Wat is leuker dan voetballen én vakantie houden? Als het aan Voetbalschool TIC ligt, helemaal niks! En dus organiseren Gijs Bogers en Yorben Bus sinds een aantal jaar voetbalvakanties naar Spanje. Net terug van de één, is het alweer beginnen met regelen voor de ander. “Het is echt iets unieks.”
Precies wat ze, eigenlijk al vóór corona, samen bedachten. “Het leek ons leuk, om eens wat anders te doen dan ‘gewoon’ hier trainen. Voetballen en vakantie houden, combineren met gezinnen. Yorben en ik houden de kinderen bezig, ouders liggen lekker aan het zwembad.” Klinkt als muziek in de oren, maar niet als je dus niet mag reizen. Zoals tijdens een pandemie. “Het ging drie keer niet door, vorig jaar zijn we voor het eerst op reis geweest, met elf kinderen en hun ouders. Nu zijn we net terug van de tweede keer, daar waren 61 ouders en kinderen bij!”
Genieten
In de buurt van Barcelona, zo steevast tussen Koningsdag en de laatste zondag van de meivakantie, staat er onder begeleiding van de jongens van TIC, een heel programma klaar. Bogers loopt het even langs. “We trainen twee keer per dag, in de ochtend en aan het begin van de avond. Op het veld intensief en serieus, zoals we dat normaal ook doen. Op het strand doen we spelletjes.” Een week lang, samen in een hotel. “In de middag krijgt iedereen lekker vrije tijd, om zelf te doen wat ze willen.” Voor de nieuwe reis, van 28 april tot en met 4 mei, staat de teller inmiddels alweer op 22 kinderen. En dus kun je gerust spreken van een succes. “Het kost veel tijd en energie, maar het regelen is echt heel leuk. Kaartjes voor een wedstrijd van Barcelona, een onderling padeltoernooitje en natuurlijk een veld om te trainen. Inmiddels hebben we daar een contactpersoon, die regelt alles voor ons. Als je dan die lach op hun gezichten ziet en iedereen is volle bak aan het genieten, geeft dat natuurlijk voldoening.” Helemaal, gezien de steeds groter wordende uitdaging, vertelt Bogers. “Zeker qua vliegen. Hoe vroeger we boeken, hoe goedkoper het is.”
Leerzaam
Allemaal dingen om eigenlijk nu, alweer naar uit te kijken. “Er is ontzettend veel vraag, maar we willen het houden bij één keer per jaar, omdat het dan echt uniek is. Voor ons voelt het ook een beetje als de kers op de taart.” Dit jaar was de jongste vakantieganger vijf, de oudste veertien. Juist dat zorgt voor een speciale dynamiek, merkt Bogers. “Je geeft elkaar verantwoordelijkheid, dat is ook voor die kinderen heel leerzaam.” Behalve herinneringen voor het leven, levert de voetbalreis ook weer een hoop nieuwe gezichten op. “Sommige jongens blijven juist daardoor ook bij onze voetbalschool hangen.” En nu de teller inmiddels alweer aardig oploopt, rest de vraag: waar eindigt dit? “Het zou mooi zijn als we volgende keer met drie trainers op reis kunnen, dan hebben we dertig blije kinderen!”
