Home Blog Pagina 43

Na meer dan 260 officiële duels vindt Albert van der Kooij het mooi geweest

De derby ODIO-WVV’67 in oktober vorig seizoen was er eentje met een speciaal randje voor Albert van der Kooij. Het was voor de clubjongen het 250e optreden hoofdmacht. Inmiddels staat de teller op meer dan 260 officiële wedstrijden voor ODIO en vindt hij het welletjes geweest en stopt ermee aan het eind van dit lopende seizoen en sluit aan bij een lager elftal. 

“Dat is wel de bedoeling in elk geval om in een lager team met een groep vrienden te gaan spelen. Het is goed geweest zo voor mij bij het eerste elftal. Het is een combinatie van factoren die me heeft doen besluiten om ermee te stoppen. Ik ben tweeëndertig dus mogen jongere spelers het stokje overnemen en daarbij merk ik ook dat het herstel na een training of wedstrijd gewoon langer duurt dan voorheen. Ik doe ook nog aan ander sport en dat gaat niet altijd even goed samen met geregeld ook blessures en pijntjes tot gevolg. Dus is het nu het juiste moment voor mij. Ik wil graag op maandagochtend een stukje fitter op kantoor binnenlopen. Dat is dit seizoen geregeld wel eens anders geweest…”

Dat het voor de Ossendrechtse vierdeklasser dit seizoen op sportief vlak een stuk minder gaat dan voorgaande jaren heeft geen rol gespeeld in zijn beslissing. “Nee zeker niet. We hebben op momenten in dit seizoen echt wel kansen gehad om de punten te pakken maar dat hebben we door allerlei omstandigheden niet voor elkaar gekregen. Dat je dan onderin staat in de hoek waar vaak de klappen vallen is dan een logisch gevolg. En als je de boel goed bekijkt dan missen we misschien wel de nodige kwaliteit in de breedte.”

En juist in die breedte daar was Van der Kooij sinds hij aansloot bij de senioren juist een enorm waardevolle kracht voor alle trainers die hij voor zich heeft gehad. Nooit was hij onbesproken basisspeler maar meestal vervulde hij een rol als invaller of ‘ideale twaalfde man’. “Ik kan op meerdere positie wel uit de voeten hoewel ik eigenlijk een echte linkspoot ben. Trainers hebben daar door de jaren heen dankbaar gebruik van gemaakt en ik heb daarover ook nooit moeilijk gedaan. Natuurlijk is het leuk om vanaf het begin van trainers met basisplaatsen het vertrouwen te krijgen, maar ik heb in al die jaren toch een respectabel aantal wedstrijden gespeeld. Al denk ik dat van die ruim tweehonderdzestig duels ik er maar zo’n honderdtwintig in de basis ben begonnen.”

Dit seizoen hebben spierklachten en chronische knieontsteking ervoor gezorgd dat hij zijn eigen gestelde sportieve doelen niet heeft kunnen behalen. “Ik had er wel rekening mee gehouden dat het wel eens mijn laatste seizoen bij de selectie zou worden. Daarom wilde ik graag nog één keer meer dan twintig duels spelen. Dat is me helaas niet gelukt en dan moet je eerlijk zijn naar jezelf én naar de groep toe. Er stoppen nog een paar jongens van mijn generatie en er komt met Joost Demmers een nieuwe trainer. Dan kan iedereen een frisse start maken en weer begonnen worden met bouwen aan een nieuw ODIO.”

Behalve keeper heeft hij op vrijwel elke positie in het veld wel eens basisplaatsen of invalbeurten gehad. “Dat kan ook niet iedereen zeggen denk ik! Ik ben trots dat ik tot zo’n enorm aantal officiële wedstrijden ben gekomen en dat ik zo vaak het shirt van het eerste heb mogen aantrekken. Op één jaar vijfde klasse na heb ik sinds mijn debuut in 2011 overigens altijd in vierde klasse gespeeld.”

Klik op rkvv ODIO voor de laatste artikelen over de club.
Klik op rkvv ODIO voor meer informatie over de club.

Matt Luijkx en WVV’67 beleven een prima seizoen in vierde klasse

In het kielzog van v.v. Clinge en v.v. Hoeven kent WVV’67 uit Woensdrecht een meer dan goed seizoen. Als ‘best of the rest’ toont het elftal van centrumverdediger Matt Luijkx aan dat de Woensdrechtse vierdeklasser prima mee kan komen op dit niveau.

