en twee zoons. De een trainer, de andere twee spelers. Tot de zomer van vorig jaar. Rick stopte als actief voetballer, met het oog op een trainerscarrière ging hij meteen aan de slag als assistent-trainer van zijn vader. Ruben ging in het tweede voetballen, al hoopt zijn broer nog altijd dat hij terugkeert naar de hoofdmacht.

werktalent_255550
De familie Van Loon ademt voetbal, dat is duidelijk. Rick ging zelf bij Uno Animo voetballen omdat zijn vader daar toen nog speelde. Later stapte Kees over van het zondagvoetbal naar de zaterdag, zodat hij op de zondag naar zijn twee zoons in het eerste kon kijken. “Het is heel mooi dat ik, nadat hij de afgelopen twee jaar nog trainer van me was, nu onder hem mijn eerste stappen als trainer kan zetten.”

“Ik heb best wel een erfenis gehad van deze achternaam”, kijkt Rick nog even terug op zijn actieve carrière, waar hij naar eigen zeggen een ‘irritante, vervelende en toch ook veel scorende spits was. “Mijn vader had zijn sporen in het voetbal al verdiend. Hij was niet overal even geliefd, dat had voor- en nadelen. Bij de pasjescontrole was het altijd: ‘Dat zijn die twee van Van Loon’, ook toen mijn vader hier nog geen trainer was. Maar het voordeel is nu wel dat ik mag profiteren van zijn voetbalkennis en ervaring die hij bij verschillende clubs heeft opgedaan. Dat ik mezelf onder zijn vleugels kan ontwikkelen.”

Rick begon dit seizoen echt als assistent, nadat hij na zeventien jaar als speler van het eerste door corona niet het afscheid kreeg waar hij bij UNO 1 op had gehoopt. Van speler naar assistent, dat was wel even wennen. “In het begin heb ik daar wel moeite mee gehad. Ik had de drang om in de kleedkamer met die jongens om te kleden, ik wilde het sfeertje niet missen. Ik heb met sommige spelers tien tot twaalf jaar gespeeld. Als trainer is het dan anders, maar ik merk wel dat ik in die rol groei.”

Meer en meer gaat Rick, die in september de opleiding trainer/coach UEFA B gaat afronden, tijdens trainingen naar de voorgrond. “De samenwerking met mijn vader is goed. Hij heeft jarenlange ervaring, de rugzak is goed gevuld. Ik kan daar wat verfrissing aan toevoegen.”

Een pad uitstippelen is gevaarlijk, maar ooit hoopt Rick als hoofdtrainer actief te zijn bij Uno Animo. “Ik heb de ambitie om een keer op eigen benen te staan.” In de hoop dan een nieuw hoogtepunt aan zijn carrière toe te voegen. Als speler speelde hij een beslissingswedstrijd voor promotie, tegen Zeelandia Middelburg. Vanuit Loon op Zand gingen zes bussen mee. We verloren met penalty’s. Dat is – ondanks het resultaat – nog een van de mooiste momenten in mijn voetballoopbaan.”

Zijn eerste jaar als assistent viel grotendeels in het water door corona, volgend seizoen hoopt hij een heel jaar in de dug-out te zitten waar hij als speler vooral niet wilde zitten. In de tweede klasse. “Dat is het nu voor Uno Animo. De laatste vier jaar was het hangen en wurgen om erin te blijven. We zijn nu wel wat anders gaan voetballen, bewust wat anders gaan spelen dan het reactievoetbal op de counter van de laatste jaren. Wat verzorgder en met meer opbouw van achteruit”, legt hij uit. En daar zou broertje Ruben een mooie rol in kunnen spelen. “Het is doodzonde dat hij in het tweede is gaan spelen. Hij past perfect bij de speelwijze. Hij gaf me laatst 25 procent kans dat hij terug zou komen. Het is niet veel, maar er is een kans. Ik zou hem er graag bij willen hebben”, sluit de huidige assistent af na een mooi gesprek over voetbal en Uno Animo. “Het is leuk om zo met voetbal bezig te zijn.”

Klik hier voor meer informatie over Uno Animo

Klik hier voor meer artikelen over Uno Animo