Een leven zonder Quick Boys? “Nee, dat kan ik me niet voorstellen”, zegt Jacqueline van Wolferen (36). “Van jongs af aan is Quick Boys al een ding. Zelfs mijn dochter van drie loopt al vrolijk op de club rond.”
Jacqueline helpt meerdere keren per week in het clubhuis van de tweede divisionist. “Mijn man is clubhuisbeheerder, ik ondersteun hem. Wat ik doe heeft eigenlijk geen naam, dat hoeft ook niet, ik vind het gewoon leuk om te doen. En bijzonder, want mijn man heeft het beheer van het clubhuis overgenomen van zijn vader, mijn schoonvader dus.”
Jan van Wolferen
Jan van Wolferen, een man van de club, overleed helaas in 2019. Hij was jarenlang het gezicht van het clubhuis van Quick Boys. De club stond op de officiële website destijds uitgebreid stil bij de dood van Jan: ‘Wie kende Jan niet? Als er binnenbrandjes waren, wist Jan vrijwel altijd op minnelijke wijze de boel te sussen en de neuzen weer dezelfde kant op te krijgen. Ruzie met Jan krijgen was daarbij welhaast onmogelijk. Vele uren, week in en week uit, was hij actief betrokken bij het reilen en zeilen van Quick Boys. Vaak werd daarbij de gehele familie Van Wolferen opgetrommeld.’
Zoon Kees wilde het werk van zijn vader bij Quick Boys voortzetten. “Als Jan nog had geleefd en zelf was gestopt, had Kees het niet gedaan”, zegt Jacqueline. “Maar hij wilde het voortzetten voor hem. Uit pure liefde. Zijn vader zou trots zijn geweest, dat weet ik zeker. Hij was sowieso trots op zijn familie. Dat zei hij nooit met veel woorden, we realiseerden ons dat pas later. Na zijn overlijden zocht ik naar oude mailtjes en tussen de regels door liet hij wel blijken trots te zijn. Alleen toen zagen we het niet. Zulke dingen besef je vaak pas later.”
Gewaardeerd
Eigenlijk iedereen die op Sportpark Nieuw Zuid rondloopt is gek van de club, vertelt Jacqueline. “Het is dat warme gevoel. Iedereen voelt zich thuis en gewaardeerd. Mijn man nam een keer een collega van werk mee naar Quick Boys, voor het eerst dus, en hij wist ook niet wat hij zag. ‘Wat een club joh!’, zei hij. En dat is ook zo. We maken er altijd een feestje van.”
En om er daadwerkelijk een feestje van te maken, steken veel vrijwilligers de handen uit de mouwen. Ook Jacqueline. “Ik vind dat echt belangrijk, dat mensen zich thuis voelen. Het fijn hebben. We werken hard voor deze club. Mensen houden van Quick Boys. Of het nou goed of slecht gaat, zodra je bij ons binnenstapt, hangt je een bepaald sfeertje. Iedereen heeft een blauw-wit hart, het is één grote familie. Dat is toch mooi?”
Brandschoon
Quick Boys heeft over vrijwilligers niet te klagen. “Dat bestand is enorm. Overal lopen vrijwilligers, in welke commissie dan ook. Ook heel veel stewards en mensen van de schoonmaakploeg. Als je op maandag op de club komt is het brandschoon. Dat is ongelofelijk. Maar we zijn altijd op zoek naar nieuwe enthousiaste vrijwilligers.”
“Mijn dochter is drie en is al op de vereniging te vinden, met mij ging dat vroeger precies hetzelfde. Samen met mijn vader, die nu penningmeester is maar ook bij Quick Boys gekeept heeft en keeperstrainer is geweest. De liefde voor de club zit in onze familie heel diep.”
“Ik ben inmiddels ook al achttien jaar vrijwilliger. “Begonnen achter de frituur, later achter de bar en nu al een tijd samen met mijn man in het clubhuis. En ja, wat doe ik? Eigenlijk van alles. Ik ondersteun Kees. We willen dat alles soepel verloopt op zaterdag. Als iemand wat nodig heeft, regelen we dat. Op zaterdag zijn we de hele dag open en ook doordeweeks regelmatig, met ontzettend veel plezier. Ik doe het echt voor Quick Boys. Ik wil dat het gezellig is. Dat mensen genieten.”
Klik op Quick Boys voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Quick Boys voor meer informatie over de club.