Met stemmen die behoorlijk op elkaar lijken, moet je regelmatig goed opletten om te weten wie van de twee aan het woord is. Tegenwoordig ook in het veld, want sinds dit seizoen spelen Max en Stef van der Knaap samen in hetzelfde team, bij vierdeklasser Quintus. “In de jeugd liepen we elkaar altijd net mis.”
Gezien hun leeftijdsverschil is dat ook niet zo gek. Max is 21, broertje Stef is twee jaar jonger. Al is het natuurlijk niet de eerste keer, dat het tweetal nu samen een balletje trapt. “We hebben een vrij grote achtertuin, daar hebben we vroeger veel gevoetbald”, vertelt de oudste. “Samen met onze vader en ons jongere broertje”, vult Stef hem aan. “Daar is eigenlijk een beetje de liefde voor voetbal ontstaan.” Lid worden van Quintus, was dan ook een kwestie van tijd. Toch? “We moesten eerst ons zwemdiploma halen”, lacht Stef. “Uiteindelijk waren we vijf of zes!”
Elkaar aanvullen Ik ben in het veld rustiger en beter aan de bal, Stef is een stuk feller in de duels.” Kwaliteiten die samen één uitzonderlijk goede verdediger zouden maken én dat komt goed uit, want de broertjes Van der Knaap vormen samen het centrale duo van Quintus. Stef op de man, Max er net een beetje achter. “Ik verdedig meer op inzicht, probeer ruimtes dicht te lopen en zorg voor rust aan de bal. Stef is heel anders. Die pakt veel meer kaarten, maar is verdedigend beter dan ik.”
Typerend voor een echte dorpsclub, waar iedereen elkaar kent, maar waar ze ook graag willen presteren. “De resultaten vallen wel een beetje tegen. Door blessures, missen we veel doelpunten en kwaliteit in het afwerken. Het doel is handhaving, met werklust moeten we een eind kunnen komen”, denkt Max. Ook Stef houdt hoop. “Achterin staat het goed, nu moeten we alles geven om punten te gaan halen. Dan denk ik dat we in die vierde klasse gaan blijven!” Wat er ook mocht gebeuren, de Honselersdijkse jongens, blijven Quintus voor eeuwig trouw. “Lekker met onze vrienden, er is geen reden om weg te gaan! Klik op vv Quintus voor de laatste artikelen over de club.
En nu, jaren later, spelen ze dus samen. Een bijzonder moment. “Het is toch familie, je hebt dezelfde achternaam. Ik ken Stef natuurlijk sinds zijn geboorte, dan ga je vervolgens samen naar de voetbal en nu zit je bij elkaar in het team. Dat maakt me wel trots.” Helemaal, omdat zijn jongere broertje eigenlijk nog vrij jong is. “Vorig seizoen werden we kampioen met de A1, maar van die groep, bleven maar weinig jongens over. Toen is heel de ‘A’ overgegaan naar de selectie.” Begonnen in ‘twee’, moest de negentienjarige Stef best even wennen. “Het voetballen ging wel, maar fysiek ben je nog jong. Het tempo ligt een stuk hoger, dat maakte het wel zwaar.” Gelukkig was daar zijn broer Max, om hem wat tips te geven. “Even geruststellen, dat ik mijn eigen ding moet blijven doen, of meer praten. Hij probeert mij daarin wel te helpen.” Een kwestie van elkaar goed aanvullen, vindt de oudste van het tweetal. “Je hebt met elkaar, minder woorden nodig. Dat is een voordeel. Communiceren is makkelijker.
Van dat laatste, zou Max best een beetje willen hebben, is hij eerlijk. “Elk duel ingaan, alsof je leven ervan afhangt. Dat heb ik nog niet zo.” Toch kijkt zijn collega-verdediger andersom ook lichtelijk jaloers naar zijn broer naast hem. “Hij heeft in wedstrijden soms gewoon even de rust om een mannetje uit te kappen, daar ben ik dan best wel trots op.” Ondanks al die onderlinge complimenten, maken ze natuurlijk, zoals alle broers dat doen, ook wel eens ruzie met elkaar. Al is dat altijd goedbedoeld, lacht Stef. “Als één van de twee een fout maakt, hoor je dat wel hoor!” Zo ook thuis. “Dan analyseren we altijd nog even de wedstrijd. Onze vader heeft zelf nog nooit gevoetbald, maar komt wel vaak kijken. Samen met onze moeder en ons jongere broertje. Opa is nu 92, die komt ook nog af en toe!” Wat dat betreft komt hun samenspelen maar al te goed uit. “Het is makkelijk voor onze familie, die hoeven niet te kiezen.”
Klik op vv Quintus voor meer informatie over de club.
