Hij komt oorspronkelijk uit Roosendaal, groeide op in Oud-Gastel, maar is kind aan huis bij De Schutters. De route van Dennis Jonkers naar Stampersgat, is een opmerkelijke. Toch voelt de jeugdtrainer zich inmiddels helemaal thuis. “Dat is dubbel en dwars goed gekomen.”

Al had dat hier en daar wat voeten in de aarde, vertelt de 44-jarige Jonkers. “Op mijn zesde kwam ik hier voetballen, terwijl al mijn vriendjes bij Gastel zaten. Maar ik ‘moest’ naar De Schutters.” Hij vertelt het nu, jaren later, met een knipoog en een grote glimlach op zijn gezicht. “Soms was dat best wel even lastig, maar uiteindelijk is dit ook een soort familievereniging.” Letterlijk en figuurlijk. “Mijn vader werkte toen bij de Suiker Unie, zo zijn we hier terecht gekomen. Tegenwoordig is hij erevoorzitter van de club.” Maar ook zelf is Jonkers behoorlijk actief. Zelfs nog op het veld. “Ik heb een aantal jaar in het eerste gespeeld en zit nu bij het tweede.” Als een soort duizendpoot. “Eigenlijk kan ik overal spelen, behalve in de goal. Meestal op het middenveld, de laatste jaren steeds vaker centraal achterin.”

Leukste club

Met de aanvoerdersband om zijn arm, is de clubman verantwoordelijk voor meer dan goed voetbal. “We proberen de jeugd te betrekken bij de senioren, om ze alvast te laten wennen. Er dreigden zeven of acht spelers te stoppen, hoe vang je dat op?” Door de noodklok te luiden. “Ons dorp is klein, met van alles wat, maar allemaal maar een klein beetje. Dan is het verstandiger om jongens iets eerder door te schuiven naar de volwassenen.” Die ontwikkeling doet Jonkers, meer dan goed. “Ik heb nog met mijn kinderwagen op het sportpark gestaan, dus ik ben hier echt opgegroeid. Laatst hadden we een reünie, dan ken je iedereen en niemand vergeet De Schutters.
‘Dat is de leukste club waar ik heb gespeeld’, zeggen ze dan. Dat is mooi om te horen, maar moeten we ook zien te behouden.” Daar doet hij als trainer van de JO9 voor de toekomst zelf in ieder geval alles aan. “Als je die gastjes ziet voetballen, dat is puur plezier. Dan weet je ook weer waarom je zelf wilt blijven voetballen. Gewoon lekker hard tegen een bal trappen, dat vind ik fantastisch.” Van de ontwikkeling, geniet de oud-eerste elftalspeler het meeste. “In iedere leeftijdsfase leren ze weer wat nieuws, dat maakt voetbal zo mooi. Je ziet gewoon elk jaar die verbetering.” En dus zet Jonkers zich daar met alle liefde en plezier voor in. “Ik heb een eigen bedrijf, met dertig man in dienst, dus dat hele teamgebeuren is echt mijn ding. Vanuit die ervaring, zie je dan dat er dingen beter kunnen.”

Leeftijdsverschillen

Zonder het bestaan van een jeugdbestuur, is hij toch verantwoordelijk voor het jeugdvoetbal. “Daar zitten we wel in een dalletje qua aantal mensen, we kunnen wat extra handjes gebruiken.” Flink aan trekken dus. “Om vrijwilligers enthousiast te maken. Er is geen tekort, maar het zijn wel altijd dezelfde mensen die opstaan. Bijvoorbeeld voor het organiseren van toernooien of een sinterklaasfeest.” Ook voetballend staat Jonkers voor een uitdaging, vertelt hij. “We hebben heel weinig jeugdleden, waardoor je veel leeftijdsverschillen krijgt binnen de teams. Op dit moment kunnen we niet veel meer doen dan dit, of we moeten buiten de grenzen van het dorp gaan kijken.”
Oren en ogen openhouden dus. “Haha, ik zeg altijd tegen iedereen: als je iemand tegenkomt die wil voetballen, trek hem erbij. Die kunnen we goed gebruiken.” Mochten nieuwe leden dat doen, komen ze terecht in een warm bad. “Bij uitwedstrijden zitten wij nog allemaal in de kantine, terwijl de tegenstander al weg is. Met een biertje, even evalueren. Wat ging er mis vandaag?” Dat blijft Jonkers voorlopig nog wel even doen, binnenkort misschien wel in een andere rol. “Ze hebben al gevraagd of ik voorzitter wilde worden, maar dan moet ik eerst stoppen met voetballen. Na een inspanning kan ik twee dagen niet lopen, dus dat zou zomaar kunnen gebeuren!”

Klik op De Schutters voor de laatste artikelen over de club.
Klik op De Schutters voor meer informatie over de club.