Waar veel kinderen al op jonge leeftijd beginnen met voetballen, moest Ruud van Riemsdijk wachten tot zijn zestiende. “Mijn moeder stond er alleen voor en vond me een druk ventje. Ze dacht dat voetbal alleen maar extra gedoe zou geven. Dus speelde ik zowat elke dag op straat, urenlang met vriendjes, totdat mijn moeder me kwam ophalen met de fiets.
Eigenlijk leefde ik daar al voor de bal.” Op zijn zestiende vroeg hij opnieuw of hij op voetbal mocht, en dat was goed. Zo schreven zijn ouders hem op 16-jarige leeftijd alsnog in bij Haaften. Zijn talent bleef niet onopgemerkt. “Ik stroomde vrij snel door en mocht aansluiten bij het eerste elftal op 19-jarige leeftijd. Daar heb ik gespeeld tot mijn 25e. Mooie jaren waren dat. We hebben nacompetitiewedstrijden gespeeld en zijn ook nog eens gepromoveerd naar de derde klasse. Uiteindelijk zijn dat de momenten waarvoor je voetbalt.”
Een zware enkelblessure
Die mooie periode kreeg een abrupt einde toen Van Riemsdijk zijn enkel op twee plekken brak en pas na anderhalf jaar weer kon voetballen. “Ik haalde niet meer mijn oude niveau.” Van Riemsdijk zakte een team terug en ging spelen in het tweede elftal. “Daar heb ik jaren gespeeld, met als dieptepunt een operatie aan mijn andere enkel. We hebben ook veel plezier gehad. Het hoogtepunt was een kampioenschap in hetzelfde jaar dat het eerste ook kampioen werd. Maar op een gegeven moment veranderde de samenstelling en kwamen er in korte tijd veel verschillende trainers. De mentaliteit veranderde, en dat liep niet altijd lekker.”
Tijdens een wedstrijd kwam het tot een confrontatie. “We stonden achter en een speler vond het belangrijker om iemand door de benen te spelen langs de zijlijn, voor het aanzien van de eerste elftal-spelers, dan mij aan te spelen terwijl ik vogelvrij stond om in kansrijke scoringspositie te komen. Toen heb ik daar wat van gezegd, en werden er dingen door een andere speler teruggezegd die echt niet door de beugel konden. De trainer greep niet in. Toen was voor mij de maat vol. Ik speelde al langer met die gedachten, omdat het seizoen niet zo plezierig verliep, en dit was de druppel.”
Hij besloot het tweede elftal per direct te verlaten en sloot zich aan bij het derde elftal. “Daar voelde ik me als een vis in het water. Sindsdien speel ik daar nog steeds, en dat wil ik graag zo lang mogelijk blijven doen.”
Bij het derde is Van Riemsdijk niet alleen speler. “Ik regel eigenlijk van alles: trainingen vormgeven, spelers bellen of appen, opstellingen maken, zorgen dat we elke week weer genoeg spelers hebben. Soms is dat best een uitdaging hoor. Tegenwoordig heeft iedereen wel wat: werk, kinderen, festival, een blessure of de weersvooruitzichten zijn te slecht. Maar het lukt altijd wel weer om een elftal op de been te brengen.”
Zijn passie voor de sport is nog altijd onveranderd. “Ik ben iemand die er altijd vol voor gaat, ook in het derde. Of het nou tegen de koploper is of de hekkensluiter, ik wil winnen. Maar ik vind het ook belangrijk dat we plezier hebben met elkaar. Dat is de basis van amateurvoetbal.”
Trainer van de kabouters
Naast zijn eigen voetbalcarrière is Van Riemsdijk ook begonnen met het trainen van de jongste jeugd van Haaften, omdat zijn zoons van vier en vijf jaar zijn begonnen met voetballen. “Fantastisch om te zien hoe enthousiast ze zijn. Ze rennen met en achter de bal aan alsof hun leven ervan afhangt en schieten direct als ze een mogelijkheid zien, echt fantastisch. Met name als je dan een lach op hun gezicht ziet, dan weet je waarvoor je het doet.”
Om beter voorbereid te zijn en te zorgen dat de sport met plezier wordt beleefd, is Van Riemsdijk bezig met het volgen van de cursus Voetbalcoach 1 Junioren. “Ik ben een perfectionist en wil het altijd zo goed mogelijk doen. Training geven is echt een vak. Je moet geduld hebben, goed kunnen uitleggen en snel kunnen schakelen om de spelers zo veel mogelijk te stimuleren.”
Klik hier voor meer informatie over vv Haaften
Klik hier voor meer artikelen over vv Haaften