“En we zijn dit seizoen zonder enige twijfel de beste ploeg uit de Zuidwesthoek, dat is en blijft toch altijd nog een mooie bijkomstigheid. Maar we kunnen als team denk ik niet anders dan heel tevreden zijn over het huidige seizoen en wat we in de wedstrijden hebben laten zien. We hadden vooraf met z’n allen niet echt een duidelijke doelstelling gezet wat we wilden bereiken. Mede door de wisselende ambities en verwachtingen binnen de groep zijn we gewoon onbevangen de competitie ingegaan en dat heeft heel goed uitgepakt.”

Dit seizoen kreeg de ploeg er in Sander van ’t Hof een bewezen doelpuntenmachine bij in de punt van de aanval. Voor Smerdiek beleefde hij ooit een wereldseizoen door maar liefst 48 goals te scoren in één seizoen. Later speelde hij nog voor WHS, keerde terug bij Smerdiek. Sinds dit seizoen is hij, na een verhuizing naar Woensdrecht, dus doelpuntenmaker voor WVV’67. “Dat ging voor de winter perfect en Sander zorgde met doelpunten ook mede ervoor dat we ons bovenin konden nestelen. Sinds de winterstop is hij echter geblesseerd, scoren we misschien wat minder maar hebben we onze positie bovenin wel kunnen vasthouden gelukkig. Dat zegt ook wel iets over de balans en de kracht van onze selectie.”

Luijkx (27) zelf doorliep ooit de gehele jeugd van RKVV METO uit Hoogerheide, maar besloot toch om acht seizoenen geleden vanuit de JO19 de overstap naar ‘buurman’ WVV’67 te maken. “Samen met nog vier andere jongens van METO besloot ik over te stappen naar WVV’67 en daarvan heb ik nog geen seconde spijt gehad. Elk seizoen ben ik hier, vooral door heel veel te kunnen en mogen voetballen, beter geworden en me ontwikkeld tot een stabiele factor achterin de verdediging. Het is ook de positie die ik van kleins af aan heb vervuld en die daardoor het beste past bij mijn kwaliteiten als voetballer. Ik heb sinds mijn overstap één seizoen meegemaakt in de vijfde klasse en daarna alleen maar vierde klasse gevoetbald. Daarin ben ik meegegroeid en wie weet wat er voor deze jonge spelersgroep nog meer in de tank zit.”

Of de derde klasse een niveau is waarop de ploeg zich kan meten is voor Luijkx ook afwachten. “Maar wanneer je als team de kans krijgt  dan moet je dat niet nalaten. Ik denk zeker dat we ook een niveau hoger onze punten zullen pakken, al wordt het velen dan wel aanpoten. Als je zelf nooit hoger dan vierde klasse hebt gespeeld dan ben je toch stiekem wel benieuwd hoe het hogerop aan toegaat en of je daar jezelf ook met tegenstanders kunt meten. Maar voorlopig is het helemaal zo ver nog niet en moeten we vooral koesteren dat we tot op heden een meer dan mooi seizoen beleven met z’n allen.”

Klik op WVV’67 voor meer artikelen over de club.
Klik op WVV’67 voor meer informatie over de club.

‘Ons seizoen in vierde klasse is meer dan tegenvallend te noemen’

Voor v.v. ODIO uit Ossendrecht zweeft het degradatiespook meer dan ooit boven kort boven het hoofd. Na twaalf seizoenen in de vierde klasse degradeert ODIO direct.  ‘Je kan wel spreken van een rampzalig seizoen’, zegt de van een langdurige blessure terugkerende routinier Raf Melsen.

Doorgaans is Melsen, mits fit, aanvoerder in het elftal van trainer Erwin van Schilt. Vanwege een hardnekkige blessure aan spieren en gewrichten, het gevolg van een krachttraining en verkeerde houding, heeft hij dit seizoen geruime tijd aan de kant gestaan. “Ik kreeg steeds meer last van mijn heupen. De combinatie van klassieke krachtsport en voetbal heb ik te lang op een verkeerde wijze samen gedaan en dat heeft geleid tot problemen met de stand van mijn bekken. Te laat heb ik daarin de goede balans gevonden en heeft ertoe geleid dat ik heel veel duels heb moeten missen.”

