Bij de JO15-3 van Unitas’30 lopen ze er dit seizoen netjes bij. Volledig in een nieuw trainingspak gestoken, kan er eigenlijk niks meer mis. Maar zoiets komt niet aanwaaien, en dus regelde de net veertienjarige Simon Junior Hanemaaijer het gewoon zelf. “Ik heb heel vaak ‘nee’ gehad.”
Maar gelukkig hield dat de kleine man, die sinds zijn vijfde bij de club uit Etten-Leur voetbalt, absoluut niet tegen. Zijn doel was simpel én moest behaald worden. Wat dat was? Hij legt het zelf even haarfijn uit. “Het begon met het printen van een document, daar heeft papa bij geholpen. Daarna ben ik gewoon naar bedrijven toe gegaan. Met een heel verhaal, waarom ze ons moesten sponsoren!” Simon Junior stelde zijn gesprekspartners vervolgens voor drie lastige keuzes, vertelt hij. “Voor 350,- een groot logo, een iets kleinere was 200,- en voor 50,- kregen ze een vermelding op Facebook.”
Aanspreken
Allesbehalve een gemakkelijke opgave, herinnert Simon Junior zich. “Ik heb heel vaak ‘nee’ gehad en moest echt goed mijn best doen. De meesten kozen uiteindelijk voor de vermelding op Facebook.” Maar hoe kwam hij eigenlijk op het idee om zelf sponsors te gaan zoeken voor zijn eigen team? De tiener begint te lachen. “Van mijn vader! In het weekend en tijdens de vakantie, was ik vaak alleen maar aan het gamen. Hij was het beu dat ik maar een beetje op de bank zat te luieren. Toen kwam hij in de zomer met dit idee.” Zijn vader, Simon Senior, vult aan. “Het is goed om mensen aan te leren spreken. Op school zijn ze ook bezig met economie, dit was de praktijk.” En zijn zoon, bleek een snelle leerling. “Ik heb hem uit proberen te leggen, dat je dan vooral naar lokale bedrijven moet gaan. Dus niet de HEMA, zei hij meteen. Je gaat min of meer gewoon lokaal met de pet langs. Dat is een stukje ondernemend denken, maar ook schakelen, als ze je allemaal vragen stellen. Sociaal is het gewoon goed.” Dat laatste, zag Senior vanaf een afstandje. “De eerste twee keer heb ik meegekeken, bleef ik bij de ingang staan. Hij werd overal normaal behandeld, maar soms ook gewoon keihard weggestuurd.” Een lesje in motivatie, dus. “Ik zag het een paar keer niet meer zetten”, vertelt Junior. “Maar als je dan stopt, heb je niks…” Stoppen, deed Simon dan ook niet. Dus stapte hij iedere dag opnieuw op zijn fiets naar het bedrijventerrein. En met succes. “In totaal heb ik 1500,- opgehaald. Dat was het doel!”
Kleding passen
En niet voor niks, vertelt zijn vader. “Hij is zelf naar de lokale sportwinkel gegaan en heeft daar een factuur opgevraagd voor zeventien trainingspakken. Dat hebben we vervolgens verwerkt in het documentje. Hoeveel hebben we dan nodig? Daarna is ‘ie op pad gegaan!” Een soort vakantieprojectje, lacht Simon Senior. “We hebben hem een weekje bezig kunnen houden, haha. Toen was het al geregeld.” Nadat de kleding was gekozen én gepast, regende het vervolgens complimentjes. “Ze vonden het heel vet, dat ik dit had gedaan”, vertelt de jongste van het tweetal. “Veel jongens vroegen ook hoe en waarom.” Maar vooral: “Wanneer de kleding komt!” Dat bleek een flinke logistieke organisatie. “Er zat iets meer achter, dan alleen sponsoren regelen. We wilden ook echt iedereen alles laten passen.” Het leverde Simon Junior een zomervakantie op, die hij waarschijnlijk niet snel zal vergeten. Zag ook zijn vader. “Gewoon ergens binnenstappen. Doorzetten, als mensen je afwijzen. Ergens aan beginnen en het ook afmaken. Daardoor word je minder onzeker.” Maar makkelijk was het niet, lacht zijn zoon. “Bij sommigen had je het gevoel dat ze ‘nee’ gingen zeggen, als je dan voor het pand stond…” Toch heeft het avontuur, zijn vuurtje meer dan aangewakkerd. “Ik wil hetzelfde gaan doen als mijn vader! Die zit ook in het verkopen en onderhandelen.” Om precies te zijn, in de verkoop van hologrammen. “Hij is een werknemer voor toekomst!” Maar eerst, denkt de kleine inwoner van Etten-Leur vooral aan heel andere dingen. “Mijn droom is om in een stadion te spelen!”
Klik op Unitas’30 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Unitas’30 voor meer informatie over de club.