Ruim een halve eeuw geleden liep Gerrit Ippel al in Kozakken Boys tenue het veld op. De dorpsvereniging van toen is uitgegroeid tot een van de beste amateurclubs van het land. Ippel is al die jaren een constante factor geweest op sportpark De Zwaaier.
“Ik was een buitenbeentje in ons gezin: de enige die altijd met de voetbal bezig was. Ze zeiden dat ik geen verkering had, maar getrouwd was met het voetbalveld.” Gerrit Ippel, 65 jaar oud en al vanaf zijn tiende lid van Kozakken Boys. Hij begon als voetballer, speelde bij de senioren voornamelijk in het tweede, maar is sinds 1975 vooral bekend als vrijwilliger.
Secretariaatsvoorzitter, organisator van toernooien en activiteiten, penningmeester, medeoprichter van de supportersvereniging, kantinemedewerker, bestuurslid jeugdzaken, fi nancieel, secretariaat, grens- en scheidsrechter, facilitair coördinator en trainer van de jeugd en dames: welke taak heeft de vrijwilliger niet op zich genomen? “Ik verricht hand- en spandiensten waar nodig, ben een manusje-van-alles.” Hij vindt het de normaalste zaak van de wereld. “Je rolt erin en blijft het dan doen. Dat is clubliefde, denk ik.” Momenteel is hij bestuurslid facilitaire zaken en verantwoordelijk voor de buitenploeg.
Ippel vindt dat wel meer mensen zich in mogen zetten voor hun lokale vereniging. “Iedereen weet altijd goed te vertellen hoe het moet, maar aan uitvoerders ontbreekt het nogal eens.” Hij is ook nog eens actief als vrijwilliger in het lokale verzorgingshuis.
PAPLEPEL INGEGOTEN
Zoons Dennis en Kevin zijn ook bekende gezichten op sportpark De Zwaaier, Dennis traint de JO19-1 en Kevin was jarenlang speler van het tweede. “Kevin is nu vertrokken naar GRC’14, maar deed dat toch met pijn in het hart. Al zijn ploeggenoten van voorheen waren echter al weg, dus dit was wel het juiste moment.” Het familieleven stond in het weekend altijd in het teken van de sport. “Mijn vrouw was voetbalster, maar is daarna betrokken geraakt bij de volleybal. We maakten op vrijdagavond een schema, waarin stond wie wanneer bij welke wedstrijd stond. Dat moest ook wel, met twee voetballende zoons.”
DE TOP
Hij heeft Kozakken Boys in de afgelopen decennia zien evalueren tot een van de grootste namen in het Nederlandse amateurvoetbal. “In het begin was het echt een amateurclub, met louter spelers uit het dorp. Op den duur kwamen daar wat jongens van buitenaf bij, die sloegen een brug voor meer spelers van andere plaatsen om bij Kozakken Boys te komen spelen. De club heeft toen een ledenvergadering belegd en gevraagd: ‘Wat willen wij?’ Daar kwam uit dat we het hoogste niveau wilden bereiken in de amateurvoetbalwereld. We hebben stappen gezet en daar staan we: op het hoogste niveau. Of me dat trots maakt? Zeker weten. Waar je ook bent, mensen kennen de club. Als ze vragen waar je vandaan komt en je zegt Werkendam, dan weten ze vaak nog niks. Bij de helft begint een lampje te branden als je het over de Biesbosch hebt, maar je staat versteld hoeveel mensen Kozakken Boys kennen. De naamsbekendheid is enorm in Nederland.”
De 65-jarige Werkendammer is inmiddels gepensioneerd, maar heeft het nog altijd erg druk. De laatste tijd fantaseert hij weleens over het leven zonder vrijwilligerstaken. “Wanneer stop je ermee? Die vraag is heel lastig, dat moment komt wel steeds dichterbij. Misschien is het na 45 jaar bestuurlijk en organisatorisch bezig te zijn geweest wel goed zo. Maar ik vraag me af of ik daadwerkelijk kan stoppen.” Dát is clubliefde.
Wil je meer informatie over de club Kozakken Boys? Klik hier.
Lees hier de krant van Altena.