Een traject bij de fysio volgde, gecombineerd met een uitgebalanceerd schema om beide sporten op een goede manier te combineren. “Sinds de uitwedstrijd tegen Groede half december heb ik niet meer gespeeld. Wel af en toe nog meegetraind, maar vooral toegekeken vanaf de zijlijn. Erg frustrerend om het fout te zien gaan en te zien dat we ons op sommige momenten tekort hebben gedaan waardoor je nu moet hopen alsnog het vege lijf te kunnen redden. De laatste tijd train ik weer mee en in de thuiswedstrijd tegen Groede heb ik een helft meegedaan, maar mis nog conditie. Ik hoop nog op wat meer minuten en wedstrijden dit seizoen.”

Waar vorig jaar ODIO nog keurig zesde werd, daar ziet de sportieve wereld er voor de ploeg heel wat minder rooskleurig uit. “Deze klasse is een stuk sterker dan vorig jaar. Er zijn een aantal derdeklassers bijgekomen en die hebben toch meer kwaliteit dan wij. En als je dan vervolgens  de wedstrijden die je moét winnen ook niet wint, dan weet je dat het een heel lastig seizoen wordt…”

Sowieso gaat de selectie er volgend seizoen een heel stuk anders uitzien dan nu het geval is. Enkele sterkhouders zoals Mitchel Elenbaas en Albert van der Kooij gaan stoppen, terwijl ook dit seizoen al enkele ervaren krachten waren gestopt of in een lager elftal zijn gaan voetballen. “Het is voor mij sportief gezien nog even afwachten hoe de blessure zich ontwikkelt en of ik de balans kan vinden tussen voetballen en de krachtsport. Mocht ik ondanks het uitgebalanceerde schema nog altijd klachten houden en niet meer pijnvrij kunnen voetballen, dan kan het zijn dat ik beslis om te stoppen met voetballen. Ik ben zzp’er in de aanleg van zonnepanelen dus is het belangrijk om er in het dagelijks leven en in mijn werk geen hinder van te ondervinden. Hoe leuk ik voetbal ook vind, mijn gezondheid is me toch meer waard.”

Het kan dus zomaar zijn, dat van de drie broers Nic, Luc en Raf Melsen na dit seizoen misschien geen van hen nog in het ODIO-shirt actief zal zijn. “Nic stopte al eerder, terwijl Luc zijn keuze laat afhangen van wat ik ga beslissen. Ik voetbal al sinds mijn zesde hier bij de club en ben er nooit weggeweest. Trots ben ik ook dat ik aanvoerder ben, maar balen dat ik dit seizoen niet meer van waarde kon zijn om onze relatief jonge ploeg van nodige ervaring te voorzien.”

Klik op rkvv ODIO voor de laatste artikelen over de club.
Klik op rkvv ODIO voor meer informatie over de club.

Manon Rasenberg al tien jaar actief bij vrouwen RKVV Grenswachters

Onlangs was er nog een feestavond met het ‘oude’ team van RKVV Grenswachters toen er werd gevierd dat de damesafdeling bij de Brabantse club alweer tien jaar bestaat. Manon Raseberg stond in 2014 aan de basis van het opstarten van een damesteam en een decennium later is ze al aanvoerster nog altijd volop actief.

 “Ik ben vroeger wel begonnen met voetballen tussen de jongens en ben eventjes gestopt, maar toch begon het voetbal weer te kriebelen en ben ik gaan kijken of het niet mogelijk was bij Grenswachters een damesteam te starten. We hebben eerst een jaartje getraind en daarna zijn we gestart in de vierde klasse. Daar werden we 2019 zelfs een keertje kampioen. Maar momenteel spelen we nog altijd op dit niveau en dat sluit prima aan bij de kwaliteiten van de groep.”

De 27-jarige aanvoerster, een telg uit een echt voetbalgezin waar ondanks het ontbreken van zonen de vier Rasenberg-dochters allemaal lid én speelsters zijn bij de groengele brigade uit Putte. “Het is jammer dat Manouk geblesseerd is, maar ik speel nu nog altijd samen met mijn jongere zussen Maud en Marin. Het zegt veel hoe belangrijk de club en het voetbalspelletje zijn binnen het gezin. Zondag is voor ons allemaal voetbaldag en staat helemaal in het teken van Grenswachters, want ik mag zeker wel zeggen dat het zonder twijfel mijn cluppie is.”

