“Een rustige, maar ook onmisbare schakel”, zo omschrijft VV Vierpolders-voorzitter Henk van Marion Ryan Rodenrijs. De 47-jarige trainer stopt alle liefde en vrije tijd in bet trainen van de jeugd van de dorpsclub. “Of het wel eens te veel wordt? Nooit!”

Grote kans dat Rodenrijs op het veld staat om training te geven op een doordeweekse avond. Maar de inwoner van VV Vierpolders is wel een man die multitasken kan. Als zijn jongens van de onder 19 hun warming-up doen voor één van de twee wekelijkse trainingsessies doet Rodenrijs niet moeilijk om tekst en uitleg te geven over zijn inspanningen voor zijn club.

“Die jongens houden zich wel bezig, bovendien zijn er meer trainers aanwezig”, zo laat hij weten. De VV Vierpolders-jeugd komt er goed vanaf. “Dit is geen groep die je achter de broek moet zitten”, vertelt Rodenrijs. “Ze zijn van zichzelf al heel gemotiveerd. Vanavond zijn er ook weer dertien spelers. Op deze leeftijd heb je te maken met studie en bijbaantjes, maar ik heb het niet idee dat die gasten smoesjes verzinnen om niet te komen. Het zal er ook aan liggen dat de meeste jongens al vanaf de F-jes met elkaar spelen. Het is één grote vriendenclub.”

Een paar dagen later klopt die vriendenclub Stellendam in eigen huis. Rodenrijs, wiens voornaam je uitspreekt als ‘ri-an’ (‘mijn ouders noemden me vroeger zo, dus dat heb ik er maar ingelaten’, neemt het spel in zich zelf op. Van het gillen is hij niet, en als hij roept zijn het kleine correcties. “We willen graag winnen, die jongens en ik, maar als het niet lukt is een nederlaag snel vergeten. Als we er maar alles aan hebben gedaan en dat hebben deze jongens vrijwel altijd.”

De agenda van Rodenrijs is niet erg ingewikkeld. Als hij niet werkt of thuis is, is hij op de club. Want naast de JO19 is hij ook trainer van de JO15. Een team dat bestaat uit jongens, maar ook enkele meisjes. “Dat gaat helemaal prima”, zegt de vader van een voetballende zoon en dochter. “We zijn een kleine club. Meisjes die willen voetballen zitten in een jongensteam. Naarmate de kinderen ouder worden zie je wel fysieke verschillen ontstaan. Dat proberen we op te vangen door geen 4-3-3 te spelen maar 4-4-2.”

De oudste dochter van Rodenrijs voetbalde ook jarenlang, maar is afgehaakt, mede omdat VV Vierpolders geen compleet vrouwenteam meer op de been kon brengen. “Dat team heb ik eerder ook getraind”, is het allesbehalve verrassende antwoord van de duizendpoot. “Op een gegeven moment hadden we nog maar zes, zeven meiden over.”

Rodenrijs was naar eigen zeggen als speler geen uitschieter. “Een middenmoter.” Hij speelde in de jeugd bij VV Vierpolders en verkaste via het tweede elftal naar Spijkenisse, waar hij een paar seizoenen in het derde speelde. “Daarna heb ik nog een lange tijd gevoetbald in het eerste en tweede van VV Vierpolders. Weet je, bij deze club gaat het niet om het presteren. Natuurlijk willen we winnen, maar we willen vooral dat de jeugd zich hier prettig en haar gemak voelt.”