Home Blog Pagina 148

Middenvelder Sander van Buren mikt met IJzendijke op de titel

De spelersgroep zit vol ambitie, de resultaten zijn ook behoorlijk goed, maar toch wordt het voor v.v. IJzendijke en vormgever Sander van Buren nog flink aanpoten om de titel te bemachtigen in de 4e Klasse A. Het verloor voor de tweede keer dit seizoen de derby van SV Oostburg, dat bovendien langszij kwam in de titelstrijd.

“Als je met 4-0 verliest dan is zo’n nederlaag vaak wel terecht. Ook de thuiswedstrijd hebben we verloren. Zij hebben een goede ploeg, maar die hebben wij ook. Het gaat tussen ons beiden. Kampioen worden zit er zeker in, maar dan zullen we in het restant van de wedstrijden beter voor de dag moeten komen en geen fout meer maken. We hebben een heel jonge groep, maar we zijn zeker klaar voor een niveau hoger. Er is een goeie sportieve ambitie en die moet je ook hebben wil je de stap kunnen zetten.”

Net als naaste belager SV Oostburg en achtervolgers Sv Sluis en RIA W is het voor IJzendijke het debuutseizoen in het zaterdagvoetbal. Die stap is voor Van Buren enorm meegevallen. “Het niveau is zeker niet veel sterker dan in het zondagvoetbal. Daar wilde het vorig seizoen voor ons niet lopen, maar nu valt het precies allemaal wat makkelijker op zijn plek. We hebben een ploeg met individuele kwaliteit en voetballend vermogen. Willen we de stap zetten naar de derde klasse, overigens een niveau waarop we nog nooit eerder actief waren, dan is dit seizoen het ideale moment.”

Waar de 29-jarige middenvelder in het verleden nog actief was voor JVOZ en een jaartje in de jeugdopleiding van profclub Willem II,  speelt hij inmiddels alweer een paar jaar terug bij IJzendijke. “Ik heb op mijn vijftiende mijn kruisband gescheurd en lag er ineens anderhalf jaar uit. Op mijn elfde verhuisde ik met mijn ouders vanuit Heerjansdam naar Zeeuws-Vlaanderen en ging in de jeugd hier op het dorp voetballen. Ook heb ik nog een seizoen bij v.v. Terneuzen gespeeld, maar dat was niet wat ik er van hoopte. Het stond dan ook voor mij vast dat ik gewoon weer hier op IJzendijke wilde voetballen, samen met vrienden en vooral puur voor mijn plezier. En dat heb ik hier zeer zeker gevonden. Het is lekker om na een werkdag te trainen en in het weekend een wedstrijd te voetballen. We met de ambitie om te winnen en zo hoog mogelijk te eindigen, maar niet meer met de sportieve druk die ik me in de jeugd als voetballer altijd oplegde. Als je een keer zwaar geblesseerd bent geweest dan ga je er toch compleet anders naar kijken.”

Van Buren woont op het dorp en kan op de fiets naar de club om na zijn kantoorbaan als assistent-accountant puur voor de lol een potje te trainen. “Het is een ideale manier voor mij om in beweging te blijven. Het is een sport die ik leuk vind, een spelletje waarvan ik intens geniet en zodra ik op het veld sta ook probeer er het maximale uit te halen. Dat is op training, maar zeker in de wedstrijden. Dan probeer ik op inzicht met loopacties en op techniek qua passing medespelers vrij te krijgen voor doel. Zelf scoor ik nooit zoveel, ook in het verleden nooit echt gedaan. Ik kan heel erg genieten van een goede steekbal en dat er dan een goal uitkomt.”

De kruisband is geen issue meer, al miste hij dit seizoen ook enkele wedstrijden door blessures. “Toch ben ik fitter dan jaren geleden, dus dat geeft vertrouwen. Hopelijk kunnen we met deze groep de stap zetten. De ambitie is er, al zullen we het de komende weken zelf moeten afdwingen.”

Klik op IJzendijke voor de laatste artikelen over de club.
Klik op IJzendijke voor meer informatie over de club.

In het Oostburgse vriendenteam zit Kevin Hooreweghe prima op zijn plek

Waar SV Oostburg begin maart nog de derby verloor van SV Sluis, nestelde het zich drie derby-overwinningen aan kop van de Zaterdag 4e Klasse A. Vooral de 4-0 overwinning tegen koploper IJzendijke was overtuigend en sterkt de ambitie van Kevin Hooreweghe (21) en zijn ploeggenoten. ‘We willen gewoon kampioen worden, maar op zijn minst promoveren.’

