Jan Snoeijers (66) voelt zich als een vis in het water bij VV Klundert. Na een halve eeuw Halsteren stapte hij over naar de club van zijn favoriete kleuren: wit, blauw en rood. De manier waarop hij opgevangen is, de hechte band met de spelers én het respect van iedereen binnen de club, zorgen ervoor dat hij drie keer per week fluitend de afstand naar sportpark Molenvliet overbrugt.
Trots loopt Jan Snoeijers naar zijn verzorgingsruimte. Hij neemt plaats op een van de massagetafels in het verder opgeruimde en knusse kamertje. Hier is Snoeijers de baas en hetgeen tussen deze vier muren besproken wordt, blijft daar ook. “Als spelers iets vertellen, dan hou ik dat voor me. Ook al gaat het over de trainer, het blijft tussen ons. Die vertrouwensband vind ik enorm belangrijk.”
In 2002 haalde Snoeijers de benodigde papieren om verzorger te worden. Hij liep toen al zo’n veertig jaar bij Halsteren rond, als speler, leider en in andere functies, maar deze nieuwe rol had meerdere doelen. “Ik heb vlak voor mijn vijftigste twee herseninfarcten gehad, kort na elkaar. Daardoor kon ik mijn rechterhand niet goed meer gebruiken. De verzorger van Halsteren stimuleerde me toen om zijn vak te proberen, dan moest ik mijn hand wel gebruiken. Ik heb wat cursussen gedaan en vond het leuk, nu doe ik het dus nog steeds.”
KLUNDERT
Hij kwam vijf jaar geleden in december bij Klundert terecht, via iemand in zijn netwerk die vertelde dat ze op sportpark Molenvliet een verzorger zochten. “Ik ben naar de nieuwjaarsreceptie van Klundert gegaan, heb alle vrijwilligers een hand gegeven en ben gelijk heel warm ontvangen. Ik ben sowieso iemand die heel makkelijk praat, dat helpt wel mee in het leggen van contacten.”
Snoeijers ging direct mee op trainingskamp met de spelersgroep en leerde op die manier de mannen die hij zou gaan verzorgen kennen. De band is inmiddels hecht. “Ik doe veel voor ze, één van onze jongens heeft nu een hardnekkige blessure en ik heb een afspraak bij de arts van PSV voor hem geregeld. Ik heb er de tijd voor, ben met pensioen en zet me graag in voor hun gezondheid.” Hij kan met alle trainers goed door één deur. “Ze respecteren me, als ik zeg dat een speler niet kan meedoen, dan doet hij ook niet mee. Ik doe wel mijn zegje, ook over het voetbaltechnische beleid.”
Dat hij ook met de huidige trainer goed door een deur kan, blijkt wel als Marco van Dijnsen zijn hoofd om de hoek steekt. “Heb het maar veel over NAC”, zegt die lachend. “Iedereen hier is voor NAC, maar ik ben voor Willem II”, vertelt Snoeijers grijnzend, wijzend naar een miniatuur Willem II-shirtje dat aan zijn muur hangt. “Dat shirtje wordt regelmatig omgedraaid, ik hou wel van die dolletjes.”
BLESSURES
In het begin had hij een collega-verzorger bij Klundert, met wie hij iedere dinsdag- en donderdagavond tot middernacht bezig was om iedereen op te lappen. “Er waren toen zó veel blessures, dat had met pech te maken, maar ook met het feit dat er weinig aandacht was voor de fi theid van de spelers. Ik ben er nu elke dinsdag en donderdag anderhalf uur voor de training en ga pas anderhalf uur na de training weg, daarnaast hebben we een fysiotherapeut die eens in de week komt helpen. Iedereen krijgt de optimale behandeling.” Een zomerschema heeft hij de spelers overigens niet meegegeven. “Daar houden ze zich toch niet aan, kun je ook niet van ze verwachten. Maar het gevolg is wel dat ze allemaal met kramp op mijn massagebank liggen in de voorbereiding”, vertelt hij lachend.
Ook spelers uit andere teams zijn welkom in de verzorgingsruimte van Snoeijers, die in een loos uurtje nog weleens een oefensessie van de Dames 1 wil leiden. Hij is overigens vandaag met de boot naar Klundert gekomen. Ja, u leest het goed: de verzorger van Klundert ligt aangemeerd op tien minuten fi etsen van het sportpark.
40 KILOMETER
Het is duidelijk: Snoeijers voelt zich geweldig op zijn plek bij Klundert. “Dit is een hartstikke mooie club. Ik kom van Halsteren, dat een soort betaald voetbalclub is qua organisatie, dus dit was wel even schakelen. Maar het heeft juist wel wat, zo’n club die het met eigen jongens doet. Ik rij de 40 kilometer tussen mijn woonplaats Halsteren en Klundert met veel plezier, daaruit blijkt hoe goed ik het hier naar mijn zin heb.
Als ik zag hoe de club vorig jaar op grootse wijze afscheid nam van een aantal routiniers uit het eerste elftal, dat tekent voor mij wel hoe hecht het hier is en hoe respectvol met iedereen wordt omgegaan.” Aan stoppen denkt Snoeijers nog lang niet. “Ik voel me nog hartstikke jong en heb een contract voor het leven getekend.”