Dylan Cornelisse (19) is een linkspoot uitkomend op de linksachter positie bij V.V. Alblasserdam. Hij woont al zijn hele leven in Alblasserdam en is dan ook begonnen met voetballen bij de plaatselijke trots. Op zeventienjarige leeftijd maakte hij zijn debuut in het eerste elftal. Na een zware knieblessure aan het begin van 2019 is hij nu weer klaar om de strijd aan te gaan. Met zijn VVA 1 wil hij aankomend seizoen mee gaan doen voor de titel!

Dylan begon rond zijn zevende met voetballen bij V.V. Alblasserdam. De keuze voor deze club was niet moeilijk.
“Je hebt bij mij in de buurt natuurlijk ook nog De Alblas en De Zwerver. De keuze voor Alblasserdam was echter niet moeilijk. M’n vader is hier nog steeds actief en vroeger zijn mijn beide opa’s hier actief geweest. Het voetballen is er met de paplepel ingegoten haha! Ook veel goede vrienden speelden daar, dus wilde ik erg graag naar VVA.”

Cornelisse heeft met veel plezier alle jeugdelftallen doorlopen. In deze periode heeft hij het enorm naar zijn zin gehad.
“Ik had echt een hele leuke en goede lichting die bijna ieder jaar bij elkaar bleef. Ik geloof dat ik in de jeugd kampioen ben geworden met de E4 en C1. Dat is natuurlijk altijd feest. Een aantal wedstrijden uit je jeugd blijven je ook altijd bij. Zo weet ik nog heel goed dat wij in de beker Sportclub Feyenoord op een 0-0 wisten te houden. Na de verlenging te hebben overleefd, wisten we ze via penalty’s uit te schakelen. Dit soort momenten zijn er om nooit te vergeten. Het was een gekkenhuis in de kleedkamer. Ik geloof dat dit in de B1 was. Wat hadden we toen een goed team!”

“Verder weet ik nog goed dat we in de B1 nacompetitie hebben gespeeld voor promotie naar de vierde divisie. Hier hebben we nog tegen Sydney van Hooijdonk gespeeld die inmiddels een aantal keer in NAC 1 heeft gespeeld. Zijn vader, Pierre van Hooijdonk, was op dat moment ook de trainer. We hebben hen toen verslagen, maar helaas werden we in de halve finale uitgeschakeld door TSC. Ondanks het mislopen van de promotie was dat een hele gave ervaring.”

Dylan heeft veel verschillende trainers gehad in de jeugd. Met iedere trainer kon hij goed opschieten. Alle trainers waren op hun eigen manier goed voor zijn ontwikkeling.
“Ik heb echt veel verschillende soorten trainers gehad. Toen we in de C1 kampioen werden was onze trainer Hugo Boel. Dit was een hele rustige en aardige man. Vergeleken met de trainers Ton Lemans en Dennis Gerritsen die hem opvolgde was het een wereld van verschil. Zij waren heel fanatiek en wat harder in de aanpak. Ook hier houd ik wel van haha. Mijn huidige trainer Dennis Schoonewil was ook mijn trainer in de B1. Onder hem speelde we destijds met vijf man achterop en moest ik als linker vleugelverdediger op een andere manier leren voetballen. Hier heb ik veel van geleerd.”

Cornelisse kon een jaar bij de B-jeugd overslaan, maar besloot dit niet te doen. Hij had het te erg naar zijn zin in het team waar hij op dat moment actief was.
“Ik heb altijd een fantastisch team gehad in mijn jeugd. Toen ik in de B1 zat werd mij gevraagd of ik vroegtijdig de overstap wilde maken naar de A1. Ik vond het natuurlijk mooi dat ze het zo in me zagen zitten. Toch heb ik toen besloten het niet te doen. Ik speelde met al mijn vrienden en we waren erg succesvol. Ik wilde daar niet vertrekken. Eenmaal in de JO-19 was Michel Stoppelenburg mijn trainer en begon ik mezelf enorm te ontwikkelen. Hij gaf me veel vertrouwen en had veel aandacht voor me. Het laatste jaar in de jeugd werd ik aanvoerder van JO-19 en begon ik minuten te maken in het eerste.”

