The White Boys is volledig afhankelijk van een kleine groep mensen. Door het beperkte ledenaantal dragen zij de club, zowel op als naast het veld. Lisette van der Velden is de spil.
Wat doet Lisette van der Velden (50) eigenlijk niet bij The White Boys? Als ze haar ergens voor vragen, staat ze klaar voor de club. “Nee”, komt niet in haar woordenboek voor, onder het hoofdstuk The White Boys.
“Ik ben meer hier dan thuis”, vertelt ze, lachend. En dan serieus: “Dat doe je voor je vereniging. We zijn maar een klein clubje, dat op de been wordt gehouden door een vaste kern. Als wij het niet doen, wordt het wel heel lastig om het hier draaiende te houden.”
Zo is ze ook op deze woensdagochtend aanwezig, terwijl de rest van het sportpark De Lindenheuvel in Waspik-Boven uitgestorven is. Gisteren was er een ledenvergadering en dus moet er opgeruimd en schoongemaakt worden. En dus staat Van der Velden met de dweil in haar handen.
De clubvrouw is minstens drie keer per week bij The White Boys: op donderdagavond staat ze achter de bar, zondag voorziet ze de voetballers en hun fans van een hapje en drankje en maandagochtend maakt ze schoon. Maar bij activiteiten springt ze ook graag bij. “Dan vragen ze: ‘Kom je even helpen?’ Vervolgens kom ik er nooit meer van af.”
Ze staat achter de bar, zit in het bestuur en verzorgt de kantine. Maar eigenlijk zijn haar taken binnen de club niet op te sommen. Van kleins af aan komt ze al bij de vereniging van rood en wit.
“Terwijl mijn ouders niet voetbalden en ik ook maar drie seizoenen in het damesteam heb gespeeld. Maar iedereen ging naar The White Boys, daar kwamen ook al onze vrienden en vriendinnen, ik weet niet beter. En nog steeds, het is altijd gezellig hier.” Ze werd verliefd op een voetballer van The White Boys en hun kinderen lopen inmiddels ook op De Lindenheuvel rond. Het advies aan familie en vrienden is dan ook: geen feestjes organiseren als The White Boys moet voetballen. “Want daar zitten we dan toch een beetje te balen.”
Welke richting de club ook inslaat, The White Boys mag nooit verloren gaan, vindt Van der Velden. “Voor mensen van onze leeftijd is er nooit iets anders geweest dan The White Boys.”