Het kwartet goals van Wouter Ghijs maakte van de debutant in het zaterdagvoetbal medekoploper. Alleen het doelsaldo is nu nog in het voordeel van IJzendijke. “We spelen eigenlijk altijd wel goed verzorgd voetbal met een idee. Heldere spelpatronen en doordachte vastigheden. Sinds zijn komst heeft Fabian Wilson er bij ons als trainer wel constant op gehamerd. We trainen daar veel op en we krijgen allemaal veel vertrouwen. Je merkt dat het vruchten afwerpt en resultaat oplevert. Zelf ben ik de laatste twee jaar als voetballer ook veel gegroeid en beter geworden. Dat is vooral ook mede dankzij de trainer, dus ik vind het enorm jammer dat hij naar Zaamslag vertrekt.”

Dat beter worden, dat zit hem volgens Hooreweghe voornamelijk in rust. “Ik ben als speler veel rustiger geworden. En vooral ook comfortabeler aan de bal. Ik toon meer durf en wanneer je dan vastigheden hebt om op terug te kunnen vallen dan merk je ook dat je met veel meer vertrouwen voetbalt. Daar voel ik me fijn bij.”

Als debutant in het zaterdagvoetbal wist de aanvallende middenvelder niet exact wat hij kon en mocht verwachten. “Ik was vooraf misschien qua kansen en doelen wat pessimistisch en hoopte dat we konden meedoen om de plekken drie tot vijf. Anderen waren positiever en wilden meedoen om de titel. In eerste instantie hebben we als groep uitgesproken om te strijden voor een periode. Die pakten we onlangs tegen Cadzand, dus we doen al mee voor promotie. Maar nu we ook van IJzendijke hebben gewonnen, willen we ook vol voor de titel gaan met z’n allen.”

In de selectie, die hij bestempelt als ‘vriendenteam’ voelt Hooreweghe zich uitstekend op zijn plek en hoopt dan ook met de groep nog de nodige sportieve stappen te kunnen zetten. “Mijn doel was vroeger altijd om met een aantal van mijn vrienden vanuit de jeugd ooit de stap te kunnen maken naar het eerste elftal. Inmiddels spelen we een paar jaar bij elkaar en merk je dat er nog voldoende groei mogelijk is. We worden steeds stabieler en weten ook de topduels te winnen. Dat is ook nodig om bij te blijven bovenin. Zeker als je de ambitie hebt om te promoveren naar de derde klasse.”

Hoewel de ploeg dus sportief meestrijdt om te prijzen in de vierde klasse, heeft SV Oostburg nog altijd geen nieuwe trainer aangesteld voor komend seizoen. “Ze zijn er ongetwijfeld mee bezig, maar daar maak ik me zelf niet direct druk om. Er zal door het bestuur wel iemand worden aangesteld die hopelijk gaat voortbouwen waarmee Fabian is begonnen. We hebben we een mix met wat oudere spelers maar zijn toch vooral een overwegend jonge groep. Dus er valt nog voldoende uit te halen voor een trainer denk ik.”

Zelf heeft Hooreweghe, die altijd in een defensieve rol op het middenveld actief was maar sinds de komst van Wilson nu vooral op ‘tien’ speelt, geen ambities buiten Oostburg. “Nee, dat hoef niet zo nodig inderdaad. Ik zit hier prima en wil vooral met de club én met deze groep medespelers proberen om het maximale eruit te halen. We zijn goed op weg, het is nu aan onszelf om die stijgende lijn vol te houden en onze doelstelling te bewerkstelligen.”

Klik op SV Oostburg voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Oostburg voor meer informatie over de club.

‘We gaan er alles aan doen om met Spui vierdeklasser te blijven’

Behaalde resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Een welbekende slogan die dit seizoen meer dan treffend is voor de sportieve prestaties van v.v. Spui. Waar de afgelopen jaren de ploeg steevast in de top meedraaide en zelfs nacompetitie speelde voor promotie, daar dreigt voor middenvelder Jelle Dooms en zijn ploeggenoten nu zelfs het degradatiespook.

“Dat zou wel enorm zuur zijn als we door die versterkte degradatieregeling kind van de rekening worden. De voorgaande seizoenen hebben we prima gepresteerd, maar nu hebben we een aantal langdurig geblesseerde basisspelers, zit het ons in wedstrijden niet mee en kan je straks zomaar ineens afzakken naar de nieuwe vijfde klasse. Dat scenario willen we echt voorkomen. We gaan er dan ook vol voor en er alles aan doen om met Spui vierdeklasser te blijven.”

