Met een vader die kind aan huis is bij de club, stond één ding voor Dylan van den Muijsenberg al heel vroeg vast: voetballen doe je bij s.v. SAB. En dus is de centrale verdediger van het eerste elftal inmiddels alweer bezig aan zijn negentiende seizoen, van een vertrek moet hij dan ook niks weten. “Waarom zou ik dat willen?”

Heel gek is dat ook niet, want de 23-jarige Van den Muijsenberg is hoogstwaarschijnlijk langer lid dan andere clubgenoten van zijn leeftijd. “Een uur na mijn geboorte was ik al lid van SAB. Op mijn vierde begon ik bij de kabouters, tot op de dag van vandaag ben ik nooit ergens anders geweest.” Hij weet dan ook precies waarom. “Het is een gezellig ploegje bij elkaar, iedereen blijft hangen en het is altijd een feestje.”

Napraten

Met vader Maurice, onder andere jeugdtrainer bij de club, worden nog altijd de nodige wedstrijden en trainingen geëvalueerd. “Inmiddels woon ik niet meer thuis, maar op zondag blijf ik na de wedstrijd vaak eten. Als we gewonnen hebben, is het dan een stuk gezelliger, haha! Ook op donderdag is hij er na de training vaak nog wel bij, eigenlijk is hij er altijd.” Ergens anders gaan voetballen, had Van den Muijsenberg dan ook niet moeten proberen, lacht hij. “Ik had niet echt een keuze, he? Dat had ik ook niet gewild hoor, ik zal hier altijd blijven voetballen.” Dat voetballen zat er de voorbije maanden even een stuk minder in, een hard gelag voor de inwoner van Oosterhout. “Opeens zie je al die gasten bijna niet meer. Normaal zit je met elkaar in de kantine, doe je samen een biertje, dat schept een band. Soms kom je elkaar dan wel tegen, maar het is toch anders.” En dus is de speler van het eerste elftal blij dat het allemaal weer begonnen is. “Lekker met die jongens genieten, op en buiten het veld. Daar gaat het uiteindelijk wel om bij ons.” Met frisse tegenzin hield Van den Muijsenberg zichzelf fit in de afgelopen periode. “Je moet wat, anders heb je alleen jezelf er maar mee. Dan ga je naar de sportschool of af en toe een rondje hardlopen.”

Alles geven

Toch heb je er meer mee, dan alleen jezelf. “We hebben dit seizoen best wel wat last gehad van blessures of jongens met corona. Daardoor is het soms schuiven.” Een plek in de middenmoot van de vierde klasse valt dan ook een beetje tegen. “Stiekem had ik wel verwacht dat we hoger zouden staan. Het is iedere week keihard knokken voor elkaar, dat moeten we blijven doen. De onderlinge band is ook goed, dus daar ligt het niet aan.” Van den Muijsenberg hoopt met die instelling nog een aantal plekken te stijgen, maar weet ook dat het een onvoorspelbare tweede seizoenshelft gaat worden. “Er vallen nu steeds wat spelers weg, dat is onmacht. We moeten het doen met de jongens die er zijn, maar een paar keer met de vaste elf spelen zou wel lekker zijn. Dan raak je toch wat meer op elkaar ingespeeld. Soms is het hopen dat je er genoeg hebt.” Aan zijn eigen mentaliteit zal het in ieder geval niet liggen. “Ik ben iemand die altijd alles geeft om te winnen. Na negentig minuten moet je gewoon leeg zijn.” Dat doet de centrale verdediger, zoals gezegd, voor de rest van zijn leven bij SAB. “Hier zitten al mijn vrienden, dus ik zou nooit ergens anders willen spelen. Voor mij is er geen andere club.” En dus praat Van den Muijsenberg, ondanks dat hij op zichzelf is gaan wonen, voorlopig nog lekker na met vader Maurice. “Af en toe een belletje of een appje, we zien elkaar genoeg, dus er is zat tijd om te praten!”

Klik de link voor een recent artikel over s.v. SAB