Na 25 jaar in het bestuur van Brielle en het daarvoor bekende Wit Rood Wit, is het voor Edwin Wingelaar voorlopig mooi geweest. De scherpte is er een klein beetje af, maar dat wil niet zeggen dat ze hem echt moeten gaan missen. “Ik zal altijd dingen blijven doen en zaterdagmiddag blijft gewoon mijn middag hoor!”
Tien jaar secretaris van Wit Rood Wit, tien jaar bij Brielle en nog eens vijf jaar bij de dames. Al met al kun je zeggen dat de 51-jarige Wingelaar zijn maatschappelijke steentje wel heeft bijgedragen. Dat werd met de paplepel ingegoten, vertelt hij. “Mijn vader was altijd voorzitter van district Rotterdam en Den Haag, zoals dat toen nog heette en zelf ben ik vanaf de A’tjes al gaan vlaggen bij de dames.” Want dat doe je voor vrienden en vriendinnen. “Daarom doe je het. Met veel daarvan ben ik nog steeds bevriend, voor mij is het sociale wel echt de grootste drijfveer. Je bouwt een enorme vriendengroep op.”
Gezellig
Want alle energie die je er instopt, krijg je er gewoon weer voor terug. “Zoveel leuks. Over sommige feestavonden hebben we het nog steeds, dat was echt ouderwets gezellig. Dat zie je nu bijna niet meer.” Gezelligheid was sowieso wel het sterkste punt van Wingelaar, moet hij eerlijk bekennen. “Ik ben altijd reservekeeper geweest, volgens mij ben ik tot één potje in het eerste gekomen. Het waren vooral vriendenteams waar ik in speelde, het vijfde of zesde, gewoon een gezellig niveau.” Vooral buiten het veld genoot hij dan ook het meeste, ook als vrijwilliger. “Het leukste is de onderlinge band die je opbouwt. Het organiseren van feestavonden, buitenlandse reizen of het vieren van een kampioenschap.” Maar aan zijn functie van secretaris kleven ook serieuze zaken. “Je bent eigenlijk verantwoordelijk voor de communicatie van alle kanten. Dat kan met de KNVB zijn, de gemeente of intern. Je bestuurt de vereniging van het eerste tot de F3.” Onderhandelen met de gemeente was, naar eigen zeggen, niet de favoriete bezigheid van Wingelaar. “Daar was ik nooit zo’n ster in, daar kreeg ik ook geen energie van. Terwijl het contact met de KNVB altijd veel leuker was, als je echt iets voor elkaar kreeg. Inmiddels kende je die mensen natuurlijk ook wel.”
Minder scherp
Zoals gezegd kon je hem wel porren voor een feestje. “Het 90-jarig jubileum was fantastisch. Speelden we tegen Oud-Feyenoord, toen werd ik zelf nog een paar keer in de luren gelegd door Peter Houtman, maar dat geeft niks.” Gezelligheid was voor Wingelaar de brandstof om het 25 jaar lang vol te houden. “Ik ben echt een gezelligheidsmens, dus dat geeft energie. Een biertje doen met je maten, contact hebben met mensen.” Maar ook de zaterdagochtenden toveren een glimlach op zijn gezicht. “Als je dan de jeugd lekker ziet voetballen, daar doe je het voor.” Al zat zijn sociale kant hem daar nog weleens in de weg, vertelt hij. “Omdat je iedereen kent, komen ze altijd met vragen bij jou. Ik weet niet of dat een voordeel of een nadeel was.” Maar dat is zeker niet de reden dat hij er nu een punt achter zet. “Ik merkte bij mezelf dat ik twintig jaar als secretaris niet zo scherp meer was. Bij tuchtzaken moet je er bijvoorbeeld meteen opspringen, dat had ik niet meer zo. Even iets minder verantwoordelijkheid vind ik wel lekker.” Zoals gezegd blijft hij vrijwilligerswerk doen, toch blikt hij terug op zijn periode in het bestuur. “Met heel veel plezier! De vriendschappen blijven altijd bij, maar ook dat gevoel van zaterdag zes uur. Als je daar met een biertje zat en alles was weer goed gegaan, had je een voldaan gevoel.”
Maatschappelijke functie
In al die tijd heeft hij een heleboel dingen zien veranderen, vertelt hij. “Mensen hebben meer te kiezen. Zelf zat ik elke dinsdag en donderdag na de training in de kantine, nu kan je daar bij wijze van spreken een kanon afsteken en je raakt niemand. Het is veel rustiger. Spelers zeggen makkelijker af op zaterdag en de jeugd heeft meer interesses dan alleen voetbal.” Maar ook het besturen van een club is ingewikkelder geworden. “Met alle digitalisering van nu. Vroeger regelde je dingen soms gewoon onderling, dat kan nu niet meer. Er komt een hoop meer bij kijken. Maar vrijwilligers zijn nog steeds lastig te vinden, haha!” Bij Wingelaar overheerst vooral de trots. “Dat alles altijd gelukt is. Maar ook op de feestweek van het 90-jarig jubileum bij Wit Rood Wit en dat de fusie heel soepel verlopen is. Uiteindelijk mogen we daar echt niet over mopperen. We hebben een mooi complex, 900 leden en een opbloeiende meidenafdeling.” Brielle betekent dan ook veel voor hem. “Het is een groot deel van mijn leven, bijna iedere dag ben ik er wel even.” Met een voetballende zoon zal dat voorlopig niet veel minder worden, de club speelt sowieso een belangrijke rol binnen de gemeenschap, vindt hij. “Van de jongste jeugd, tot aan de veteranen, er is hier voor iedereen een plekje. Die maatschappelijke functie heb je als vereniging.”
Betrokkenheid tonen
Echt iets gaan missen, doet hij voorlopig niet. “Ik blijf actief in de toernooicommissie en zal hier en daar ook nog wel een wedstrijdje fluiten, dat vind ik toch nog steeds het leukste om te doen. Met een vast groepje gasten blijf je er altijd wel bij betrokken.” Maar voor de inwoner van Brielle is het moeten er eventjes af. “Iets minder verantwoordelijkheid, wat meer tijd voor andere dingen.” Zoals het bezoeken van wedstrijden van het Nederlands elftal. “Ik ben een groot Oranjefan, laatst was ik bij Montenegro-Nederland. Dat is wel echt mijn tweede hobby. Met het supporterselftal speelde ik vaak wedstrijden, nu ben ik daar een soort leider of assistent van geworden.” Tot slot heeft hij nog één wens of eigenlijk een oproep aan zijn medeclubgenoten. “Mensen moeten soms wat meer voor elkaar over hebben. Het gras lijkt altijd groener aan de overkant, maar stiekem gaat er echt veel goed bij ons. Juist als je elkaar helpt, maak je elkaar sterker. Commentaar vanaf de zijkant leveren is makkelijk, maar dan moet je ook even wat meer betrokkenheid tonen. Of vertrouwen hebben in ons. Dat heeft mij soms wel gestoord, hopelijk pakken we dat samen op!”
Klik hier voor meer artikelen over VV Brielle.