Dooms is bij Spui bezig aan zijn vierde seizoen en het voelt inmiddels vertrouwd om in het roodwit te spelen als Terneuzenaar. De defensieve middenvelder kwam eigenlijk per toeval weer terecht bij de club waar hij ooit in de jongste jeugd begon met voetballen. “Ik ben bij de F’jes begonnen op Spui en heb daarna nog bij onder meer Terneuzen, v.v. Axel en Terneuzense Boys gespeeld. Vanwege studie stopte ik in de JO19 en ben na de studie in een vriendenteam bij v.v. Terneuzen gaan voetballen. Daar speelde ook Martijn van Lent. Die ging naar Spui om trainer te worden bij het tweede en vroeg of ik met hem mee wilde. Dat heb ik gedaan en na twee trainingen vroeg Marc de Kunder om aan te sluiten bij het eerste elftal. Dat heb ik gedaan en sindsdien ben ik er nooit meer weggeweest.”

Met een drukke baan als commercieel manager bij Multraship is Dooms voor zijn werk ook geregeld in het buitenland te vinden en kan hij dus niet op het trainingsveld verschijnen. “Dat weten ze bij Spui ook. Het is voor de trainers geen probleem. Want wanneer ik niet kan trainen probeer ik te gaan fitnessen. Sinds april 2023 heb ik ook een personal trainer in de arm genomen. Ik sport nu minstens vier keer per week voordat ik ga werken en probeer ook nog één of twee keer te padellen. Dus qua conditie, kracht en uithoudingsvermogen zit het wel goed. Ik had in het verleden wel eens moeite om negentig minuten te blijven gaan, maar sinds ik zoveel sport heb ik daar geen enkel probleem meer mee.”

Waar het conditioneel zeker snor zit bij Dooms, daar is hij over zijn eigen seizoen qua veldspel niet helemaal tevreden. “Dat kan ook niet, want als individu kan je nooit heel erg het niveau het elftal ontstijgen. Dus net zoals de prestaties van de ploeg kan en moet het bij mijzelf ook beter. Wel probeer ik elke week een aanjager te zijn en daar waar het kan voldoende druk te zetten als controleur. Alleen wanneer we zelf te vaak de lange bal hanteren, dan merk ik dat ik te weinig mijn stempel kan drukken. Dat is ook niet mijn type spel helaas.”

Zoals het er nu naar uitziet zal Spui zich moeten richten op plaats zes in de 4e Klasse A en dus vol met Corn Boys in de slag moeten voor de plek in veilige haven. “Het wordt een close call. Op de laatste speeldag spelen we in Sas van Gent nog tegen elkaar. Hopelijk komt het niet op die wedstrijd aan en hebben we in de weken ervoor het gaatje al geslagen. Het zou ook mooi zijn dat Marc de Kunder als trainer afscheid kan nemen met lijfsbehoud. Dat verdient hij en zijn we hem ook wel verplicht.”

Klik op VV Spui voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Spui voor meer informatie over de club.

Verdediger Jules van Dijke vertrouwt op handhaving met Hontenisse

Vooraf werd v.v. Hontenisse wellicht ingeschat om in de 3e Klasse A van het zondagvoetbal in het rechterrijtje zou bivakkeren. Maar niets blijkt echter minder waar, want het elftal van centrale verdediger Jules van Dijke doet het verrassend goed en heeft nog altijd de aansluiting met de subtop.

“Het gaat eigenlijk heel erg goed tot nu toe. We hebben een paar keer wedstrijden nipt verloren die misschien wel onnodig waren. Dat is zonde want anders hadden we nog verder omhoog gestaan. In de voorbereiding op dit seizoen zag het er overigens totaal niet naar uit dat we in de competitie zo goed zouden meedoen. Het was in heel veel opzichten enorm wennen en we boekten in de voorbereiding heel slechte resultaten. We hadden echter wel ingezet op handhaving en dan het liefst rechtstreeks. Dat is overigens nog steeds onze primaire doelstelling en daar zijn we nu wel aardig naar op weg in elk geval.”

Van Dijke is van origine middenvelder en is een jeugdproduct van de Kloorianen. Toch proefde hij ook even van jeugdvoetbal op het hoogste niveau toen hij de overstap maakte naar JVOZ. In de O13 kwam hij daar centraal in de verdediging te spelen, de positie waar hij nu inmiddels bij de derdeklasser ook speelt. In totaal maakte hij drie seizoenen deel uit van de Jeugd Voetbal Opleiding Zeeland, waarna hij in de JO17 terugkeerde bij Hontenisse. “Het was een enorm leerzame tijd en heb er zowel technisch als tactisch veel aan gehad. De keuze om destijds terug te gaan naar Hontenisse was voor mij de juiste. Ik kon nog een paar seizoenen in de jeugd op mooi niveau met mijn vrienden voetballen, ben nu bezig aan mijn derde seizoen bij de eerste selectie en ben inmiddels basisspeler. Dus wat dat betreft heb ik niks te klagen.”

