NOORDELOOS – Zeker twee keer per dag neemt Peter de Groot tegenwoordig een kijkje op het complex van Noordeloos. Even zien hoe de nieuwbouw vordert. Vrijwilligers en ingehuurde bouwbedrijven werken samen aan het de uitbreiding van het onderkomen. ,,En ik ben de coördinator die dagelijks toezicht houdt. In de avonden is er ook vaak overleg waar ik bij aanwezig ben”, vertelt De Groot over zijn rol. Het liefst had hij ook zelf aan de slag gegaan, maar dat kan helaas niet meer. Een jaar geleden raakte De Groot bij een bedrijfsongeval de vingers aan één hand kwijt. ,,Soms heb ik het daar nog lastig mee. Dan moet je dingen uit handen geven die je eigenlijk zelf had willen doen. Dat moet ik maar accepteren. Zeventien jaar lang heb ik samen met mijn broer Arie gewerkt. Hij is alleen verder gegaan. Soms probeer ik hem nog wel een handje te helpen en dan is het weer als vanouds”, aldus De Groot die sinds mei ook beroepsmatig als uitvoerder aan de slag is. ,,Het is dus wel even druk, want toen ik in december met dit project begon was ik volledig beschikbaar. Maar iemand moet het doen. Het is nu voor negentig procent klaar en het resultaat mag er zijn.”

Bij Noordeloos zijn ze De Groot dankbaar. Als uitvoerder, zo verzekert bestuurslid Koen den Hartog, is hij van onschatbare waarde. ,,Het wordt een prachtig mooi spul en wij mogen blij zijn met zo iemand als Peter, die ervaring heeft in de bouw en bovendien weet hoe het binnen een voetbalclub reilt en zeilt. Hij steekt er heel veel uren in en helpt ons daar enorm mee”, spreekt Den Hartog bewonderend. De Groot blijft nuchter onder de complimenten en deelt ze zelf ook uit: ,,Overdag is er een groepje vutters dat heel veel werk verricht. En wat mij opvalt is dat zowel jong als oud helpt. Er zijn jeugdleden die op vrijdag langskomen om de kantine en de kleedkamers uit te vegen, bijvoorbeeld. Dat had ik niet verwacht.”

De nieuwbouw is niet de enige reden dat De Groot op de club verschijnt. Hij is ook fanatiek voetballer in de 7-tegen-7-competitie waar SV Noordeloos aan deelneemt. ,,Ongemerkt word ik daarin toch conditioneel wel afgerekend”, verzekert hij. ,,We spelen op een half veld, zonder lichamelijk contact, maar het is niet zo erg als walking football. Dat lijkt mij niets, al kan ik daar over een paar jaar natuurlijk anders over gaan denken. Doordat er geen buitenspel is, kan je blijven gaan. Dat ga je wel voelen. Het is wel mooi dat je geen tikken meer krijgt, want daar zit ik ook helemaal niet meer op te wachten. We hebben een leuk, klein clubje waar we mee spelen en hopelijk kan ik dit nog jaren volhouden.”