Toen hij vroeger als klein jochie langs de lijn stond te kijken bij het eerste van OFB, droomde Xander Bom eigenlijk maar van één ding: om daar ooit op een dag zelf ook te staan. Inmiddels is hem dat gelukt, maar een beetje gek blijft dat voor hem toch nog altijd wel. “Nu kijkt de jeugd tegen mij op…”
Op vijfjarige leeftijd begonnen in de jeugd en niet meer weggegaan. Voor de zeventienjarige Bom een logisch gevolg. “Ik wilde ook nooit ergens anders heen eigenlijk, waarom zou je dat willen? Al mijn vrienden zitten hier.” Want, zo weet de middenvelder als geen ander. “Met je eigen club winnen, die sfeer dan in de kleedkamer, is het mooiste wat er is. Als het goed gaat, is dat geweldig. Het is ook echt gewoon een vriendenteam.” Een vriendenteam in Ooltgensplaat waar Bom sinds een aantal seizoenen onderdeel van uitmaakt. Ondanks zijn nog jonge leeftijd dus. “Op mijn vijftiende, nog spelend in de JO19, maakte ik al mijn debuut bij het eerste. Ze hadden veel blessures, dus kreeg ik de kans.”
Sportliefhebber Klik op V.V. OFB voor de laatste artikelen over de club
Sinds vorig seizoen behoort hij ook echt tot de vaste selectie van het vlaggenschip, die omschakeling was even wennen voor hem. “Ik ben zelf niet heel groot, dus daar moet je wel mee om leren gaan. Het is fysiek, het gaat sneller en overal zit veel meer tactiek achter.” Zijn start bij de vijfdeklasser ging dan ook niet vanzelf, vertelt Bom eerlijk. “Ik had het druk met school en dan kwam ook trainen er nog bij, dat leverde veel blessures op.” En dat niet alleen. “Tijdens een wedstrijd was ik na 80 minuten helemaal kapot. Dan keek ik soms op het scorebord, was het nog een halfuur…” Zijn lichaam laat de jongeling sowieso wel vaker in de steek. “In de jeugd heb ik veel last gehad van mijn knieën, groeipijnen. En later kreeg ik ook nog een blessure aan mijn knieholte, dus mijn knie is wel echt een zwakke plek.” En dat terwijl de tiener een sportliefhebber pur sang is. Ook buiten het veld. “Ik zit op het CIOS in Goes, dus daar ben ik ook continu bezig met sport.” Veel reizen, maar dat maakt de fanatiekeling niks uit. “Meer dan een uur, lekker relaxed in het busje, oortjes in.” Want op die sportopleiding, leert de ‘echte nummer zes’ van alles, vertelt hij. “Het is heel breed. Ik ga nu mijn trainerspapieren halen, maar je moet ook gymles op basisscholen geven. Dat vind ik echt leuk!” Toch weet hij stiekem al wat het later moet gaan worden. “Sportmasseur of fysiotherapeut, die richting zou ik wel graag op willen.”
Al is dat een ‘zorg’ voor later, eerst moet er óp het veld gepresteerd worden. “Ik ben niet zo snel, maar wel fel in de duels. Dat blijft toch het lekkerste, er keihard in kleunen. Zelf moet ik het meer hebben van techniek dan van kracht.” Ook mentaal zit het bij Bom voorlopig wel goed. “Het is verschrikkelijk om op de bank te zitten, dan denk ik echt bij mezelf: er moet een tandje bij! Dat gebeurt niet al te vaak gelukkig.” Mede aan hem om te zorgen voor een stijging op de ranglijst, want die plek in de middenmoot valt een beetje tegen. “We spelen nu in een nieuwe competitie, een beetje regio Rotterdam. Soms kom je bij verenigingen, dan schrik je… Op het eiland kende je natuurlijk iedereen. Hier lopen een paar goede voetballers en verder is het vooral heel fysiek, ze geven nergens om.” Een spelletje dat OFB niet per se heel goed ligt, denkt Bom. “We zijn best een jong team, één iemand is 25, de rest is jonger. Toch moeten we dan niet bang zijn.” Als jeugdtrainer van de JO15, kan hij het weten. “Ik wilde altijd al coach worden. Je ziet ze ontwikkelen, dat vind ik gaaf.” Ook zelf probeert hij dat te blijven doen, bijvoorbeeld door te praten met zijn eigen trainer. “Daar leer je dan ook weer nieuwe dingen van. En volgend jaar hoop ik mijn UEFA C te halen.” Toch, wil hij natuurlijk zelf zo lang mogelijk blijven voetballen. “Het is hier geweldig, helemaal als het lekker gaat. Maar ook in slechte tijden moet je blijven, anders ben je geen echte voetballer!”
Klik op V.V. OFB voor meer informatie over de club.