Waar hij in de jeugd dus op het middenveld speelde, vindt hij zich nu zo’n acht seizoenen vrijwel wekelijks als centrale verdediger terug in de opstelling. “Dat is voor mij nu ook echt wel ‘mijn positie’ geworden. In het eerste speelde daar tot eind vorig seizoen eerst altijd Michel Colpaart. Hij is in een lager team gaan voetballen en nu vul ik die positie op mijn eigen manier in. Ik ben een heel ander type en probeer steeds vaker daar waar ik kan in te schuiven om een overtal te creëren op het middenveld. Dankzij een aantal snelle jongens om mij heen in de verdediging gaat dat prima en kan ik me daar ook met de opbouw bemoeien.”

Waar de ouders van Jules als vaste supporters van hun twee zoons in het verleden de ‘support’ moesten verdelen, daar kunnen ze nu wekelijks bij het eerste elftal gaan kijken. “Klopt inderdaad, want ik speel er samen met mijn oudere broer Tom. Dat maakt me best trots ja, het is ook best bijzonder om samen met je broer in het eerste elftal te kunnen en mogen voetballen. Het is toch bij je eigen club het hoogst haalbare en als dat dan lukt om het samen te bereiken én te kunnen delen dan kan ik daar wel van genieten.”

Waar het vorig seizoen nog als verrassend werd gezien dat Hontenisse wist te handhaven in de derde klasse, daar baart de ploeg op dit moment misschien wel opzien dat het zo goed meekom tussen het Brabantse geweld en de Zeeuws-Vlaamse teams als HVV’24, Steen en Breskens. “Misschien wel, maar we hebben gewoon een goeie groep. Een paar ervaren gasten en vooral veel jonge jongens met potentie. In de jeugd spelen nog enkele gasten die steeds vaker meetrainen en ook potentie bieden voor de toekomst. We laten zien dat we op dit niveau thuishoren, het is nu aan ons om te handhaven en dan van daaruit steeds verder door te ontwikkelen. Ik heb het heel erg naar mijn zin en om de komende jaren hier met deze groep stappen te maken, daar kijk ik echt naar uit.”

Klik op VV Hontenisse voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Hontenisse voor meer informatie over de club.

Sfeermaker Patrick van Soest vertrekt als teammanager bij GVV Unitas

Tot zijn eigen spijt, want het liefst had hij dit nog wel even gedaan. Mede door privéomstandigheden en zijn talentvolle zoon stopt hij ermee, en maakt hij tijd voor andere zaken in zijn leven. Wel was het een mooie ervaring van vijf seizoenen. ,,Het totale sfeertje was top, maar ook heel intensief’’.

De 51-jarige teammanager van Unitas is bezig aan zijn laatste seizoen. De afgelopen vijf jaren stonden in het teken van alle randzaken rondom het eerste elftal van Unitas regelen. In de afgelopen vijf jaar maakte hij mooie overwinningen en zelfs een promotie mee. ,,Ik durf wel te zeggen dat de promotie naar de derde divisie mijn grootste hoogtepunt bij Unitas was’’, beschrijft Patrick. Patrick bezoekt nog altijd iedere training en ook de hele zondag staat in het teken van voetbal, want ook bij zondag 3, is Patrick nog actief. In de derde divisie van het Nederlandse amateurvoetbal komt het ook nog weleens voor dat de selectie af moet reizen naar Limburg voor een potje. ,,Dan is echt je hele zondag weg’’, zegt Patrick.

Blauwe maandag

Ooit werd hij gevraagd door de toenmalige voorzitter om deze rol op zich te nemen. Er werd gevraagd of het niks voor hem was om deze functie aan te nemen. Na even overwegen is hij erin gestapt. ,,Ik ben al jarenlang een ‘Unitasser’, dus ik vond het een mooie uitdaging’’, blikt hij terug. Hij doet het graag voor zijn cluppie Unitas, waar hij sinds zijn veertiende zelf heeft gevoetbald. Wel met één uitstapje naar het eerste elftal van Schelluinen. Hij was altijd aanvaller en speelde zelfs nog op een blauwe maandag in het eerste elftal van Unitas. Hij speelde een wedstrijdje of zeven.