Met Carlos Jubitana, wiens dochter al speelde bij de club voordat hij uiteindelijk trainer werd, heeft volgens Manon het elftal een iemand die de dames echt gericht beter maakt. “Hij heeft eerder op niveau in België getraind in België en heeft een prima kijk op het spelletje, maar weet ook vooral hoe hij het goed op onze groep speelsters moet overbrengen. Ik ben voor de randzaken een verlengstuk voor hem, terwijl hij het volledige voetbalstuk voor zijn rekening neemt en dat werkt perfect. Iedereen gaat nog elk seizoen vooruit en ook ikzelf met dat ik nog steeds nieuwe dingen ontwikkel dus dat maakt het extra leuk.”

Waar in het verleden een dames- en een meidenteam was, daar heeft Grenswachters momenteel nog alleen een damesteam in competitie. “Een aantal jongere meiden zijn doorgeschoven en nu hebben we wekelijks een groep van zo’n zeventien speelsters, mooi genoeg voor ons niveau al hopen we wel dat er toch nog wat nieuw aanwas bijkomt. Dat is ook nodig om de continuïteit te kunnen blijven behouden als het gaat om damesvoetbal binnen de club.”

Waar de zondag volledig in het teken staat van voetbal voor de Manon, daar is ze blij dat doordeweeks niet meer twee maar slechts één trainingsavond op het programma staat. “Ik woon inmiddels in Bergen op Zoom en rijd met heel veel plezier, samen met mijn zus en nog een medespeelsters naar Putte voor de trainingen. In het verleden stonden we vaak maar met een aantal dames op het veld. Nu is vrijwel iedereen er en kan je echt gericht trainen. De kwaliteit gaat omhoog en iedereen is er dan ook bijna. Dat zie je terug in de wedstrijden. Het gaat prima dit seizoen. We staan tweede en wie weet wat nog kan. Al denk ik dat dit niveau prima is voor ons. Het gaat ook vooral op sportief bezig zijn en gezelligheid. Op al die vlakken zit het sowieso wel goed bij Grenswachters. Winnen of verliezen, feestjes worden er altijd we gevierd, want de derde helft die winnen we hier altijd wel.”

Klik op vv Grenswachters voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Grenswachters voor meer informatie over de club.

Dani Gladdines over het seizoen van Vrederust

Voor het eerst in 90 jaar wist Vrederust de derde klasse van het zaterdag te bereiken. In een nek-aan-nek race met VVC’68 kroonden Dani Gladdines (27) en Vrederust zich tot kampioen. Maar krap tien maanden later moeten ze vol aan de bak. ‘Het gaat dit seizoen helaas niet zoals we vooraf hadden gehoopt.’

Waar vorig seizoen voor de aanvaller en zijn ploegmaats de bal vaak net de goede kant oprolde, daar ziet de wereld er voor Gladdines een niveau hoger toch een stuk anders uit. “We hebben in ons kampioensjaar momenten gehad dat de goal alsnog viel op het eind of dat een bal via de binnenkant van de paal erin ging. Nu is het tegenovergestelde het geval en zat het ons op cruciale momenten juist tegen. Daarnaast hebben we ook te maken met een reeks aan blessures en beschikken we helaas over een smalle kern. Dat is dan lastig op te vangen en zo loop je een heel jaar eigenlijk achter de feiten aan.”

Het gebrek aan jeugd is dan volgens Gladdines wel een gemis maar ook een gegeven waar iedereen bij Vrederust vooraf weet van had. “Iedereen die meedoet die zet zich voor de volle honderd procent in, maar tegen heel sterke ploegen en tegen clubs waar wel geput kan worden uit jeugdelftallen die op niveau spelen kom je dan tekort. Geen schande maar realiteit. Voor ons is het zaak om elke week te proberen het maximale eruit te halen en hopen dat we op die manier met vechtlust en mentaliteit nog wat punten pakken.”

In de huidige competitie ziet de geboren Tholenaar twee teams die er in zijn ogen echt bovenuit steken met DVV’09 en Klundert. “Ook koploper Halsteren is gewoon heel stabiel en dan zie je dat je daarmee heel ver kunt reiken. Die stabiliteit die missen wij dit seizoen. We zijn een paar keer écht door de ondergrens gezakt zoals tegen DVV’09, Klundert en ook Bruse Boys. Het is niet dat we geen kansen krijgen, maar we maken er dit jaar gewoon te weinig.”

