Bij voetbalclub Van Nispen draait het om meer dan voetbal. Het gaat om gemeenschap, betrokkenheid, en vooral: mensen zoals Aad Witteman. Al meer dan vijftig jaar is de 72-jarige Zilker actief binnen de club, in talloze rollen. Of beter gezegd: hij ís Van Nispen.
“Maandag en vrijdag drinken we met een koppeltje vrijwilligers een bakkie in de kantine,” vertelt Aad. “Dat gebouw is van onszelf, de kleedkamers zijn van de gemeente. Maar het onderhoud? Dat doen we zelf.” Hij stuurt een vaste groep van zo’n twaalf vrijwilligers aan. Samen maaien ze het gras, vegen het kunstgras, snoeien bomen en houden de tegels schoon. “Iedereen heeft z’n eigen taak. En ik ben de consul, dus ik keur de velden ook nog af als dat nodig is.”
Een leven lang Van Nispen
Aad is niet zomaar een vrijwilliger. Al vanaf zijn achttiende is hij bezig voor de club. “Ik begon met kranten ophalen langs de deuren en was trainer van de lagere seniorenteams. Als je het kon voordoen en je had je mond mee, dan zat je goed,” zegt hij met een glimlach. “Die trainingen waren altijd op vrijdagavond. Daar kwamen zo’n dertig man op af. Achteraf deden we een borreltje met zijn allen. Mooie tijden.”
Hij voetbalde zelf tot zijn dertigste, eerst in het tweede en later als laatste man in het eerste. Daarna werd hij jeugdtrainer, leider én verslaggever op de radio. “Ik heb vijftien jaar wedstrijden verslagen. Mijn eerste? Quick Boys tegen Katwijk. Mooie derby. Dat mis ik soms nog wel.”
‘Waarom woon je niet gewoon op de club?’
Aad is van alle markten thuis. Hij organiseert kaartavonden, was ooit prins carnaval, en sleutelt tegenwoordig aan fietsen. “Dat begon als een geintje, maar inmiddels komen mensen uit het hele dorp langs om te vragen of ik hun fiets kan maken.”
Zijn vrouw moet er soms om lachen. “Ze zegt weleens: waarom ben je niet gewoon op de voetbal gaan wonen? En af en toe: ‘Praat nou eens even ergens anders over’ – ja, dan ben ik weer eens met tien dingen tegelijk bezig. Maar stilzitten? Dat lukt me niet.”
Ziekte als keerpunt
Toch was het niet altijd vanzelfsprekend dat Aad nog zo actief zou zijn. 42 jaar geleden zakte hij in elkaar op het trainingsveld van het eerste elftal. Een paar dagen later werd hij opgenomen op de intensive care waar hij anderhalve maand lag. Daarna heeft hij meer dan een jaar moeten revalideren. Hij had Guillain-Barré, een zeldzame ziekte die ontstaat doordat het eigen lichaam gezonde zenuwen aanvalt “Maar goed, ik ben er nog. Kan m’n tenen niet bewegen, voel de toppen van m’n vingers niet. Maar je moet het leven zelf invullen. Dat is me toen wel duidelijk geworden.”
Die periode veranderde hem. “Ik ben sindsdien anders naar dingen gaan kijken. Je kunt wel achter de geraniums gaan zitten, maar daar word je ook niet vrolijk van. En ja, ik zeg weleens: ik heet AW en heb ADHD, dus helemaal stilzitten lukt sowieso niet.”
Altijd wat te doen
De club rekent nog steeds op Aad. Als er een nieuwe trainer komt die materiaal nodig heeft, belt hij Aad. Als er overleg moet zijn met de gemeente over kunstgras of verlichting, dan zit hij in het online overleg. “Iedereen weet me te vinden. En dat vind ik mooi.”
Van Nispen is volgens hem een hechte voetbalclub. “We zijn een dorpje van 2.300 mensen. Maar als we het Kees Bartels Toernooi organiseren, zit het binnen vijf minuten vol. Dat zegt genoeg.”
Vrijwilliger in hart en nieren
Aad Witteman is misschien niet degene die je in de spotlights ziet op zaterdagmiddag, maar zonder hem – en mensen zoals hij – zou Van Nispen niet zijn wat het is. “Zolang ik iets kan betekenen, blijf ik het doen. Het geeft voldoening. En zeg nou zelf: waarom zou je niks doen, als je ook gewoon lekker bezig kunt zijn met iets wat je leuk vindt?”
Klik op Van Nispen voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Van Nispen voor meer informatie over de club.