De Witte Tjabo

Nu zorgt Patrick voor de kleding, het eten en drinken, de bus, de ontvangst van de tegenstander en nog veel meer. Dat een teammanager onmisbaar is, is wel duidelijk. Al zal Patrick dat niet zo snel over zichzelf zeggen. Naast alle randzaken rond het elftal, is Patrick ook een geweldige sfeermaker in de kleedkamer en in de bus naar uitwedstrijden. ,,Ik zing wel eens een moppie en zorgt altijd wel voor een glimlach in de kleedkamer’’, grapt Patrick. ,,De Witte Tjabo wordt regelmatig gezongen’’, vertelt hij. Dat ik voor sfeer zorg, doe ik niet expres. Dat is gewoon hoe ik ben’’, meent Patrick. Het waren volgens Patrick vijf mooie jaren. ,,Het is de klik met de jongens en de gehele sfeer die het leuk maakt om onderdeel van de selectie te zijn’’.

Al zaten er ook wat negatieve aspecten aan het teammanager schap van Patrick, wat maakt dat Patrick er niet meer mee doorgaat. ,,Het is wel heel intensief’’, heeft hij ervaren. Naast zijn full-time baan in de brandbeveiliging, moet hij ook op vrijdag de boodschappen doen, op zaterdagochtend de broodjes smeren en niet te vergeten de doordeweekse wedstrijden verzorgen die regelmatig aan bod komen. Door de intensiteit van zijn Unitas-bestaan kan hij ook zijn zoontje Sebas weinig zien voetballen. Zijn zoon is een groot Unitas-talent en mocht al debuteren bij de zaterdagselectie. En dat terwijl Sebas pas 16 is. Ook traint hij weleens mee met de derde divisionist, zondag 1. Patrick maakt graag mee hoe zijn zoon zich ontwikkelt en stappen maakt bij Unitas. Vanaf volgend seizoen is dit gelukkig voor hem weer mogelijk.

Unitasbeest

Is Patrick dan helemaal niet meer betrokken bij het eerste elftal van Unitas? Nee hoor, Patrick staat altijd klaar voor de mannen uit de selectie. ,,Ik ben en blijf een ‘Unitasbeest’, dus ze kunnen me altijd bellen. Het belangrijkste is dat ik geen verplichtingen meer heb en tijd kan maken voor andere dingen in mijn leven’’, vertelt hij.

Klik op GVV Unitas voor de laatste artikelen over de club.
Klik op GVV Unitas voor meer informatie over de club.

Arjan & Peter de Ruiter: De Twin Towers van vv Schelluinen

De 37-jarige tweelingbroers zijn onlangs gejubileerd bij VV Schelluinen, de vereniging waar ze beiden op hun twaalfde kwamen voetballen. Nu zijn ze 25 jaar lid en spelen ze samen in het derde elftal. Op hun hoogtijdagen schopten ze het zelfs tot het eerste elftal. De één meer dan de ander, maar wat maakt het ook uit.

De Twin Towers, zo worden ze genoemd. Dat komt uiteraard door hun postuur, want ze tikken allebei de twee meter wel aan. Ook lijken ze op elkaar, zoals de Twin Towers dat ook deden. Gelukkig voor hen hield de tweeling het langer vol dat 11 september 2001. Ze voetbalden lange tijd in hetzelfde elftal. Toen de tweeling twaalf jaar oud was, sloten de Twin Towers zich aan bij onze club, nadat ze waren verhuisd van Boven-Hardinxveld naar de Haarweg. Als verse aanwinsten begonnen ze hun Schelluinen-carrière bij de D-tjes, waar ook het hele elftal blij mee was. Want, uiteraard waren de twee voetballer welkom bij het team, maar ze bleken ook nog eens lekker te kunnen voetballen.

Vaste kern

Arjan en Peter doorliepen vervolgens alle jeugdelftallen, die altijd bestonden uit de vaste kern van Schelluinse talenten: Tom Peverelli, Emiel Duyzer, Dennis Beumken, Tom Kroon, Inge Both, Tom Brokking, Tijmen Staal en Frank van den Heuvel. In het begin was het voor velen een uitdaging om de twee uit elkaar te houden, maar gelukkig luisterden ze allebei zowel naar Peter als naar Arjan. Ook in de B’tjes en A’tjes speelden ze op een leuk niveau (tweede klasse en zelfs een halfjaar in de eerste klasse richting Tiel en omgeving), mede dankzij de talenten van de tweeling. Arjan stond steevast in het centrum van de verdediging, terwijl Peter zich centraal op het middenveld bevond. Het bestuur van Schelluinen weet nog goed hoe de twee kritisch op elkaar waren op het veld, maar na de wedstrijd direct alles weer vergaten.

Niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten waren de voetbalvrienden onafscheidelijk. Op dagen zonder wedstrijden was hun vriendschap net zo hecht. Ze waren te vinden op het trapveldje of op het schoolplein, en op zaterdagavond trokken ze samen naar de Ponderosa. En nog steeds, want ze hielpen elkaar met verhuizen. ,,Ik heb twee linkerhanden, dus ik kon de hulp van Peter wel gebruiken. Hij heeft gelukkig twee rechterhanden’’, grapt Arjan. ,,We komen nog steeds regelmatig bij elkaar op de koffie’’.

Deur op slot

Toen ze de overstap maakten naar de senioren, bleef het team grotendeels intact en ging het over naar het tweede, onder leiding van trainer Teus Jakobs. Peter speelde zelfs een aantal seizoenen in het eerste elftal. Arjan kwam net te kort, maar wist toch een wedstrijdje of vijftien te spelen in de hoofdmacht. Hij speelde in de seizoenen daarna in het derde of vierde team, om later onder Jerome Ceton terug te keren naar het tweede. Ondertussen speelt Arjan zo vaak als zijn drukke leven het toelaat, werkend als teamleider bij het Xenos Distributiecentrum in Waalwijk en met een gezin van twee zoontjes in Arkel, bij Schelluinen 3. Peter bleef het langst van de twee fanatiek. In de senioren werd hij al snel omgevormd tot een hardwerkende voorstopper, met succes. Peter heeft nu drie kinderen en werkt in als zelfstandige in de bouw en kan zijn eigen tijd indelen. Door de verbouwing van zijn huis moest hij echter tijdelijk in het derde team spelen. Toen de verbouwing klaar was, sloot hij weer aan bij het eerste team onder leiding van Ger Klop, waar hij zo’n drie jaar speelde. Nu speelt hij ook in het derde elftal van Schelluinen. Regelmatig spelen de voetbalbroers samen in het elftal en proberen ze de deur op slot te houden voor de tegenstanders. ,,Ik sta eigenlijk overal in de verdediging. Ik moet het niet van mijn voetballende kwaliteiten hebben’’, is Arjan eerlijk. ,,Het is leuk om nog steeds samen te voetballen’’, sluit hij af.

Klik op VV Schelluinen voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Schelluinen voor meer informatie over de club.

Doelman Bastian Spriel geniet van het voetballen in de regio bij HSSC’61

Veel supporters, beladen potjes en derby’s. Het zijn de wedstrijden die het amateurvoetbal leuk maken. Er wordt niet altijd geweldig gevoetbald, maar de beleving is er altijd. Vindt ook HSSC’61-doelman Bastian Spriel (25) ,,Het voetbal leeft hier echt’’.

Spriel begon op zijn achtste met keepen. Het zat al in zijn genen, want ook zijn vader was keeper. Hoewel zijn vader ook nog wel eens opdook in de spits. Dat doet hij overigens nog steeds, want zijn vader speelt in ‘Het ouwe lullenteam’. Dat is ook het elftal waar Spriel zelf meedoet als voetballer om tijdens de zomerstop een beetje in beweging te blijven. De 25-jarige doelman is goed met zijn voeten en houdt het team op de been met zijn coaching. In de één op één is hij sterk en in een goede flow pakt hij alles wat op hem af komt. Al heeft hij naar eigen zeggen ook nog genoeg verbeterpunten. ,,Vooral de hoge ballen en afstandsschoten zijn ontwikkelpunten’’.

Hort en stoot

De sluitpost heeft er in zijn nog jonge loopbaan al een aantal clubs op zitten. In de jeugd speelde hij altijd bij Vriendenschaar. Via vier jaar bij Brederodes in de tweede klasse, vertrok hij naar Deltasport in Houten, om vervolgens terug te keren bij Vriendenschaar in het derde elftal. Dat ging niet zonder hort of stoot, want bij Deltasport raakte hij in zijn tweede jaar zwaar geblesseerd. Hij scheurde zijn buitenste meniscus af, tijdens een potje voetballen in de zomerstop met het team van zijn vader. Op het moment dat hij weer fit geraakte, had Deltasport alle elftallen reeds voorzien van een keeper. ,,Dat was lastig, ik raakte het plezier kwijt, terwijl ik tot nog toe altijd eerste keeper was bij een tweede- of derdeklasser’’, vertelt Spriel.