Gladdines groeide op bij Tholense Boys en speelde daarna onder meer een aantal seizoenen bij RKVV Halsteren, waarna hij terugkeerde bij Tholense Boys. De laatste drie seizoenen draagt hij het shirt van v.v. Vrederust. Toch heeft hij sportief gezien al jarenlang een belemmering die er voor kortere of langere periodes voor zorgt dat voetbal even op een lager pitje staat. Noodgedwongen. De oorzaak? Een zeldzame variant van de auto-immuunziekte SLE. “Dat speelt al sinds mijn achttiende ongeveer maar een paar jaar geleden werd het heftiger. Ik kreeg allerlei klachten en vooral gewrichtspijnen. Toen ging in de medische molen in en ben in verschillende ziekenhuizen helemaal binnenstebuiten gekeerd. Een verschrikkelijke periode, waarbij ik niet of nauwelijks iets kon. De afgelopen twee seizoenen heb ik alles gespeeld en in het kampioensjaar had ik een mooi aandeel, dat koester ik en pakt niemand me af.”

Dit seizoen is de bijdrage van de rechtsbuiten een stuk beperkter. “Ik heb nu maar vijf of zes duels gespeeld en is heel frustrerend. Net nu de ploeg elke speler hard nodig is stak de ziekte weer de kop op. Het is de grilligheid en moet het nu per week bekijken. Voetbal is leuk, maar een goed en gezond leven is belangrijker met voldoende energie om er ook thuis te zijn voor het gezin. Maar hopelijk kan ik dit seizoen nog van waarde zijn voor Vrederust. Alles wat ik nog kan en mag spelen is winst.’’

Klik op v.v. Vrederust voor de laatste artikelen over de club.
Klik op v.v. Vrederust voor meer informatie over de club.

Vivoo is blij dat herontwikkeling van het sportpark gaat beginnen

Bij de Huijbergse voetbalvereniging Vivoo zijn ze bij dat er in juni eindelijk begonnen gaat worden met de herontwikkeling van hun sportpark en de nieuwbouw. In eerste instantie zouden er twee nieuwe kunstgrasvelden komen, maar dat worden er nu anderhalf. Daarnaast worden ook de kleedruimtes en kantine volledig nieuw gebouwd. ‘We zijn blij dat het er na jaren nu echt van gaat komen. De velden waren op en de club was er gewoon aan toe’, zegt voorzitter Rob de Rond.

“De herontwikkeling speelt al ruim vijftien jaar. Er waren altijd plannen en ideeën. Van verhuizen naar een andere locatie tot de aanleg van twee volwaardige kunstgrasvelden. Het heeft het allemaal niet gehaald, maar toch hebben we altijd hoop gehouden dat er iets moois zou uitrollen voor de club. En gelukkig heeft de lange adem effect gehad en gaan ze nu in juni eindelijk starten.”

Doordat de andere locatie natura2000 gebied bleek te zijn moest het dus uiteindelijk toch gebeuren op de huidige plek aan de Veenbes. “Wekelijks heb ik intensieve overleggen gehad met allerlei instanties, bedrijven, omwonenden en gemeente. Dat was tijdrovend en heeft veel gevraagd van een groep mensen die een warm hart hebben voor de club.  Het huidige wedstrijdveld wordt een halve slag gedraaid en achter het veld komt nu een trainingsveld waarop wel competitiewedstrijden voor de jeugdteams kunnen worden gehouden, maar niet voor de seniorenelftallen. Beide velden worden voorzien van verlichting dus dat maakt de mogelijkheden ook een stuk groter.”

Bovendien is de voorzitter blij dat beide velden toch kunstgras worden. “Absoluut. Het trainingsveld was al tijden afgekeurd qua kunstgras en het hoofdveld moest ook dringend worden vervangen. Het betekent dat we nu, ongeachte de wisselende weersomstandigheden de velden altijd kunnen gebruiken om te trainen en wedstrijden te spelen.”

Wat eveneens dringend aan vervanging toe was, dat waren de gebouwen op het complex zoals de kantine, kleedkamers en de bestuurskamer. “Die zijn niet meer van deze tijd, had last van lekkages en was ook niet duurzaam. We hebben daarvoor Bouwmanagement Van Velthoven ingeschakeld om een mooi ontwerp te maken. Daar is BMVV zeker in geslaagd waardoor we een prachtige kantine, zes gloednieuwe kleedkamers en een ruime bestuurskamer krijgen. De bouw daarvan zal in het najaar van 2024 starten en een klein jaar in beslag nemen.”

