Hij viert dit jaar zijn 60-jarig jubileum als lid van de club. Maar echt veel te vieren valt er in deze tijd natuurlijk niet. Hij kan dan ook niet wachten om straks weer langs de lijn te staan en zich te bemoeien met de gang van zaken. Want zeg je De Schutters, dan zeg je Eddy Janssen.
Of hij de voetbal mist? Nogal logisch! “Als je normaal een paar keer per week op de club komt, dan mis je dat wel. Gelukkig kan ik schrijven, schilderen en in mijn tuin werken. Maar we kijken natuurlijk allemaal weer uit naar het rollen van die bal.” En om alvast weer een beetje in dat gevoel te groeien, ging hij de afgelopen weken eens langs bij de trainingen. “Je bent er toch een beetje uit, daar moet je weer terug in komen. Maar dan krijg je er al heel snel weer zin in hoor!”
Memorabel
En dat de 72-jarige Janssen het spelletje en de club mist, is niet zo gek. Als inwoner van Stampersgat kwam hij in 1961 bij De Schutters terecht. “Er was niet veel anders, dus dan word je lid van de voetbalclub. Ik kon niet voetballen, dan word je keeper.” Keepen kon hij wel. Hij haalde het eerste elftal en keepte hij tot zijn 40ste in het tweede. Eén moment staat hem nog goed bij. “Op mijn 50ste mocht ik nog een keer invallen bij het eerste, in de kampioenswedstrijd tegen Sprundel. Dat was een soort stunt voor mijn verjaardag.” Op die leeftijd een wedstrijd keepen bij het vlaggenschip is al uniek, maar het werd voor hem nog meer bijzonder. “Mijn zoon speelde toen ook in het eerste, die is later overleden aan een hartstilstand. Dan is het wel mooi dat je nog samen op het veld hebt gestaan.”
Gezicht van de club
Maar ‘President van De Schutters’, zo wordt hij genoemd, word je natuurlijk niet alleen door een paar ballen uit de goal te houden. “Ik was altijd jeugdtrainer en leider. Later ben ik nog tien jaar voorzitter geweest.” Het sociale aspect heeft hem altijd voor de club behouden. “Je bent bijna de club. De sfeer en de gezelligheid. Ik ga nog naar alle wedstrijden, dan zien ze mij toch een beetje als het gezicht.” Als de huidige voorzitter door zijn werk even niet kan, neemt hij het over, maar hij doet en deed nog meer. “Ik heb jarenlang het clubblad gemaakt en ben nog vijftien jaar leider bij het eerste geweest. Nu vertegenwoordig ik de club. Als bestuurslid, maar ook als erelid. En op zondag maken we het wedstrijdboekje.” Maar bovenal is hij vooral supporter, al is dat iets minder fanatiek dan vroeger. “Je leert een beetje relativeren. Soms kon ik er ‘s nachts echt niet van slapen, dat heb ik gelukkig niet meer.”
Goed toeven
Hij schreef zelfs een boek over De Schutters, ook de vergaderingen bezoekt hij nog allemaal. “Een beetje meepraten, mensen werven voor de club en waar nodig een beetje helpen.” Toch is er nog één functie onbesproken gebleven, die van interim-trainer. “We hadden toen bij het eerste een trainer zonder papieren. Ik had onderwijsbevoegdheid en dat was in die tijd nog genoeg. Dan zat ik er voor mijn papiertje bij op de bank. Dat hebben we een jaar of tien zo gedaan.” Zijn kwaliteiten als keeper wil hij tot slot niet al te groot maken. “Het waren magere jaren. Ik was een echte lijnkeeper, maar bang aangelegd. Volleybal was ook eigenlijk mijn sport. Ik hoefde nooit ergens anders heen, het is goed toeven hier.”
Voor meer artikelen over De Schutters klik hier.
Voor meer informatie over De Schutters klik hier.