Extra beleving

Hij vertrok naar zijn jeugdclub Vriendenschaar en ging daar met vrienden voetballen. Het plezier vond hij ook terug. Dat plezier bracht hem zo ver dat hij het weer wilde proberen in een eerste elftal, dat werd HSSC. ,,Ik heb het hier goed naar mijn zin’’, zegt de doelman. ,,In deze regio ken ik veel andere clubs, het zijn allemaal kleine dorpjes hun eigen vereniging, dat is gewoon mooi’’, aldus de meevoetballende goalie. Hij merkt dat dit stuk voor stuk verenigingen zijn met eigen vrijwilligers. ,,De mensen doen veel voor de club en het voetbal leeft hier echt’’, benadrukt hij. Er komen veel mensen kijken bij de wedstrijden, en dat is iets waar de doelman echt van kan genieten. ,,Het brengt een extra beleving met zich mee’’.

Nieuwe uitdaging

Dus is hij blij dat hij de stap naar HSSC heeft gezet. ,,Ik wilde graag weer eerste keeper worden en ik was klaar voor een nieuwe uitdaging’’, zegt Spriel. Hij had namelijk ook voor Vriendenschaar kunnen kiezen, waar ze hem ook als eerste doelman wilde hebben. ,,Toch koos ik voor deze uitdaging, het was iets nieuws en HSSC zag er goed uit vanaf de buitenkant. Het voelde goed’’.

Bij de club uit Hei- en Boeicop is hij goed begonnen. ,,Ik denk dat ik wel veel punten pak’’, meent Spriel. Al heeft hij dat nog niet genoeg gedaan, want de vereniging is nog niet zeker van handhaving. Met de zware degradatieregeling speel je voor promotie of vecht je tegen degradatie. Het is namelijk zo dat de helft van de competitie degradeert naar de vijfde klasse. ,,We moeten de rust bewaren en niet in paniek raken’’, beseft Spriel zich. ,,En het is heel simpel, maar we moeten gewoon zo veel mogelijk punten pakken’’, zegt hij.

Klik op HSSC’61 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op HSSC’61 voor meer informatie over de club.

Van Haaften houdt zichzelf bezig bij de voetbalvereniging

De 71-jarige vrijwilliger heeft een echt hart voor de club. Zelfs zijn achternaam is hetzelfde als de voetbalvereniging waar hij opgroeide en intussen al zestig jaar lid van is. Drie keer in de week zet hij zich in voor VV Haaften. ,,Dan weet ik tenminste wanneer het maandag, woensdag of vrijdag is’’.

Opruimen, schilderen, renoveren en vernieuwen. Siem van Haaften en de rest van de onderhoudsploeg van Haaften pakken alles aan op Sportpark Elzenbos. Op maandag pakken ze de grote hap. De ploeg ruimt alle zooi van het afgelopen weekend op en zet alles weer op de juiste plek. Als er een deur kapot is wordt deze gerepareerd en als de commissiekamer geschilderd moet worden, pakken ze dat aan. De vereniging heeft ook 72 nieuwe zonnepanelen geplaatst. Dit is uitbesteed en was dus geen klusje voor de mannen van de onderhoudsploeg.

Mooi spul

Ook het nieuwe kunstgrasveld had er niet gelegen zonder de vrijwilligers van VV Haaften. Het oude veld van de vereniging moest namelijk eerst gesloopt worden. De vangnetten en doelen moesten naar de grond gehaald worden. ,,Daar zijn we ruim twee maanden mee bezig geweest’’, vertelt Siem. Hij is dan ook zeker trots op het nieuwe veld: ,,Dat is mooi spul’’, aldus Siem. Wat ook mooi spul wordt, is de massagekamer. Siem gaat samen met zijn compagnons van de onderhoudsploeg de massagekamer aanpakken. NL Doet heeft een bedrag beschikbaar gesteld voor de voetbalvereniging. Van dat geld gaat Haaften de massagekamer renoveren.

Siem is blij dat hij op maandag, woensdag en vrijdag bezig kan zijn op de vereniging. Hij doet het al een jaartje of negen. ,,Dan weet ik tenminste wanneer het maandag, woensdag of vrijdag is’’, grapt hij. Het houdt hem bezig. ,,Sinds ik in de vut zit, is het een mooie bezigheid om doordeweeks te doen’’. Hij doet het samen met zeven á acht andere vrijwilligers. ,,We beginnen met een bakje koffie en gaan dan in een rustig tempo aan de slag. We zijn tenslotte allemaal op leeftijd’’, beschrijft Siem. En natuurlijk is de voetballiefhebber ook op zaterdag aanwezig om naar het eerste elftal te kijken. Bij de zaterdag hoort ook af en toe een bestuurskamerdienst, al is dat volgens Siem een stuk minder werk dan vroeger. ,,Nu gaat alles al via de telefoon en hoeven mensen niet meer langs te komen’’, baalt Siem, want vroeger ging dat een stuk persoonlijker en kwam iedereen even langs voor een bakkie.