Het geheel aan werkzaamheden zorgt ervoor dat 250 leden die de club rijk is voor een jaar zullen moeten uitwijken naar andere verenigingen in de gemeente Woensdrecht. “Niet ideaal maar daar zullen we onze weg in moeten vinden met z’n allen. Gelukkig hebben we goede contacten met de omliggende clubs en we zijn blij dat ze ons daarin willen helpen. Het gaat dan met name om het spelen van wedstrijden, want de trainingen blijven we wel zoveel als kan doen hier bij Vivoo. Dat moet kunnen, want met de aanleg van de velden wordt gestart in juni en gaat zo’n drie maanden duren.”

De kosten die gemoeid zijn met de totale metamorfose is flink. Voor de velden moet 1,5 miljoen worden afgerekend, terwijl de kosten van de nieuwe gebouwen is beraamd op 1,3 miljoen. “Dat is fors, maar het is ook iets waarmee we weer een flink aantal jaren vooruit kunnen. De gebouwen laten we doen in eigen beheer en daarvoor schakelen we lokale bedrijven en sponsoren van Vivoo in. Zo krijgt de nieuwe nog een extra blauw Vivoo-tintje mee. Alle inspanningen hebben bloed, zweet en tranen gekost maar als het eenmaal klaar is dan krijgen we er tegen eind 2025 echt iets heel moois voor terug.”

Klik op Vivoo voor meer artikelen over de club.
Klik op Vivoo voor meer informatie over de club.

Casper Theunissen is bij SPS jeugdcoördinator, bestuurslid én speler

Al vijftien seizoenen loopt Casper Theunissen rond op het sportcomplex van SPS. Bij de club, volgend seizoen uitkomend in de vijfde klasse is de twintigjarige CIOS-student niet alleen speler bij het tweede elftal, maar bovendien ook jeugdcoördinator en bestuurslid. ‘Op deze manier wil ik graag mijn steentje bijdragen voor de club.’ 

Wat voor Theunissen vanuit zijn CIOS-opleiding begon als een stageproject, daar is hij inmiddels bezig aan zijn tweede seizoen als zelfstandig jeugdcoördinator. Net direct een rol die voor de hand ligt op een zo jonge leeftijd. “Misschien niet nee, maar inmiddels is iedereen er wel aan gewend gelukkig. Het was voor mij ook wel fijn dat ik destijds een jaar heb meegelopen met Anco van de Werf. Die gaf aan ermee te willen stoppen en heeft me wegwijs gemaakt. Sinds twee jaar doe ik het nu zelfstandig en het gaat me wel goed af denk ik. Het is leuk om met jeugd bezig te zijn, om de boel op de rit te zetten en de coördineren. In het verleden heb ik wel al vanuit mijn Uefa-C opleiding stagegelopen als jeugdtrainer bij de club, maar dit is toch nog wel even wat anders haha.”

Contact met en aanspreekspunt zijn voor de ouders, zorgen dat alle teams binnen de jeugdafdeling goed zijn voorzien van kader en van voldoende spelers, dat is vooral het takenpakket van de jeugdige SPS-er. “Ik dacht in eerste instantie altijd dat het een flinke rol zou zijn waaraan je heel veel tijd kwijt bent. Maar in de praktijk valt het gelukkig mee. Nou moet ik ook zeggen dat we een prima groep vrijwilligers hebben en dat helpt natuurlijk wel mee. De secretaris zegt altijd ‘de club is van ons allemaal’ en zo is het precies. Als iedereen een stukje voor zijn of haar rekening neemt, dan is het voor iedereen behapbaar en dat blijkt perfect te werken bij ons.”

Vanuit zijn rol heeft Theunissen, die doorgaans dus als speler actief is bij het tweede elftal van de club, ook zitting in het bestuur. “Ik denk dat ik waarschijnlijk wel één van de allerjongste bestuursleden zal zijn die hier in de buurt actief is. Het is wel mooi om te zien dat het hier binnen onze vereniging een aanzuigende werking heeft. Want steeds meer jongere leden zetten zich in voor de club. Dat varieert van het fluiten van jeugdwedstrijdjes tot het actief deelnemen in de activiteitencommissie bijvoorbeeld. Dat is in mijn ogen een goede ontwikkeling en zeker ook noodzaak om de boel zo lang mogelijk overeind te houden en daarmee de leefbaarheid te waarborgen voor de toekomst.”

