Vreugde en verdriet liggen in het voetbal vaak dichtbij elkaar. Daar kunnen ze bij GDC na dit seizoen maar al te goed over meepraten. Want nadat de derdeklasser eerst het kampioenschap na een ruime voorsprong alsnog wist weg te geven, ging het even later ook mis in de nacompetitie.
En dat terwijl de eerste teleurstelling, nog amper was verwerkt. Ook bij Justin Youell. “Als je vijf wedstrijden voor het einde, nog negen verliespunten voor staat… Dan is het toch wel een enorme domper.” Want wie toen had gezegd, dat GDC geen kampioen ging worden van de derde klasse, was waarschijnlijk uitgelachen. “Thuis tegen SV Capelle, hebben we het echt zelf verpest. Notabene tegen de ‘nummer laatst’. Terwijl we zelf, nog maar één keer verloren hadden toen.” Daarna ging het, met drie duels zonder zege, snel bergafwaarts. “Je roept het over jezelf af. Onbewust komt er dan ook steeds meer druk en spanning bij kijken. Al had ik nog wel het idee: we gaan er allemaal vol voor!”
Trots gevoel
Dat gingen ze in Eethen ook wel, maar genoeg voor de titel, was het uiteindelijk dus toch niet. “In de eerste seizoenshelft zat het ook wel een aantal keer mee. Met overwinningen in de laatste minuut.” Dat geluk, brak ze aan het einde van het seizoen, misschien wel een beetje op. Toch overheerst bij de 31-jarige Youell, ook wel weer een gevoel van trots. “De eerste paar dagen natuurlijk niet… Daarna is die domper wat gezakt. Niemand had verwacht dat wij driekwart van de competitie zouden domineren en tot de laatste wedstrijd mee zouden doen om de titel.” Ook hijzelf niet. “Het was lastig in te schatten qua tegenstanders. Maar als team, hebben we het gewoon echt goed gedaan. Gestreden tot de laatste meter, voor elkaar.” Met een hechte groep, bestaande uit veel jongens van hetzelfde dorp. “De meesten spelen al jaren samen.” Zo ook Youell. “Ik ben begonnen bij DESK, tot de D’tjes, daarna kwam ik bij GDC. En vervolgens ben ik nooit meer weggegaan.” Vanaf zijn 23ste vast in het eerste. “Al wel op mijn zeventiende gedebuteerd, maar daarna een beetje tussen één en twee ingehangen.” De sfeer op de club en de mensen eromheen, de aanvaller uit Den Bosch geniet er nog altijd zichtbaar van. “Ik ga hier zeker afsluiten!”
Groen licht
Wel zonder zijn broer Jamie. “Hij is iets ouder, dit is zijn laatste seizoen. Dat vind ik wel jammer, we hebben lang samen gevoetbald.” Aan stoppen denkt Youell, zelf voorlopig nog niet. Ook niet na eerdere problemen met zijn hart, in 2019. “Ik merkte het héél soms, maar had er nooit echt last van. Toch hebben ze toen voor de zekerheid onderzoek gedaan en een hartfilmpje gemaakt, waardoor ik driekwart jaar niet mocht voetballen. Uiteindelijk kreeg ik groen licht.” Ook in zijn hoofd? “Het speelt altijd wel een beetje mee, maar je moet er niet te veel mee bezig zijn en vooral vertrouwen hebben.” En dus kan de linksbuiten, die fysiek verder nog altijd niks mankeert, gewoon lekker iedere wedstrijd volle bak gaan. “Ik steek er over het algemeen veel energie in, iemand die hard werkt. Zorgen voor diepgang, op kracht en snelheid. Voetballend ben ik niet de meest technische.” Kritisch is hij wel. “Vrij snel na de winterstop stond ik al op acht treffers, daarna heb ik lang droog gestaan. Dus ik had eigenlijk wel meer willen scoren.” Al had Youell al die doelpunten, waarschijnlijk met liefde ingeruild voor promotie naar de tweede klasse. “Als je niet promoveert, heb je het uiteindelijk ook niet verdiend. Zoiets dwing je niet voor niks af. Het had een mooie bekroning kunnen zijn.” Uithuilen en opnieuw beginnen. “Je merkte dat het anders was, dan wanneer je op het laatste moment juist nacompetitie haalt. Wij verloren het kampioenschap…”
Klik op GDC voor de laatste artikelen over de club.
Klik op GDC voor meer informatie over de club.
