Van een feestje ter ere van het 75-jarig jubileum zal het bij TPO dit jaar niet komen, maar een mooi moment om terug te blikken is het natuurlijk wel. Hoe kan je dat beter doen dan met iemand die ongeveer alles heeft meegemaakt? Iemand die er bijna vanaf het begin bij was en nog steeds is: Henk van Boxel.
Sinds 1966 lid, begonnen met voetballen toen hij elf jaar oud was en inmiddels de respectabele leeftijd bereikt van 66. Maar Van Boxel een oud-speler noemen, dat gaat niet gebeuren, want hij voetbalt namelijk gewoon nog steeds. “In het derde elftal, misschien ga ik wel door tot mijn 70ste. Op techniek gaat het nog, qua snelheid wat minder”, vertelt hij lachend. Het einde van zijn imposante voetballeven bij TPO is dus nog niet in zicht, hij weet nog goed hoe die is begonnen. “Je kon in die tijd pas op voetbal vanaf je twaalfde. Dan werd je geboortedatum gewoon een jaartje aangepast. Dan begon je in de C’tjes. Moerdijk is maar een klein dorpje, dus er viel ook weinig te kiezen.”
Boete
Op jonge leeftijd kwam Van Boxel in het eerste terecht, zo jong zelfs dat het strafbaar was. “Je moest minimaal vijftien zijn, maar ik speelde al drie wedstrijden mee terwijl ik veertien was. Dat kostte de club tien gulden boete per keer.” Vanaf dat moment was hij vast onderdeel van de selectie, tot hij op zijn 23ste uit dienst kwam. “Toen had ik in het militairenelftal gespeeld, dat was een heel hoog niveau, dat vond ik wel mooi. Naderhand heb ik van zeker tien clubs telefoontjes gekregen, uiteindelijk koos ik voor Internos.” Via Virtus kwam hij jaren later weer terecht bij de club waar het voor hem allemaal begon, maar wel in een iets andere rol. “Ik werd speler/trainer. Het derde jaar promoveerden we, dat was schitterend om mee te maken.” Na twee jaar Unitas, keerde hij opnieuw terug als speler/trainer op het oude nest. In die tijd haalde hij ook zijn trainerspapieren, TC3 en TC2, en leek er een einde te komen aan de voetballer Henk van Boxel. “Bij TPO speelde ik altijd als spelverdeler, bij Internos maakten ze een rechtsbuiten van me. Ik was niet echt snel op de eerste meters, maar over een lange afstand moesten ze toch van goede huizen komen om me bij te houden hoor.”
Levendig
Naast het veld was hij jeugdcoördinator en ook nu geeft hij nog steeds training aan de jeugd. Hij krijgt er maar geen genoeg van, want als de hoofdtrainer van het eerste elftal niet kan, neemt hij het over. “Dat zit in je bloed, je wilt dat veld zien.” Hij kan gewoon niet zonder. “TPO en voetbal zijn mijn leven. Je bent er heel jong begonnen, een kleine gemeenschap, dan trek je naar elkaar toe.” Dat blijkt iedere keer maar weer, vertelt hij. “Als je er tien belt, staan er elf voor je klaar.” Hij is dan ook bijzonder trots op het 75-jarig jubileum. “Het is een klein dorp dat behoorlijk aan het vergrijzen is. Dan is het lastig om de jeugd overeind te houden, vooral de laatste tien jaar is dat een uitdaging.” Hij ziet dat er steeds meer voetballers van buiten het dorp naar de club komen. “Vrienden die vrienden overhalen om lekker hier te komen spelen. Dat houdt het levendig, alle veldjes lekker bezet. En de derde helft is ook niet onbelangrijk.” Hij weet wel waarom TPO het al zo lang weet uit te houden. “Het is een gezellige en goed georganiseerde vereniging. Mooie velden, een krachthonk. Alles is goed geregeld, dan willen spelers graag blijven.”
Koeien en schapen
Bij nagenoeg alle wedstrijden staat hij langs de lijn, want iets missen, dat past niet bij Van Boxel. “Ik houd de site bij, met statistieken vanaf 1946. Boven heb ik een grote plastic kist, vol met krantenberichten, uitslagen en standen over TPO. Allemaal netjes ingeplakt.” En met zo’n boek vol herinneringen, zijn er natuurlijk altijd een paar die er bovenuit springen. “De drie promoties in zes jaar tijd waren mooi om dat mee te maken, in je eigen dorp. We hebben nog eens met het eerste, bestaande uit heel veel doorgeschoven B-jeugd, 39 punten gehaald. Zoveel punten hadden ze nog nooit gehad. Mijn zoon zat toen ook in dat elftal.” Ze speelden zelfs nog samen. “Op mijn 44ste en 48ste heb ik nog een seizoen in het eerste gespeeld, toen hij daar ook voetbalde. Dat was prachtig.” Als hij vertelt over zijn doelpunten, ziet hij ze er nu nog in gaan. “In de nacompetitie, vijf minuten voor tijd, de winnende tegen SC Welberg. Of de beslissende penalty toen we de beker wonnen met Internos. Ik zie het zo voor me.” Hij denkt nog eens terug aan de ‘oude tijd’. “Vroeger trainden we bij de dijk, waar ook de koeien en schapen liepen. Als je dan pech had, zat er stront op je hoofd als je die bal had gekopt. Vaak moesten we de eindpartij op straat doen, bij de haven, daar was dan nog een beetje licht.” De toekomst blijft lastig in te schatten. “Dat is ieder seizoen weer afwachten, maar we doen ons best!”
Klik hier voor meer informatie over TPO
Lees hier meer artikelen over TPO