Het regelwerk, de telefoontjes en alle andere zaken vallen op het takenbordje van de inwoner van Poortvliet, die op zijn vijfde lid werd bij de club. En op zaterdag is hij al van heel vroeg in de ochtend op de vereniging paraat. “Iedere zaterdag zet ik de veldjes uit waarop de teams hun jeugdwedstrijdjes spelen ik vind het ook niet meer dan normaal dat ik bij alle ploegjes geregeld mijn gezicht laat zien. Dat is ook wel zo leuk voor de spelertjes en ook richting de ouders. En het is ook echt heel erg leuk om al die enthousiaste en fanatieke koppies lekker te zien voetballen.  Stiekem ben ik ook best wel trots dat ik al op  zo’n jonge leeftijd deze rol mag vervullen bij de club en dat ik van de mensen ook het vertrouwen en de waardering krijg en voel. Op die manier ben ik ook een beetje medeverantwoordelijk dat we de jeugd op het dorp behouden en er hopelijk op termijn weer wat jeugdspelers doorstromen naar onze seniorenafdeling.”

Klik op SPS voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SPS voor meer informatie over de club.

 

Seizoen voor Halsteren zondag geslaagd na winnen tweede periode

Een ijzersterke reeks wedstrijden leverde voor RKSV Halsteren de winst in de tweede periode op. Tot tevredenheid van middenvelder Jeroen Beerendonk. ‘Sindsdien hebben we overigens te weinig punten behaald dus het is zaak snel weer het goede gevoel te krijgen.’

Beerendonk is, de langst dienende speler in de selectie van de immer ambitieuze geelhemden en momenteel bezig aan zijn tiende seizoen in de hoofdmacht van de zondagtak bij Halsteren. “Samen met Thomas van der Spek en aanvoerder Jelle Vromans speel ik er inderdaad het langste. Dat zegt in mijn geval ook wel iets over hoe goed ik het hier naar mijn zin heb. Ik speel wekelijks en heb gelukkig, ook dit seizoen weer, nog altijd mijn waarde voor het elftal. Per seizoen ben ik als defensieve middenvelder meestal wel goed voor tussen de vijf tot acht goals. Inmiddels heb ik er zeven gemaakt, dus over dat aspect ben ik zeker tevreden. Al ben ik, zeker na de winterstop, net als de rest van de ploeg jammer genoeg niet wekelijks constant geweest.”

Sinds de ploeg van trainer Erwin de Nijs, die eerst zou vertrekken maar toch volgend seizoen tot vreugde van Beerendonk alsnog blijft, de periodetitel pakte is de klad er wat ingekomen. “Dat ligt totaal niet aan de situatie met de trainer overigens, want daarover zijn we heel tevreden. Toen we hoorde dat Erwin wilde vertrekken om plaats te maken hebben Thomas, Jelle en ik de ploeg bij elkaar geroepen en hebben we bij het bestuur aangegeven graag met Erwin door te gaan. Hij geeft goede trainingen, communiceert perfect met de groep, heeft een prima visie en altijd een goed strijdplan. Dat we nu in de middenmoot staan ligt voornamelijk bij ons als groep omdat we gewoon te weinig hebben gebracht de laatste maanden. Gelukkig heeft het bestuur naar ons geluisterd en hebben we ook Erwin weten te overtuigen, want voor deze groep werkt zijn aanpakt perfect.”

De ‘box tot box’-middenvelder is inmiddels achtentwintig, maar dus al tien seizoenen één van de sterkhouders van de ploeg nadat hij overkwam van De Fendert uit zijn woonplaats Fijnaart. “Het eerste jaar speelden we toen eerste klasse en werden kampioen. Sindsdien speel ik hier altijd op hoofdklasse- en Vierde Divisieniveau. Het zou natuurlijk erg leuk zijn als het ooit zou lukken om die Derde Divisie te bereiken. We zijn er al een paar keer dichtbij geweest.”

Nadat de ploeg zich al snel had veilig gespeeld en ook het kampioenschap uit het zicht was, had Halsteren volgens Beerendonk niet direct meer iets om te spelen na het veroveren van de periodetitel. “Dat is een slecht excuus maar zoiets sluipt dan blijkbaar toch in de ploeg. We hebben een aantal duels écht slecht gespeeld en niet gebracht wat we kunnen. Daar speelt ook dat we veel blessuregevallen hebben en dus steeds met andere spelers moeten voetballen. Ook geen excuus, maar wel verklaarbaar. Toch is het zaak om weer het goede gevoel van eerder dit seizoen terug te pakken, want we beschikken over een ploeg met heel veel talent en kwaliteit. Als we dat op juiste moment weer laten samenkomen dan weet je nooit welke krachten er vrijkomen in zo’n extra reeks wedstrijden. Dat we een periode zouden pakken hadden we vooraf niet gedacht, dus maakt het seizoen sowieso al geslaagd.”

