Zonder lijnen, geen voetbal. Dat klinkt even logisch als simpel, maar toch moeten ze iedere week opnieuw weer worden getrokken. Bij Moerstraten is René Bartels daar al bijna dertig jaar verantwoordelijk voor, maar het is tijd voor iemand anders. “We moeten het ook niet te zwaar maken, hé?”
Hoelang het ook geleden is, de 60-jarige Bartels weet het nog precies. “In 1994 hadden ze een lijnentrekker nodig. Ik wilde het best doen, maar dan moest er wel een nieuwe kalkwagen komen. Die kwam er!” En dus nam de oud-speler, nadat hij in ’86 ook al leider van het tweede werd, ook die taak op zich. “Het is belangrijk om iets nuttigs te doen voor de samenleving. Zonder vrijwilligers kan een club niks.”
Sociale aspect
Die liefde voor Moerstraten begon al vroeg en zit er dus nog steeds. “Op mijn zesde werd ik lid. De beginjaren ’80 heb ik nog even twee seizoenen in het eerste gespeeld, tot een dubbele beenbreuk roet in het eten gooide.” Bartels voetbalde vervolgens nog bij het tweede, kreeg daar een klaplong en besloot zich te richten op het vrijwilligerswerk. Ondanks zijn kwaliteiten op het veld. “Iemand met veel loopvermogen en inzicht, meestal als ‘mid-mid’.”
Inmiddels geniet hij van het verenigingsleven en dat komt niet uit de lucht vallen. “Dat zit bij onze familie in het bloed. Mijn vader was ook altijd lid van allerlei verenigingen, mijn broers zitten bij Moerstraten en mijn twee zussen zijn ook maatschappelijk zeer betrokken.” Vooral het sociale aspect, vertelt hij. “Voetbal is leuk, maar de derde helft is minimaal zo belangrijk. Anders was ik waarschijnlijk al afgehaakt.”
Vanzelfsprekend
Als leider van het eerste elftal zit Bartels daar nog altijd middenin, maar toch zullen de meeste clubgenoten hem misschien wel kennen als dé lijnentrekker van Moerstraten. Die helaas bezig is aan zijn laatste seizoen. “Ik vind het nog steeds leuk, maar het is goed geweest. Elke week opnieuw, soms begint dat een beetje te wringen. Dan willen ze thuis ook weleens wat vrije tijd.” Voorheen op zaterdag, tegenwoordig vaak op vrijdag. “Met een uurtje ben je klaar. Het is heel vanzelfsprekend dat er lijnen op een voetbalveld staan, net als goals. Maar iemand moet dat wel elke keer doen. Het mooiste is dat je daardoor mensen hun sport kunt laten beoefenen.”
Voorlopig loopt Bartels nog gewoon wekelijks van zijn huis naar de club, maar hij maakt zich wel een beetje zorgen. “Moerstraten is heel klein, we hebben weinig jeugd, dan houdt het een keer op.” Als ze een beroep op hem moeten doen, staat hij klaar. Om te fluiten, de velden te keuren of inkopen te doen. Want vervelen, doet hij zich absoluut niet. “We hebben net een nieuwe puppy, stilzitten is niks voor mij.” Maar de komende tijd is hij vooral nog met iets anders bezig. “Kampioen worden met het eerste! Dat zou een unicum zijn…”
Klik op Moerstraten voor het laatste artikel over de club.