Pas negentien jaar, doorgebroken bij het eerste en voorheen spelend met rugnummer tien. Voor Lars van de Wijdeven kon het dit seizoen allemaal niet op. Maar net toen de buitenspeler van Internos steeds meer minuten mocht maken, ging het helemaal mis. “De ‘knak’ was bizar, alsof ik alles in mijn knie afscheurde.”
En dat laatste bleek na een MRI-scan in het ziekenhuis te kloppen. “Daar zagen ze dat mijn voorste kruisband is afgescheurd, dus dat wordt een maandenlange revalidatie.” De jongeling had vooraf zelf al niet heel veel hoop op een goede uitslag. “Ik schreeuwde het uit van de pijn, werd met een ambulance van het veld gereden.” En dat terwijl Van de Wijdeven iets deed, wat hij vermoedelijk al meer dan duizend keer heeft gedaan. “Gewoon de bal voorgeven, maar mijn knie bleef staan. Mijn been ligt nu gestrekt, in het drukverband en ik zit onder de pijnstillers.”
Lastig opladen
Dat duel met FC Bergen zal het kind van de club snel willen vergeten, want tot nu toe was het huwelijk vooral een succesverhaal. “Sinds mijn zesde ben ik hier lid, vanaf de F’jes en nooit ergens anders geweest. Het voelt als een soort thuis, loop hier al zó lang rond. Net als mijn vader.” Sinds dit seizoen maakt Van de Wijdeven ook vast deel uit van de eerste selectie, een ander wereldje, vertelt hij. “Dat was wel even aanpassen aan het niveau. De fysieke duels, maar vooral de snelheid van het spelletje.” Toch lijkt de linkspoot die omschakeling snel te hebben gemaakt. “Ik kreeg steeds meer minuten en tegen FC Bergen maakte ik mijn basisdebuut. Het ging dus de goede kant op, maar dan loopt het zo af…” Aan zijn instelling ligt het in ieder geval niet. “Een doel had ik niet echt, maar je weet dat je jezelf moet bewijzen. Het is gewoon knokken voor een plekje.” In een leuke groep, met maar één doelstelling. “Promoveren! We horen niet thuis in de vierde klasse, maar kampioen worden is nog een behoorlijk karwei. Als we winnen van MOC’17, dan zijn we er denk ik.” Maar soms is dat lastig opladen, als het ‘te makkelijk’ gaat. “De uitslagen zijn vaak hoog en fouten worden niet echt afgestraft. Veel ploegen zakken met tien man in, dat is voor niemand leuk.” En dus zijn de kwaliteiten van de linksbuiten meer dan welkom. “Behoorlijk snel, fysiek sterk en een goed linkerbeen.”
Liefhebber
Dat is overigens niet altijd zo geweest, vertelt Van de Wijdeven eerlijk. “Ik ben begonnen als linksback, maar toen was ik ook behoorlijk fors en niet zo fit. Door te groeien en de sportschool heb ik dat wel ingehaald. In de A’tjes speelde ik vaak op het middenveld, als ’10’.” Zijn nieuwe positie was wennen, maar valt inmiddels goed in de smaak. “Dat is, denk ik toch wel, de plek waar ik het gevaarlijkste ben. Met een voorzet of een actie.” Voorlopig wacht het talent nog op zijn eerste treffer in dienst van het vlaggenschip, maar daar maakt Van de Wijdeven zich nog niet al te druk om. Hij geniet vooral van zijn teamgenoten. “Ik ben veruit de jongste, maar kan het met iedereen heel goed vinden. Het is ook echt een vriendengroep, tijdens carnaval zijn we nog met heel het team gaan feesten.” Vanuit zijn huis kan hij de velden van Internos nog net niet zien liggen, over een vertrek denkt hij dan ook absoluut niet na. “Die ambities heb ik nooit echt gehad, ik heb het hier veel te erg naar mijn zin.” Heel gek is dat niet, want de pechvogel is een groot voetballiefhebber, vertelt hij. “Fan van NAC, maar ook van Barcelona. Onlangs ben ik nog met een paar vrienden naar een wedstrijd geweest. Een soort bucketlist dingetje.” Behalve van Messi, geniet hij ook van De Bruyne. Iets dichterbij huis is Van de Wijdeven lovend over trainer Paul van Dijk. “Hij is heel rustig en zorgt dat we niet te gehaast gaan voetballen.” Hopend op een goed herstel, heeft hij tot slot nog één wens. “Met Internos terug naar waar we horen!”
Klik op Internos voor het laatste artikel van de club.
