Bij voetbalvereniging Smitshoek worden mensen die jarenlang van onschatbare waarde zijn geweest niet zomaar vergeten. Tijdens de algemene ledenvergadering werd Ton Habermehl (74) volledig onverwacht benoemd tot erelid van de club. Een onderscheiding die hij zelf absoluut niet zag aankomen. “Ik wist van niks. Normaal word ik bij dit soort dingen betrokken, maar dit hadden ze knap geheimgehouden.”
Van Feyenoord naar Smitshoek
Habermehl kwam op jonge leeftijd bij de Barendrechtse club terecht. “Ik was 24 en speelde nog bij Feyenoord,” blikt hij terug. “Een collega van mij – destijds de wedstrijdsecretaris van Smitshoek – vroeg of ik niet eens daar wilde komen voetballen. De club kende ik eigenlijk helemaal niet, maar ik dacht: waarom ook niet? Zo ben ik hier terechtgekomen, en ik ben eigenlijk nooit meer weggegaan.”
Wat begon met voetballen, groeide uit tot een leven lang betrokkenheid. “Ik ben vrij snel ook trainer geworden van verschillende elftallen. Daarna ben ik in het bestuur gegaan, heb ik de technische commissie mede opgericht en was ik betrokken bij de oprichting van de stichting SOS, die de spelersvergoedingen regelde. En de laatste zestien jaar werk ik als verenigingsmanager. Eigenlijk heb ik alles wel gedaan bij deze club.”
“Je doet wat voor je club, dat hoort zo”
De drang om iets terug te doen, zit diep. “Dat heb ik van huis uit meegekregen,” zegt Habermehl nuchter. “Mijn vader was ook zo. Als je ergens lid van bent, dan doe je wat voor die vereniging. Je zit er niet alleen om te halen, je moet ook brengen. Dat vind ik nog steeds. En dat probeer ik ook mijn kinderen mee te geven – en die doen dat ook.”
Die houding verklaart ook waarom hij nog altijd dagelijks op het complex te vinden is. “Ik ben eigenlijk altijd bezig. Er is altijd wel wat te regelen, te fixen of te organiseren. En dat doe ik graag. Zolang ik kan bijdragen aan een nette, goed draaiende club, dan ben ik tevreden.”
Een avond vol verrassingen
Dat hij erelid zou worden, had Habermehl niet zien aankomen. “Ik was die dag gewoon aan het werk. Ik had de stoelen klaargezet, de microfoon getest, gezorgd dat alles in orde was voor de vergadering. Dat soort dingen doe ik al jaren. En toen kwam het onderdeel ‘ereleden en jubilarissen’ aan bod. Ik dacht nog: we hebben toch helemaal niemand dit jaar? Tot ik ineens mijn eigen naam hoorde.”
Hij lacht. “Ik was echt verrast. En ik ben niet zo van de grote emoties, hoor. Ik vond het gewoon leuk, hartstikke leuk dat ze dat gedaan hebben. Je wordt niet zomaar erelid, dus dat is wel bijzonder. En dat ze het helemaal buiten mij om hebben geregeld, dat is knap gedaan.”
Na afloop kreeg hij veel reacties, ook van buiten de club. “Mensen kwamen naar me toe, stuurden berichtjes, ook van andere verenigingen. Ik zit natuurlijk veel in de wedstrijdzaken, dus dan ken je een hoop mensen. Dat was allemaal hartverwarmend om te lezen.”
“Een grote club, maar nog altijd warm”
In de tientallen jaren dat hij rondloopt bij Smitshoek, zag Habermehl de vereniging enorm groeien. “We zijn nu een club met zo’n 1800 leden en meer dan 90 teams. Toch is het nog steeds een warme vereniging,” benadrukt hij. “Dat komt misschien ook omdat ik bijna iedereen ken, maar het voelt gewoon goed. Mensen groeten elkaar, maken een praatje, en het is altijd netjes en opgeruimd. Dat zegt veel over de cultuur die hier heerst.”
Ondanks de groei en professionalisering blijft Smitshoek volgens hem een echte familieclub. “Het maakt hier niet uit wat je achtergrond is, of hoe oud je bent. Iedereen hoort erbij. Dat vind ik misschien nog wel het mooiste van allemaal.”
Erenlid met beide benen op de grond
Bescheiden als hij is, ziet Habermehl zijn benoeming vooral als iets gezamenlijks. “Ik zie het niet als iets wat alleen over mij gaat,” zegt hij. “Ik heb altijd samen met anderen gewerkt. Besturen, trainers, vrijwilligers – zonder hen lukt het niet. Je doet het gewoon, omdat het bij de club hoort. En dat zal ik blijven doen, zolang ik het kan.”
Klik op Smitshoek voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Smitshoek voor meer informatie over de club.