Met zijn pensioen in zicht heeft Ton de Groot ook besloten het wat rustiger aan te gaan doen bij zijn VV Rozenburg. Twintig jaar lang waren alle sponsorzaken in zijn handen. “Ik kan met een gerust hart stoppen, want ik heb een uitstekende opvolger”, aldus De Groot.
Ruim drie maanden geleden maakte hij bij het bestuur van de club bekend dat hij het ‘genoeg vindt’, zoals hij het zelf noemt. Hij doet bewust een stapje terug. “Dat heeft vooral ook met mijn gezondheid te maken”, zegt de vertegenwoordiger van beroep. “Ik ben in april geopereerd aan een hernia. Daar ben ik nog van aan het herstellen en heb eind vorig jaar een burn-out gehad. Ik heb nu ook een leeftijd bereikt waarop ik minder energie heb. Het is mooi geweest. Ik heb twee keer twee periodes in het bestuur gezeten en de laatste twintig jaar de sponsoring gedaan. Vijf jaar geleden ben ik benoemd tot erelid.”
De Groot zegt er wel bij dat hij zeker ‘geen afstand’ neemt van zijn geliefde club. “Misschien dat ik net zo vaak bij de club ben als eerst, maar in een andere hoedanigheid. Ik was altijd bezig, ook bij wedstrijden van het eerste. Ik ontving bestuursleden, scheidsrechters en sponsors, was aanspreekpunt in de sponsorhome. Dat hoort erbij. Mijn zoon Jordie speelt nog in het eerste. Ik zag vaak maar flarden van de wedstrijden, vanaf nu kan ik rustig op mijn gemakkie een hele wedstrijd bekijken.”
Trots
Hij is er trots op dat zijn zoon net als hijzelf op zijn zeventiende debuteerde in de hoofdmacht van de club. “Jordie is 35 jaar en het kan best zijn dat dit zijn laatste jaar wordt in het eerste. Nog tien wedstrijden dan neemt hij het record van meeste wedstrijden in het eerste over van Erik van de Ridder. Jordi staat al een paar jaar linksback, maar hij is eigenlijk een centrale verdediger of middenvelder. Ik was zelf ook tweebenig en heb dat bij hem toen hij jong was ook altijd gepromoot. Maar daardoor staat hij nu wel als linksback, omdat we niet een echte linksback hebben.”
De carrière van zijn zoon vertoont overigens meer parallellen met die van zijn eigen carrière. Waar zoonlief op zijn 29ste een uitstapje van één seizoen maakte naar Brielle, droeg De Groot één seizoen het klassieke groen-wit van Spijkenisse. “Ik was pas negentien jaar en had net een autootje. Het was een sportieve vooruitgang en ik kreeg honderd gulden per maand. Achteraf was ik te jong, maar je weet hoe dat gaat op die leeftijd. Je bent eigenwijs en denkt minder goed na.”
Bij eersteklasser Spijkenisse kwam hij tot ongeveer tien wedstrijden. “Ik kon de lokroep van mijn vrienden bij Rozenburg niet weerstaan”, zegt hij. In het rood en geel schopte hij het tot tweedeklasser en tot de halve finale van de landelijke amateurbeker. “Als derdeklasser de laatste vier halen is nu ondenkbaar. We speelden tegen Go Ahead Kampen in Nunspeet, weet ik nog.”
Nieuwe trainer
Op zijn 28ste kwam er een einde aan zijn loopbaan in de hoofdmacht. “We hadden een nieuwe trainer en die vond het nodig om bij de eerste bespreking voor het seizoen zijn stempel te drukken. Ik had in de laatste wedstrijd van het seizoen daarvoor een rode kaart gehad. Voor een volle zaal vroeg hij wie Ton de Groot was. Toen ik mijn vinger opstak, liet hij weten dat ik voorlopig niet meer aan de beurt was. Dat was voor mij het teken om te stoppen. Mijn baan als vertegenwoordiger vroeg steeds meer tijd. Ik heb nog wel in het tweede gespeeld.”
“Het was ook de tijd dat de trainer in plaats van met drie spitsen met twee ging spelen. Ik was geen speler die het moest hebben van loopvermogen en veel inzet. Ik was iemand met een goede techniek, van de voorzetten en van de acties. Een momentenvoetballer. Die raakte uit de mode, haha.”
Sponsorzaken
De Groot bleef zijn club ook na zijn actieve loopbaan trouw. Dagen en uren stak hij in het werven van nieuwe sponsors en het onderhouden van zijn netwerk en hij trainde een aantal jaren de jeugd elftallen waar zoon Jordi in actief was. “Ik ben niet iemand die je moet vragen om de spijkers in de muren te slaan, maar praten kan ik wel”, zegt hij. “Ik ben er best wel trots op dat we 85 reclameborden hebben hangen en twee hoofdsponsors en vier subsponsors hebben als club. Ik heb jarenlang gezocht naar iemand die me wilde assisteren. Dat lukte steeds niet, maar afgelopen jaar heb ik wel iemand gevonden die het van mij wil overnemen. Peter Taal heeft een tijdje meegeholpen. Ik weet dat het bij hem in goede handen is, dat is een hele geruststelling.”
Als hij in december toetreedt tot het rijk van de gepensioneerden, gaat hij rustig bekijken wat hij nog wil doen voor Rozenburg. “De werkploeg lijkt me wel wat. Ik kan weliswaar geen spijker in de muur slaan, maar wel schoonmaken.”
Klik op VV Rozenburg voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Rozenburg voor meer informatie over de club.