Hij trainde er twaalf jaar het tweede elftal, nu is Hans Breeman bij Deltasport 1 de rechterhand van hoofdtrainer Ton Pattinama en trainer in opleiding Anthony Thomas. “Ik hoef niet zo nodig in de schijnwerpers te staan.”

Een paar uur voor de wedstrijd tegen SC Botlek, die in 1-1 zou eindigen, is de 64-jarige Vlaardinger bezig om het warming-up tenue en de wedstrijdkleding van de spelers van het eerste elftal klaar te leggen. “Een kleine moeite”, zegt Breeman, terwijl hij ene na het andere stapeltje maakt. “Het is ook eigen belang, want als ik het niet doe, loopt er straks geheid een speler met een verkeerd rugnummer op het veld.”

Breeman heeft privé een zware tijd achter de rug, waarin hij zijn vrouw verloor. “Ik heb het een plekje kunnen geven, maar wennen zal het nooit dat ze er niet meer is.”

Deltasport geeft hem, naast zijn werk bij een sportartikelenbedrijf (‘we verkopen apparaten voor duursporten’), afleiding. “Twaalf jaar lang ben ik trainer geweest van het tweede elftal, maar ik had daar de kracht niet meer voor. Ik wilde de verantwoordelijkheid voor een heel elftal niet meer dragen en ook niet de verplichting om er altijd te zijn. Ik heb het altijd met plezier gedaan en ook successen gehad, we zijn gepromoveerd van de reserve tweede naar de reserve eerste klasse, maar het kostte altijd wel veel energie. Ook had ik te maken met de afvallers van het eerste elftal. Dat waren vaak teleurgestelde spelers. Die energie had ik niet meer.”

Deltasport wilde Breeman niet verloren laten gaan en vroeg hem om aan te sluiten bij de technische staf van het eerste elftal. “Ton Pattinama zei: ‘kom mij lekker helpen’. Dat bevalt prima. Ton heeft een soort managersrol, Antony Thomas, die bezig is om zijn trainersdiploma te halen, doet meestal de training. Ik assisteer hem daarbij. Wat hij vraagt doe ik.”

Breeman heeft een lange geschiedenis bij Deltasport. “Ik ben als achtjarig jongetje begonnen bij VV Vlaardingen, één van de fusiepartners van Deltasport. Omdat er pas competitie was vanaf twaalf jaar trainden we voornamelijk en speelden we af en toe een oefenwedstrijd.”

Breeman reikte het eerste elftal, waarvoor hij als spits en later als centrale verdediger enkele honderden wedstrijden speelde. “Ik ben nog geen één meter zeventig en moest het dus niet van mijn fysiek hebben. Ik was aardig snel en kon best in het veld een vervelend ventje zijn. Aan lopen had ik een broertje dood. Als het slecht weer was, gingen we in die tijd rondjes lopen op de sintelbaan die langs het veld lag. Na een minuut dacht ik al ‘waar zijn we mee bezig’.”

Hij verdween na zijn 32^ste even uit het voetbal, hij zag door zijn dochters menig turnhallen en atletiekbanen, maar keerde terug in een lager elftal van Deltasport toen zijn dochters wat ouder waren. “De fusie tussen DSS en VV Vlaardingen is eigenlijk geruisloos verlopen. Dat kwam omdat de clubs al in veel op elkaar leken. DSS moest weg van het oude complex, wij zaten hier al met VV Vlaardingen. Ik weet nog dat we in het eerste jaar begonnen met zeventien seniorenelftallen.”

Nu wacht Breeman net als heel Deltasport op de komst van het nieuwe clubgebouw, dat volgend jaar klaar moet zijn. “Het is hier behelpen, maar gelukkig is er zicht op een nieuwe accommodatie. Dat zal de club goed doen.”

Klik op sv Deltasport voor de laatste artikelen over de club.
Klik op sv Deltasport voor meer informatie over de club.