Van de 90 jaar die ze sinds dit seizoen bestaan, maakte hij bijna twee derde mee. Opgegroeid in een voetbalfamilie en vier broers die speelden bij de club. Dat Johan van Rijckevorsel zichzelf 54 jaar geleden aan zou melden, was niet meer dan logisch. “Je werd eigenlijk van huis uit wel een beetje ‘gepusht’ om naar VVR te gaan.”
Twee oudere broers van de 64-jarige Van Rijckevorsel speelden op dat moment al in het eerste, toen hij daar als tienjarig jongetje kwam aangelopen. “Ze zeiden gelijk: Jij wordt keeper! Waarschijnlijk omdat mijn broer dat ook was, ik ben het altijd gebleven.” Een verdienstelijke carrière, maar eentje die geplaagd werd door blessures. “Op mijn zestiende stond ik in het eerste, maar toen ik 30 was ben ik al gestopt. Te veel last van mijn polsen.”
Saamhorigheid
En dus begon voor de inwoner van Rijsbergen al vrij vroeg een nieuw leven in de voetballerij. “In de tijd dat ik keepte, werd ik ook al leider bij Dames 2. Vanaf 1979 heb ik ongeveer alles bij de club gedaan. Van de jeugdcommissie en de activiteitencommissie, tot aan het geven van keeperstraining.” Dat leiderschap bij de dames, leverde hem overigens meer op dan een band met de club. “Daar heb ik ook mijn vrouw Anja ontmoet, inmiddels zijn we 38 jaar getrouwd.” Daarnaast schreef hij mee aan het clubblad van VVR, tegenwoordig staat hij op donderdagavond regelmatig achter de bar. “Door de jaren heen raak je iets minder betrokken, maar door dat soort avonden ben je er toch nog bij. Ook als het eerste een speciale wedstrijd speelt, sta ik er!” Buiten de lijnen dus, terwijl hij vroeger furore maakte tussen de palen. “Ik was een echte lijnkeeper, moest het van mijn snelle reacties hebben. Alleen mijn lengte zat niet echt mee.” Hoewel hij in een later stadium ook keeperstraining gaf bij andere clubs, bleef hij VVR altijd trouw. Hij weet wel waarom. “Het is gewoon een geweldige familieclub, een en al gezelligheid.” En dat zie je juist in de moeilijke tijden, vertelt hij. “Er zijn door de jaren heen best wat mensen overleden, dan merk je hoe hecht het is. Nabestaanden worden opgevangen, er komt een ruimte om te spreken, echt een dorpsclub. Eén grote familie, ook in slechte tijden.” Die liefde voor de club heeft Van Rijckevorsel altijd gevoeld en voelt hij nu nog steeds. “Iedereen is zo betrokken, het aantal vrijwilligers is ongekend. Binnen het dorp wordt de club ook echt op handjes gedragen.”
Oude Simca
Hij is dan ook maar wat trots op het 90-jarig bestaan van de club. “Dat is heel bijzonder, allemaal door de saamhorigheid.” Ondanks dat hij er iets minder vaak komt, houdt hij nog alles in de gaten. “Je kijkt ieder weekend weer wat ze gedaan hebben en je hebt ook wel contact met spelers.” Door de jaren heen zijn er dingen veranderd. “Vijf jaar geleden was ik nog een seizoen leider bij het tweede, dan staat er zo’n ‘speaker’ in de kleedkamer. Dat is wel even wennen. Alles wordt voor die gasten geregeld, wij moesten vroeger gewoon zelf voor onze kleren zorgen.” Hoe het in zijn tijd was, weet hij nog precies. “Ik heb plakboeken vol. Met oude verslagen, seizoenen lang.” Af en toe bladert hij er doorheen en haalt hij herinneringen op. “De beslissingswedstrijd tegen Luctor Heinkenszand. Ik was toen leider, heel Rijsbergen liep uit. Bij de winnende goal stormde iedereen dat veld op.” Ook als speler maakte hij genoeg mee. “Bij derby’s stond er makkelijk 1000 man publiek langs het veld. Daar werd ook weken over gepraat, dat soort wedstrijden mocht je echt niet verliezen.” Over zijn tijd als leider bij Dames 2 heeft hij nog een mooie anekdote. “Ze gingen graag op stap, maar dan hadden ouders geen zin om ze de volgende dag naar de wedstrijd te brengen. Dan reed ik, bijvoorbeeld naar Sprundel, drie keer heen en weer in mijn oude Simca, om iedereen te halen en te brengen.” De toekomst ziet hij zowel sportief als organisatorisch positief tegemoet. “Op naar de 100!”
Klik hier voor meer informatie over VVR
Lees hier meer artikelen over VVR