Klik op Halsteren voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Halsteren voor meer informatie over de club.

Damian van Haaften beleeft bij Smerdiek seizoen met dubbel gevoel

Een voetbalseizoen met een dubbel gevoel, zo kan het voetbaljaar voor keeper Damian van Haaften van SV Smerdiek het best worden beschreven. De sluitpost debuteerde in het eerste elftal van zijn club, maar degradeerde in zijn debuutseizoen met zijn ploeg naar de nieuw de vormen vijfde klasse. ‘Mooi dat ik nu de kans krijg, maar heel jammer dat we het uiteindelijk niet hebben gered.’

Van Haaften kijkt niettemin voor zichzelf wel terug op een goed debuutjaar als opvolger van de gestopte Jerrol Laurman. “Jerrol had natuurlijk een brok aan ervaring en was een keeper die verbaal ook altijd enorm aanwezig was qua coaching. Dat zijn zaken waar ik nog heel veel in moet groeien, maar gaandeweg denk ik wel dat dit aspect ook beter wordt. Zelf heb ik me als keeper dit seizoen voldoende kunnen laten zien, want in de wedstrijden die we hebben gespeeld heb ik genoeg te doen gehad…. De eerste wedstrijden had ik wel last van spanning, maar dat lijkt me ook niet heel erg raar als je vanuit de JO19 de stap maakt naar de senioren en dan direct de kans krijgt onder de lat.”

Dat Van Haaften nu met keepershandschoenen in het eerste elftal van zijn club zou staan, daar had hij zes jaar geleden zelf geen seconde rekening mee gehouden. “Nee helemaal niet zelfs want toen voetbalde ik nog gewoon. Ik kreeg echter last van een hardnekkige knieblessure en de specialist gaf toen te kennen dat voetballen een te groot risico zou worden qua belasting van de knie. Toen ik vroeg naar alternatieven om te blijven sporten zei hij me dat ik wel kon proberen om te gaan keepen. Dit vanwege de iets mindere belasting qua lopen. Dat heb ik toen gedaan en dat bleek goed te gaan. Sinds die tijd keep ik en dat bevalt me wel.”

Vanaf de JO17 kreeg hij keeperstraining van Aad van Meenen, Rienie Moerland en zijn oom Corné van Haaften. Dankzij hen maakte hij een mooie ontwikkeling door in zijn nieuwe rol op het veld. “Elke training en wedstrijd leer ik nu nog nieuwe dingen. De tips en tricks probeer ik zoveel mogelijk te absorberen en toe te passen. Het is een gegeven dat ik de basistechnieken van het keepersvak nooit heb geleerd en die nu in een soort ‘spoedcursus’  onder de knie moet krijgen. Toch gaat het steeds beter en daardoor groeit natuurlijk ook mijn vertrouwen. De wedstrijden zijn voor mij daarin nog altijd de belangrijkste leermomenten, want dan moét je er gewoon staan. Het mooie is dat je als keeper het spel voor je hebt en dus goed kunt observeren hoe een wedstrijd verloopt.”

Daardoor zag Van Haaften het dit seizoen bij de vierdeklasser ook meer dan geregeld misgaan voor zijn neus. “We kregen elke week wel voldoende kansen, maar scoorden gewoon te weinig en gaven soms te simpel de kansen en goals weg. Dan weet je dat je het lastig krijgt in een competitie waarin toch een aantal heel sterke teams tegenover je staan. Toch hadden we gehoopt om de dans te kunnen ontspringen maar helaas is dat niet gelukt.”

Met een verjongde selectie zal Smerdiek dus moeten proberen om vanuit de vijfde klasse weer de weg omhoog te gaan vinden.  “Veel jonge jongens, waaronder ook ikzelf zijn doorgeschoven en nieuw met seniorenvoetbal. We moesten vooral wennen aan het fysieke aspect. Het doel was om boven de streep te eindigen maar in die missie zijn we niet geslaagd. Blij ben ik wel met mijn debuutseizoen en de kansen die ik nu krijg als eerste keeper. Hopelijk kunnen we vanaf komend seizoen weer terug omhoog kijken.”

Klik op SV Smerdiek voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Smerdiek voor meer informatie over de club.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.