Zijn droom om voetballer te worden, kreeg pas vorm toen hij met het profvoetbal flirtte. Na verschillende pogingen bij een aantal betaald voetbalorganisaties zwaaide Kevin Ringeling zijn droom vanwege blessureleed definitief gedag. Ondertussen richt hij zich op zijn studie pedagogische wetenschappen, maar voetbal speelt nog steeds een belangrijke rol. “De jongens hier weten dat ik gezelligheid belangrijk vind, maar de sportieve uitdaging moet er ook zijn.”

MAASSLUIS – Kevin Ringeling was al acht jaar toen hij ging voetballen. Daarvoor speelde hij korfbal. Waarom hij korfbalde, weet hij niet meer. Hij vond het gewoon leuk. Dat veranderde toen Ringeling verhuisde. Al zijn vriendjes op school speelden voetbal. Op het schoolplein, op straat en bij S.V. Den Hoorn. Ringeling ging zelf op voetbal en stroomde in bij de F10. Daar bleek al snel dat hij talent had. In het volgende seizoen mocht Ringeling bij de F1 meespelen.

Vanaf dat moment doorliep Ringeling alle jeugdselecties bij S.V. Den Hoorn. Zijn talent werd in die tijd ook in de provincie opgemerkt. Sparta Rotterdam zocht contact met Ringeling en zijn vader. De Spangenaren boden hem een stage aan. Die kans greep Ringeling met beide handen aan. “Het was een flinke stap. Ik speelde voetbal met een ander type jongens dan waar ik in Den Hoorn mee voetbalde. Ik moest wennen. Na een tijdje kreeg ik te horen dat ze mijn niveau niet voldoende vonden om te mogen blijven. Dat was jammer, maar ik keerde met veel plezier terug naar Den Hoorn.”

Ringeling speelde bij Den Hoorn wederom in de selectie-elftallen. Zijn aanwezigheid bleef wederom niet onopgemerkt. “Sparta benaderde ons voor een tweede keer. Ik mocht weer stage lopen, met onder andere Rick van Drongelen. Uiteindelijk vonden ze het niveauverschil tussen Den Hoorn en Sparta dusdanig groot, dat ze twijfelden. Ik had ondertussen wedstrijden gespeeld, lekker meegetraind. Helaas is het niets geworden. Dat was balen. Om mezelf uit te dagen en het niveauverschil te verminderen, waren mijn vader en ik in gesprek met Alphense Boys. We bereikten mondeling een akkoord, maar toen kwam Excelsior Rotterdam om de hoek kijken.”

De deal met Alphense Boys ging niet door. “Bij Excelsior Rotterdam mocht ik op spoedstage komen. Ik koos voor hen, omdat het als de logischere stap voelde. Dat pakte goed uit. Ik speelde erg veel en trainde vaak, ook met hogere elftallen. Ik speelde met Danilho Doekhi centraal achterin. Danilho (verdediger Vitesse, red.) was aanvoerder. Toen hij doorschoof, werd ik de aanvoerder van het elftal.”

Toch moest Ringeling bij Excelsior Rotterdam vertrekken. “Dat begreep ik niet. Bij Sparta vertelden ze me tenminste waar ik aan kon werken. Zij legden uit wat de reden was waarom ik niet mocht blijven. Dat was bij Excelsior Rotterdam niet zo. De nieuwe trainer wilde liever met jongens werken die hij al kende van een eerdere periode bij de club. Het had niets met mijn niveau te maken. Tachtig procent van mijn elftal kon gaan. Dat was erg rot.”

