Piet en Emilio Prins zijn vader en zoon. Beiden zijn actief bij VV Streefkerk, de één als trainer en voetballer in het veteranenteam, de ander als eerste elftalspeler. Beiden hebben al een mooie carrière opgebouwd.
Piet is de 49-jarige vader van Emilio. Hij werkt als servicemonteur bij een kozijnenfabriek in Bergambacht. Op dit moment is hij assistent-trainer van het tweede elftal van Streefkerk, de club waar hij voorheen elf jaar jeugdtrainer is geweest en ook twee jaar een meiden-elftal onder zijn hoede heeft gehad. Piet is daarnaast nog actief als voetballer binnen het veteranenteam. Zijn voetbalcarrière begon bij VVAC op zesjarige leeftijd. Emilio is de 19-jarige zoon van Piet. Hij werkt als montagemedewerker bij De Jong en van Aartrijk. Vanaf zijn vijfde is hij al lid van Streefkerk, waar hij begon in de toenmalige F3 en nu zijn opmars maakt in het eerste elftal.
In de voetsporen treden
Volgens zijn vader is één van de kwaliteiten van Emilio dat hij zowel binnen als buiten het veld een brave jongen is. “Hij mag in het veld soms wel iets brutaler worden”, voegt Piet hieraan toe. Emilio geeft op zijn beurt een pluspunt aan zijn vader. “Hij heeft lang de jeugd getraind en wist iedereen altijd te motiveren. Soms was hij wel iets té fanatiek”, aldus Emilio. Vader Prins is vooral trots dat zijn zoon in het eerste voetbalt. “Toen ik leider van hem was zag ik al dat hij talent had, ik zag in hem wel de potentie van een eerste elftalspeler.” Op zijn beurt hoopt zoon Prins dat hij in de voetsporen van zijn vader kan treden. “Hij heeft natuurlijk achttien jaar in het eerste van VVAC gevoetbald en ik hoop zelf dit ook te behalen, alleen dan binnen de lijnen van Streefkerk”, zegt Emilio.
Kampioenschappen
Een hoogtepunt uit de carrière van de zoon zijn de vele kampioenschappen. “Ik ben vijf keer kampioen geworden in de jeugd. In het eerste heb ik nog niet veel hoogtepunten behaald, maar in de derby tegen Groot-Ammers heb ik twee keer gescoord en drie assists gegeven, dat smaakt naar meer!” Helaas liep Emilio na de herstart van de competitie al snel een enkelblessure op, daar zal hij dus eerst van moeten herstellen. Voor Piet was zijn carrière bij VVAC er eentje met pieken en dalen. “Ik ben drie keer gepromoveerd met het eerste, maar ook een keer gedegradeerd. Ook mooi was het kampioenschap dat ik behaalde met het team van mijn zoon, dat ik toen coachte”, voegt Prins toe.
Warme club
Beiden omschrijven Streefkerk als een warme club. “Elke week is het erg gezellig op de club, eerst samen met mijn vrienden voetballen en daarna een biertje doen met z’n allen”, vermeldt Emilio. Ook vader Piet is erg positief. “Het kleinschalige, de saamhorigheid en iedereen kent elkaar. Dat is ook het fijne van een kleine vereniging. Gezelligheid!” Als we tot slot aan de mannen vragen waar ze elkaar zien staan over tien jaar, dan antwoordt Piet Prins: “Ik hoop dat hij dan nog in het eerste van Streefkerk speelt, misschien zelfs nog een stapje hoger.” Emilio voegt daaraan toe: “Ik hoop dat mijn vader dan nog langs de lijn staat om mij te supporten.”
Klik voor een ander artikel over VV Streefkerk.