Dylan maakte op zeventienjarige leeftijd zijn debuut in het eerste van Alblasserdam. Voor hem was dit tot nu toe wel één van de hoogtepunten.
“Het was zeker mooi om op zo’n jonge leeftijd al mijn debuut te maken. Ik weet nog dat ik best zenuwachtig was haha. Gelukkig ging dit super goed en kreeg ik veel complimenten. Mijn trainer Dennis kende ik natuurlijk al vanuit de jeugd en gaf altijd al aan dat hij vertrouwen in me had. Dat gaf me wel een stuk rust. Na mijn debuut werd ik steeds vaker gevraagd voor het eerste elftal. In het laatste jaar van mijn jeugd speelde ik op een gegeven moment meer bij het eerste dan bij de jongens onder 19. Na de winterstop werd besloten dat ik officieel aan zou sluiten bij het eerste elftal.”

Op 29 januari 2019 speelde Cornelisse een bekerwedstrijd tegen Philippine 1. Vanaf dit moment maakte hij officieel deel uit van het eerste elftal. Helaas verliep het anders dan hij had gehoopt.
“Ik weet het nog heel goed. We moesten 135 kilometer reizen, naar het zuiden van Zeeland. In de kleedkamer vertelde de trainer aan de groep dat ik vanaf dit moment deel uit maakte van de selectie. Ik startte in de basis, maar na tien minuten was de wedstrijd voor mij voorbij. Ik wilde een speler aan de bal blokken. Hij knalde vol op m’n knie en ik wist eigenlijk direct dat het foute boel was. Ik had nog nooit zoveel pijn gehad. De weken na dit moment heb ik het nog een tijd rust gegeven, maar er was weinig verbetering. Uiteindelijk besloot ik een MRI te maken en bleek dat mijn voorste kruisband volledig was afgescheurd.”

Dylan is het jaar dat volgde keihard bezig geweest met revalideren. Op dit moment is hij weer fit en klaar voor zijn rentree. Helaas werd dit uitgesteld door het coronavirus.
“Op 8 april ben ik geopereerd en toen begon het lange proces. Ik ben drie keer in de week actief geweest bij mijn sportfysiotherapeut Stephan Kolijn in Dok11. Hij heeft mij deze periode super goed begeleid. Ik was er afgelopen maand klaar voor om weer minuten te gaan maken. Helaas is mijn rentree uitgesteld naar volgend seizoen. Ik baalde hier natuurlijk erg van, maar ik kan er nu wel voor zorgen dat mijn knie nog sterker wordt!”

Het afgelopen seizoen stond V.V. Alblasserdam bovenaan in de derde klasse. Echter hadden zij een wedstrijd meer dan de directe concurrent SVW. De KNVB besloot dat SVW voorrang kreeg en mocht promoveren naar de tweede klasse.
“Ik heb dit seizoen natuurlijk geen wedstrijd gemist. Het was soms wel lastig om te zien. Ik wilde daar zelf natuurlijk super graag staan en deel uitmaken van dit mooie team. Ik heb dit seizoen echt genoten van de jongens. We waren goed op weg om een prijs te pakken dit seizoen, maar helaas is het anders afgelopen dan gehoopt. Afgelopen week kregen we te horen dat SVW mocht promoveren en wij in de derde klasse bleven. Ik vind het erg jammer, maar ze hebben het verdiend. Aankomend seizoen wil ik met de jongens voor het kampioenschap gaan. Met een knallend feest en een mooi kampioenschap promoveren naar de tweede klasse zou een stuk mooier zijn!”

Klik hier voor meer informatie over V.V. Alblasserdam.

Voor een ander artikel over V.V. Alblasserdam, klik hier.