Nieuwe stap
Nadat Ringeling bij Excelsior werd weggestuurd, was de verdediger van plan om weer bij S.V. Den Hoorn te gaan spelen. “Dat leek me fijn. Lekker met mijn vrienden voetballen. Wat is er mooier dan dat? Ik had zelf ook minder zin om moeite in mijn voetbalcarrière te steken. Uiteindelijk kreeg ik een telefoontje uit Maassluis. Zij vertelden me dat ze het zonde vonden om met mijn talent in de kelderklasse rond te blijven lopen. Ik werd gevraagd om me aan Excelsior Maassluis te verbinden. Dat wilde ik, maar op één voorwaarde; mijn vriend Tobias Kleijweg moest mee naar Maassluis. Anders wilde ik het niet. We zijn toen met zijn tweetjes en onze vaders naar Maassluis gegaan. Dat klikte. Gingen Tobias en ik allebei bij Maassluis voetballen.”

Ringeling was snel op zijn plek op Dijkpolder. Hij speelde net als bij Excelsior Rotterdam alle wedstrijden en daarin viel hij op, meer dan ooit. “Ik werd benaderd door zaakwaarnemers en er was interesse van clubs buiten Zuid-Holland. Cambuur informeerde naar me, maar ook Go Ahead Eagles. Bij die laatste ben ik stage gaan lopen. Toen Go Ahead degradeerde, belandde de club in een soort chaos. De tweede stagedag die ik zou lopen, ging toen niet door.”

Toch kreeg Ringeling een nieuwe kans. “Henk van Stee van Sparta belde me. Hij zag het in mij zitten en heeft de gok genomen om me naar Sparta te halen. Ik moest beginnen bij Jong Sparta om te kijken of ik het aankon en vanuit daar zouden ze verder kijken. Ik draaide pas vier weken mee bij Jong toen ik tijdens een aantal vrije dagen een belletje van Van Stee kreeg. Of ik morgen om negen uur op de club kon zijn. Vanwege een blessure was er ruimte gekomen in de selectie. Ik trainde zes weken mee in de voorbereiding. Op de eerste wedstrijddag zat ik bij de selectie. Dat was fantastisch.”

Blessureleed
“Het gaf veel energie om bij de selectie te horen. Helaas raakte ik na zes weken geblesseerd aan mijn enkel. Hoopvol startte ik mijn revalidatie. Ik wilde sterker terugkomen en had vertrouwen dat dat zou lukken. Toen ik was hersteld, ging het na een week al mis. Op de training landde iemand op mijn enkel. Ik was weer terug bij af. Dat was mentaal zwaar. Mijn enkels bleken er zo slecht aan toe, dat ik mijn oude niveau niet meer zou terugkrijgen. Vooral op het gebied van snelheid was veel capaciteit verloren gegaan.”

“Toen Sparta naar de Eredivisie promoveerde, stond ik ondanks mijn blessure op de lijst voor de eerste training. Er was iets misgegaan in de communicatie tussen de medische en technische staf. Ik liep nog op krukken. In de winterstop gaf ik aan dat ik wilde stoppen bij Sparta. Dat was een moeilijke keuze. Ik sprak er veel met geliefden, mijn zaakwaarnemer en Sparta over, maar het was mijn besluit. Ik moest mijn droom laten varen. De angst voor een nieuwe blessure was te groot.”

“Nu speel ik bij Excelsior Maassluis, nog steeds met Tobias. We vormen een soort vriendenteam. Ik heb het naar mijn zin. Ik studeer ook en het is fijn te combineren. We trainen drie keer in de week en ik heb ook ruimte om het studentenleven mee te pikken. Ik zou niet willen voetballen bij een club waar ik geen band mee heb. Met Excelsior Maassluis is die er zeker. De jongens hier weten dat ik gezelligheid belangrijk vind, maar de sportieve uitdaging moet er ook zijn. Ik wil met deze club heel graag een mooi bekeravontuur neerzetten. Of hoge ogen gooien in de Tweede Divisie. Hoe lang mijn enkels het nog volhouden? Weet ik niet. Ik blijf in ieder geval spelen tot het niet meer kan. Het voetbal is mij te lief.” (CG)

Bron: Tweede Divisie Krant

Klik op Excelsior Maassluis voor het laatste artikel van de club