Hij is pas 28, maar al bijna vijfentwintig jaar lang lid van de vereniging. Dus als iemand prima mee kan praten over het 90-jarig jubileum, dan is het Teus Visser wel. Want iemand met zoveel liefde voor zijn club, heeft meer dan genoeg te vertellen. “Thuis komen of naar Kozakken Boys? Dat is voor mij hetzelfde.”
Sterker nog, de verhalen gaan eigenlijk nog veel verder terug. Visser begint al te lachen. “Volgens mijn vader, ging ik geregeld met luiers en al mee naar het veld. Die voetbalde hier ook altijd, dus vrij snel na mijn geboorte, werd ik al lid.” Met de paplepel ingegoten, zou je kunnen zeggen. “Mijn opa (Teus Paans) is de langstzittende voorzitter van de club en was tot zijn overlijden in 2013 erevoorzitter van Kozakken Boys.”
Trots
Oftewel, Visser weet eigenlijk niet beter. Ook als voetballer, tot afgelopen seizoen. “Toen ben ik gestopt, omdat ik in het bestuur kwam. Daar wil ik nu honderd procent voor geven en dat was eigenlijk niet met elkaar te combineren. Als bestuurslid moet je wel altijd beschikbaar zijn, vind ik.” Op het veld schopte hij het uiteindelijk tot het tweede. “Hoewel dat op het laatst meer een vriendenteam was geworden. Vooral in de jeugd waren het fantastische jaren op derde- en vierde divisie niveau met vooral Werkendamse jongens.” Over een andere club, dacht Visser nooit na. Ook niet een beetje. “Met mijn familie-achtergrond, kan dat ook eigenlijk niet. Ik ben een Werkendammer, dan ga je toch niet voetballen op een ander dorp? Dat begrijp ik niet, zelf zou ik dat niet zo snel doen. Al had ik er misschien ook niet het talent voor, haha!” En al had hij dat wel gehad, dan nog had de vrijwilliger er nooit over nagedacht. “Er gebeurt hier altijd wel wat; een beetje reuring. De club leeft echt in het dorp en iedereen kent Kozakken Boys. Ik ben trots om daar onderdeel van uit te maken.” Zelfs in Breda, de stad waar hij ondertussen ruim vier jaar woont. “Als je spelertjes daar dan in ons shirt ziet lopen… Mensen kennen Werkendam van Kozakken Boys, niet andersom. Dan merk je hoe groot de club is.”
Jeugdigheid
Als algemeen bestuurslid is hij daar sinds juni een nog iets groter onderdeel van geworden. En dus is Visser er maar druk mee. “Er komt van alles op je pad, het is echt heel breed. Evenementen, senioren en supporters. Vooral veel op het gebied van veiligheid, zoals laatst met de KNVB-beker.” Als hij dan een keer niet aan het ‘werk’ is, staat de vrijwilliger langs de lijn. “Ik ga bijna elke zaterdag kijken, zeker thuis. Even naar de kantine en het sponsorhome, gezellig een biertje doen.” Daar zit overigens meer achter, dan zomaar een gezellige middag beleven, vertelt Visser. “Ik vind het belangrijk dat ook jongere mensen, mijn generatie, meer binding krijgen met de club. Dat wordt steeds minder, dat heb ik wel aangekaart.” Min of meer door zichzelf kandidaat te stellen voor een functie binnen het bestuur. “Ik raakte in gesprek en zei: als jullie iemand nodig hebben, kunnen jullie bellen.” Dat gebeurde en dus is Visser voorlopig nog niet uitgepraat. “Op een informele manier praat ik tegen mensen aan. Mijn doel? Meer jeugdigheid binnen alle geledingen van Kozakken Boys krijgen.”
Verantwoordelijkheid
Dat kost natuurlijk tijd, toch kijkt de oud-speler van de club tevreden terug op zijn eerste half jaar. “In het begin is het best moeilijk, je bent toch een broekie. Dan is het vooral kijken en luisteren, niet meteen de wijsneus uithangen, hoewel dat misschien toch een karaktertrekje van mij is. Dat durf ik wel van mezelf te zeggen, haha. Nu ben ik inmiddels redelijk gewend en laat ik mijn stem zeker horen.” En dus geniet Visser van zijn rol. “Het kost veel tijd, maar dat wist ik. Die verantwoordelijkheid neem ik graag.” Met een bijzondere reden. “Ik kom hier al heel mijn leven; onwijs veel plezier gehad, mooie momenten beleefd, staan juichen voor het eerste, bier gedronken en vrienden leren kennen. Noem maar op. Dat moet zo blijven, maar dan is er wel nieuwe aanwas nodig. Mijn generatie moet die handschoen oppakken en verantwoordelijkheid nemen. In welke vorm dan ook. Mede daarom heb ik het zelf gedaan.” Als fundament voor de toekomst. “In de hoop dat nieuwe mensen opstaan, laat ik dan de eerste zijn. Ga ik op mijn bek? Dan heb ik het tenminste wel geprobeerd.”
Achterban
Want een 90-jarig jubileum, behaal je niet zomaar. “Daar kun je alleen maar heel trots op zijn, er zijn toch genoeg clubs die het niet bereiken. En voor het grootste deel ook nog op het hoogste amateurniveau. Dat is voor een dorp als Werkendam, extra knap.” Volgens hem precies de reden, dat het Kozakken Boys wel gelukt is. “Een sterke binding met de achterban, supporters die er altijd zijn en een grote schare sponsoren. Dat is cruciaal. Bij het presteren, maar ook in het organiseren van evenementen of het onderhouden van de faciliteiten. Om nog maar over de vrijwilligers te zwijgen.” Die zijn ook tijdens alle festiviteiten van cruciaal belang, weet Visser. “Een jubileumwedstrijd, het afscheid van Leon Bot, een reünie en het slotweekend in juni; er staat genoeg op de planning.”
Tweede thuis
Een fraai moment om terug te blikken, want in al die jaren, verzamelde hij genoeg hoogtepunten. Al lagen ze niet allemaal op het veld. “Natuurlijk de promotie naar de topklasse in 2012, het kampioenschap in die topklasse en wedstrijden voor de KNVB-beker. Maar voor mijzelf en de familie, is dat toch wel de tribune die naar mijn opa is vernoemd. En toen ze langs zijn huis reden na de promotie, dat zijn bijzondere momenten.” Momenten die hij in de toekomst, nog veel meer hoopt te beleven. “Kozakken Boys is mijn tweede thuis, daar komen al mijn vrienden vandaan. Daar begint en eindigt eigenlijk ons weekend. Het bepaalt een groot deel van mijn leven…”
Klik op Kozakken Boys voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Kozakken Boys voor meer informatie over de club.