Bij GHVV’13 kijkt men uit naar het nieuwe complex, dat met ingang van het seizoen 2019/2020 in gebruik genomen moet worden. “Ik weet niet of ik dat haal”, zegt John Stougje, die zijn contract als trainer van de Geervlietse/Heenvlietse fusieclub in februari met een derde seizoen verlengde. “Eigenlijk wordt dat mijn vierde seizoen, want voor de totstandkoming van GHVV was ik al een seizoen trainer van PFC. De houdbaarheidsdatum van een trainer is beperkt en die van mij is bijna verstreken”, vervolgt hij met een lach.
Dat ene seizoen PFC heeft hem qua ervaring een stuk rijker gemaakt. “Het was natuurlijk niet het gemakkelijkste seizoen”, geeft de inwoner van Zuidland aan. “Iedereen op en top gemotiveerd houden was een hele klus. Ik heb er enorm van geleerd. Wat? Dat je als trainer bijvoorbeeld eerder moet optreden. Ik was meer van het pappen en nathouden. Dan gebeurde het dat een speler uit Rotterdam zich afmeldde voor de training, maar hij was wel de Bob voor vier andere jongens. Die kwamen dus ook niet. Wat dat betreft was dat een goede leerschool.”
De opgedane ervaringen nam Stougje (48), en eerder trainer van Zuidland 2, mee naar GHVV’13. “Ik kwam in een heel andere situatie terecht. Er waren vier spelers van PFC uit de eerste klasse overgebleven. De club ging op de licentie van Bernisse verder in de vierde klasse op zaterdag.”
Daar maakte Stougje met de fusieclub een fantastisch seizoen mee. “De doelstelling was een periodetitel, maar we bleven maar in de race voor het kampioenschap. Uiteindelijk stonden we lange tijd op kop, maar zat Rockanje ons op de hielen. Op de laatste speeldag hadden we genoeg aan een gelijkspel bij Hekelingen. Dat punt haalden we, met één punt voorsprong werden we kampioen. Van twee bloedgroepen – PFC en Bernisse – heb ik weinig gemerkt.”
Dit seizoen is GHVV’13 een middenmoter in de derde klasse. Volgens Stougje is dat nu voldoende. “Als trainer wil je natuurlijk altijd meer en beter, maar we presteren naar onze kwaliteiten. We geven alleen wat makkelijk goals tegen weg en daardoor hebben we onnodig wedstrijden verloren. We hebben ook pas één keer gelijkgespeeld. Dat is wel opvallend.” Voor komend seizoen legt Stougje wel de lat hoger. “Ik vind dat we dan moeten doorpakken en moeten gaan voor een plek bij de eerste vier, vijf. We hebben een aardige basis staan met vijftien, zestien spelers, maar een deel daarvan werkt wel in de continue-dienst. Als ze dan vader worden, gaan ze twijfelen of ze door moeten gaan.”
Prestatie is belangrijk, maar plezier ook, benadrukt Stougje. “Zonder dat plezier kom je nergens. Dat hou ik altijd voor ogen. GHVV betaalt geen spelers, maar je kunt er als trainer wel voor zorgen dat het leuk en gezellig is. Ik ben beslist geen trainer die zegt ‘zo is het en zo moet het’. Ik probeer altijd open te staan voor suggesties en ideeën vanuit de groep.” Zijn droom is ooit nog trainer te worden van Zuidland, maar met het TC2-diploma op zak en Zuidland in de tweede klasse, is dat voor hem ver weg. Stougje, uitgesproken: “Ik ben niet van plan de TC1-cursus te gaan doen. Dat is veel te tijdrovend. Ik zie mezelf ook niet naar een club in Rotterdam gaan. Ik denk dat ik me daar zielsongelukkig zou voelen. Geef mij maar een club van het eiland.”