Liever was hij nog een jaar doorgegaan, maar Leon Bot heeft zijn keuze gemaakt. Aan het einde van het seizoen stopt hij met voetballen. De afgelopen twaalf jaar leefde hij voor zijn Kozakken Boys, maar er wacht een nieuw leven op hem. “Ik hoor wel eens van gasten dat ze op wintersport zijn gegaan. Dat lijkt mij ook lachen!”
WERKENDAM – Hoe vaak is Leon Bot door de poorten van Sportpark De Zwaaier naar binnen gelopen? Dat moet ontelbaar vaak zijn. Al twaalf jaar komt hij wekelijks trouw naar Werkendam om te doen wat hij leuk vindt: voetballen voor Kozakken Boys. “Twaalf jaar… Het is nogal wat, hè? Ik was negentien toen ik hierheen kwam. Nu ben ik 32. Ik voel me niet oud, maar stiekem zijn er toch flink wat jaren voorbij gegaan sinds ik hier kwam. Straks is het toch echt voorbij.”
“De keuze om te stoppen was niet gemakkelijk. Eigenlijk had ik nog een jaar door gewild. Ik voel me fit genoeg en ook is mijn niveau nog in orde. Maar ik moest de knoop doorhakken. In de coronaperiode zei mijn vriendin tegen mij dat ik zonder voetbal veel relaxter was. Daar had ze gelijk in. Op een wedstrijddag hoef je mij niet te vragen of ik ’s ochtends nog mee ga naar de stad. Dan wil ik mijn dingetjes doen. Je bent vier keer per week met het voetbal bezig. Het is zo’n groot deel van je leven. Ik ga het enorm missen. Het voetbal neemt zo veel tijd in beslag. Ik moest een keuze maken. Mijn vriendin en ik verwachten een dochtertje en mijn werk bij Outfit Company Wear wordt ook steeds belangrijker. Ik had het gevoel dat je maar twee dingen tegelijk goed kan, dus er moest er eentje weg. Dat werd dus het voetbal.”
“Wat ik het meest ga missen is het overwinningsgevoel. Dat je de hele week samen keihard traint om zaterdag de winst te pakken”, Bot moet een beetje lachen, “Dat is dit seizoen natuurlijk niet vaak aan de orde. Maar geloof me, er is niets mooiers dan op een vol sportpark de drie punten binnenslepen. Dat is een machtig gevoel.”
Herinneringen ophalen
“Wat mij het meest is bijgebleven, zijn mijn beginjaren hier. Er speelde hier toen nog veel jongens uit de regio. Dat was een gezellig team met Sjoerd van der Waal (volgend seizoen hoofdtrainer ASWH, red.) en Richie Basoski. Uiteraard was het sportief interessant, maar ook buiten het veld was het leuk samen. Na elke wedstrijd was het lol in een volle kantine. We hadden ook de traditie om na elke uitwedstrijd een souvenirtje mee te nemen. Zo hebben we ooit een spandoek bij BVV Barendrecht meegenomen. We hebben ook ooit een poging gedaan om ergens een kampioenschaal mee vandaan te nemen. Dat is niet gelukt, maar wat hebben we gelachen.”
“Er is zo veel moois om op terug te kijken. De afgelopen jaren is Kozakken Boys zo enorm gegroeid qua niveau. Ik weet nog goed dat we topklasser werden. Dat kampioenschap was een prachtig moment voor de club. Een ander moment wat ik nooit meer vergeten, is de laatste speeldag van het seizoen 2017/18. Op de laatste speeldag speelden we thuis tegen Katwijk. Het hele sportpark stond vol met mensen.
Op dat moment stond Katwijk één punt boven ons. Wij moesten winnen om kampioen te worden. Katwijk kwam om niet te verliezen. We hebben enorm ons best gedaan. In de laatste minuten waren we dichtbij een doelpunt…”, Bot wendt zijn blik af richting de goal, “Ik zie die bal nog op de kruising uit elkaar klappen. Die ging er net niet in. Geen kampioenschap dus.”
Thuis in Werkendam
“Al vanaf dag één had ik een goede match met de club. Ik ben hier naartoe gehaald door Michel Langerak. Hij nam mij mee vanuit Leerdam naar Werkendam. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. De cultuur van Kozakken Boys past bij mij als speler. Dat voelde ik vanaf het begin. Dit is de grootste club van de regio. Als jongen uit de buurt wil je niets liever dan hier slagen. Ik kan met trots zeggen dat dat is gelukt.”
Bot voelt zich thuis in Werkendam. Dat lijkt een familiekwaal. Pa Bot en grootvader Bot steunen hun (klein)zoon door dik en dun. “Dat vind ik nog steeds fantastisch. Mijn opa is al negentig jaar. Hij is er nog elke thuiswedstrijd. Mijn vader en zijn vriendin zijn er vaker bij. Zo zijn we laatst nog samen naar Katwijk gereden voor de uitwedstrijd. Als we bij HHC Hardenberg moeten voetballen, plakt mijn vader er een weekendje Overijssel aan vast. Mijn vader en opa zijn een soort Werkendammers geworden. Mijn vader wordt hier zelfs liefkozend Botje genoemd.”
In Werkendam is het voor sommigen lastig om te geloven dat het tijdperk Leon Bot er straks echt op zit. Er is al weken sprake van een afscheidswedstrijd en binnen de club is men ervan overtuigd dat Bot na zijn afzwaaien nog actief blijft voor Kozakken Boys. “Daar ga ik zelf nog niets over zeggen. Er is ook een leven na voetbal. Dat wil ik nu eens meemaken. Ik hoor wel eens van gasten dat ze op wintersport zijn gegaan. Dat lijkt mij ook lachen!”
Voor clubiconen in de dop heeft Bot slechts een simpele tip: “Word één met de club. Dat is voor niet-Werkendammers nog belangrijker, denk ik. Als je hier hard werkt, zorgt dat je geen kapsones hebt en gewoon normaal doet. Als je Werkendam achter je hebt staan, kun je alles aan. Ik ga het hier heel erg missen.”
Bron: Tweede Divisie krant
Klik op Kozakken Boys voor het laatste artikel over de club.