POORTVLIET – Ze was als vrijwilligster al in diverse rollen actief binnen SPS, maartoen de verzorger vroeg om haar af en toe eens te assisteren had Arlette Weijler daar wel oren naar. “Ik ben werkzaam als verpleegkundige en zodoende ben ik er eigenlijk stilletjes een beetje ingerold.”
Daarnaast houdt ze van voetbal en dan is de optelsom om zaken te combineren al snel gemaakt. Want in het verleden was ze ook zelf actief voetbalster en haar man is ook bij SPS actief waar hij in het tweede elftal speelt. “Ik ben nu voor het vijfde seizoen actief als verzorgster bij het eerste en op trainingsavonden of voor wedstrijden behandel ik ook de spelers van het tweede team. Ze vragen regelmatig of ik niet wil ‘overstappen’ naar het tweede. Dat ga ik niet doen, want ik vind dat je niet persé alles als partners samen moet doen. Het bevalt me op deze manier prima binnen de club.”
Waar ze in eerste instantie dus de toenmalige verzorger Jan Luijks ging ondersteunen, nam ze uiteindelijk toen hij volledig stopt vrijwel geruisloos het spreekwoordelijke stokje over. Ze volgde enkele cursussen zoals tapen, die voor het voetbal essentieel zijn. “Het geeft ook veel voldoening om de jongens zowel preventief te kunnen helpen, maar zeker ook bij blessuregevallen mijn steentje te kunnen bijdragen.”
Vandaag de dag is het steeds moeilijker om voor (kleinere) clubs goed gekwalificeerde vrijwilligers te vinden, die dergelijke intensieve taken op zich willen nemen. Want verzorger bij een voetbalteam zijn, dan vereist toch een bepaalde verantwoordelijkheid en tijdsinvestering. “Maar dat die ik graag. Het is leuk om te doen en het contact met de spelers is prima. Daarbij geniet ik enorm van voetbal dus dan is het geen straf om erbij te zijn.”
Al is het soms voor Weijler wel eens slikken als ze met haar waterzak of verzorgingskoffer het veld moet betreden. Zeker als er vanaf de zijkant, en ook vanuit het veld, bepaalde ‘verwensingen’ of opmerkingen worden gemaakt. “Dat wordt gelukkig steeds minder, maar dat komt denk ik ook omdat het aantal vrouwelijke verzorgsters toeneemt. Al denk ik soms wel eens een keer: ‘man man man, mag het een onsje minder qua opmerkingen. Er zijn wel eens zaken geroepen die ik echt te ver vond gaan. Maar goed, daar probeer ik dan overheen te stappen. Het plezier dat ik eraan beleef laat ik sowieso daardoor niet verpesten.”
Hoe lang ze nog met waterzak en spons actief blijft voor SPS, dat weet ze echt nog niet direct. Ik heb me gespecialiseerd tot cardiologieverpleegkundige en ben samen met mijn man ook een autobedrijf begonnen. Daarbij heb ik onlangs het ziekenhuis verruild voor een baan en opleiding binnen de ambulancezorg. Al die zaken samen zorgen er in elk geval voor, dat het wellicht lastig wordt om alles te blijven combineren. “Dat kan nog wel eens een keertje roet in het eten gooien. Maar vooralsnog blijf ik aan SPS verbonden, want ik haal er veel voldoening uit. En zolang het lukt blijf ik me dienstbaar maken voor de club.”