Hij scheurde iets meer dan twaalf maanden geleden zijn kruisband af, maakte toch de overstap van Halsteren naar Cluzona en is inmiddels op de weg terug. Na een lange revalidatie, staat Roy van Gils letterlijk en figuurlijk te trappelen. “Het moment dat je weer het veld op kan, dat gevoel…”

Dat moment komt voor de 28-jarige buitenspeler steeds een beetje dichterbij. In het shirt van tweedeklasser Cluzona dus. “Het was de derde keer dat ze me vroegen. Eerder kwam het door privéomstandigheden of corona niet goed uit.” Maar nu dus wel. “Bij Halsteren zaterdag hadden we de ambitie om naar die tweede klasse te gaan, dat voelde nog als een onafgemaakte zaak. Ik vond het niet ‘fair’ om dan te vetrekken.” Maar na zijn blessure, Van Gils ging voor de wedstrijd tegen Krabbendijke door zijn knie, voelde dat wel als het juiste moment. “Ik zei tegen mezelf: één keer goed revalideren en die stap omhoog maken. Die kans moest ik grijpen. Wat als ik hem straks nog een keer afscheur?”

Bepaalde drang

Inmiddels zijn we heel wat maanden verder, maar tot een wedstrijd kwam de rechtspoot tot op heden nog niet. “Na een maand of acht, ging ik er opnieuw doorheen. Daarna hebben ze een deel van mijn meniscus weggehaald, dit zijn echt de laatste loodjes.” Van Gils hoopt over een maand zijn eerste minuten te kunnen maken, maar geniet nu al van zijn nieuwe club. “Ik had het de eerste keer al moeten doen! Maarja, dat is altijd achteraf.” Toch voldoet alles aan zijn eerder gestelde verwachtingen. “De groep is leuk, er hangt een goede sfeer en het niveau is hoog. Daardoor is er ook onderling veel concurrentie.” Binnenkomen met een zware knieblessure, is dan verre van ideaal. Zou je zeggen.
“Tuurlijk is dat lastig, maar ik moest voor mezelf kiezen. Het moeten bewijzen, vooral ten opzichte van mezelf, zorgt ook voor een bepaalde drang om goed te revalideren. Ik verwacht gewoon dat ik sterker terugkom.” Al gaat dat natuurlijk niet vanzelf, weet ook Van Gils inmiddels. “Je traint nu drie keer meer, dan je normaal deed. Van de kleine dingetjes, kun je nu echt genieten. Mijn knie zat acht dagen op slot, dan is het al een overwinning als je hem weer kunt buigen.” Behalve fysiek, is het toch eigenlijk vooral mentaal een uitdaging. “Als iemand aan het begin van mijn revalidatie had gezegd: ‘Het is vooral een mentale blessure’, had ik diegene echt uitgelachen. Maar het is wel zo. Het zit tussen je oren.”

Balgevoel

Die knop wist Van Gils, gelukkig voor hem, snel om te zetten. “Het is gewoon doen, doen, doen. Dan moet het goed komen. Ik deed het ook met de gedachte: als het nog een keer gebeurt, dan stop ik. Dat maakt het wat makkelijker. Wat dat betreft had ik het erger verwacht.” De oud-speler van Steenbergen staat dan ook op de drempel van zijn rentree. “Ik doe nu een deel van de training mee en mag bijna gaan beginnen aan de duels.
Het balgevoel is er nog wel, dat verleer je gelukkig niet. Al wist ik amper nog dat een bal rond was, haha!” Zijn rechterknie is er dus bijna weer helemaal klaar voor. “Volledig meetrainen, het veld weer op en een belangrijke pot spelen. Dat gevoel en dat moment…” Precies op tijd om een bijdrage te leveren aan een succesvol seizoen, want dat moet het gaan worden in Wouw. “Als je realistisch bent, moeten we bij de eerste drie kunnen eindigen. Een periode pakken en meespelen voor promotie.” Met de Steenbergenaar flitsend over de flank. “Het is alweer meer dan twaalf maanden geleden, dus ik moet even nadenken. Ik ben een snelle buitenspeler, bal diep en Roy sprint er wel achteraan.
Daarna afgeven en binnenschieten. Liever veertig assists dan dertig goals.” Een voetballende ‘nummer 7’. “Zakelijk en in combinatie met de back. Wat dat betreft zou ik wel wat doelgerichter mogen worden.” Maar misschien is dat straks, na een zware periode, nog niet eens zijn grootste winst. “Mentaal zit het wel goed!”

Klik op Cluzona voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Cluzona voor meer informatie over de club.

Foto: Nick Lodiers