Verkering

Vroeger was sowieso alles anders, want toen was Siem ook nog voetballer. Hij speelde lange tijd als aanvaller, tot hij verhuisde naar het middenveld. Hij speelde daar aan de rechterkant. Hij brak nooit helemaal door in het eerste elftal. Dat kwam door de liefde. Hij kreeg verkering met een dame uit Zuid-Limburg. Hierdoor was hij om het weekend in het zuiden van Nederland en was zijn kans op het eerste elftal verkeken, weet ook Siem. ,,Ik zat er op dat moment dicht bij, maar de liefde had andere plannen. Ik heb overigens nooit spijt gehad van deze keuze’’.

Voetbalfamilie

Dankzij die keuze heeft hij twee dochters gekregen. Het heeft hem een voetbalfamilie opgeleverd. Iedere twee weken zit te familie in De Kuip om naar hun favoriete voetbalclub te kijken. Ook zijn kleindochter gaat dan mee. Siem heeft ook een klein zoon, maar die heeft volgens hem voor de verkeerde club gekozen. ,,Ik mag het niet uitspreken’’, zegt Siem. Welke club de kleinzoon van Siem wel goed heeft uitgekozen, is VV Haaften. Alle drie zijn kleinkinderen spelen voor de plaatselijke VV. Net als hun moeders dat vroeger hebben gedaan. Bij dat elftal, dames 1, is Siem ook dertien jaar lang de leider geweest. ,,Voetballen zit in ons bloed’’, zegt Siem.

Klik op Haaften voor meer artikelen over de club.
Klik op Haaften voor meer informatie over de club.

Michael Soepnel niet meer weg te denken uit centrum WNC

De 26-jarige Micheal Soepnel kwam op 19-jarige leeftijd van Vriendenschaar naar WNC Waardenburg. Hij mocht verkassen van de derde naar de eerste klasse en liet direct zien dat hij zich staande kon houden. Wat een grote stap leek, was voor de sterke centrale verdediger geen enkel probleem.

Via Vriendenschaar belandde hij bij WNC. Soepnel speelde in de jeugd van FC Utrecht met Jesse Lammers, wie vervolgens bij FC Lienden belandde en daarna naar WNC vertrok. Zijn oude teamgenoot vroeg hem om aan te sluiten bij de Waardenburgse formatie. Cor Prein, zijn trainer, gaf hem de kans. Hij speelde gelijk als basisspeler en doet dat nog steeds onder hoofdtrainer Prein. Ook volgend jaar, want zijn contract is opnieuw verlengd. ,,Ik heb het altijd naar mijn zin gehad, en ook met mijn trainer heb ik een hele goede band’’, vertelt Soepnel. ,,We weten elkaar weleens gek te maken’’, zegt Soepnel over de relatie met zijn trainer, waar hij al zeven seizoenen onder speelt. ,,We kennen elkaar inmiddels door en door en weten precies wat we aan elkaar hebben’’.

Klein dorp

WNC kent een vaste kern van jongens die al vijf á zes jaar bij de club spelen. Het is een grote mix van jongens uit Den Bosch, Rosmalen en Culemborg. Een groep van tien jongens speelt al vijf jaar met elkaar samen. ,,De vaste kern is overal bij’’, vervolgt Soepnel. ,,We hebben een leuk groepje’’. Het mag van de 26-jarige verdediger alleen wel wat drukker zijn in de kantine, al zal de vereniging dat nooit echt krijgen, aangezien het een klein dorp is, weet ook Soepnel.

Hij speelde zelfs een jaar met WNC in de vierde divisie, en nog steeds leeft de ambitie om dat nog een keer mee te maken. ,,Dat was het grootste hoogtepunt van mijn tijd bij WNC’’, beschrijft Soepnel. ,,Het leeft meer, je wordt iedere week uitgedaagd en moet keer op keer alles van jezelf geven. Dat was heel leuk om mee te maken’’, aldus de verdediger. Ook dit seizoen doet de ploeg uit Waardenburg weer mee om de bovenste plekken en maakt het kans op promotie. ,,Het zou een mooie stap zijn voor ons allemaal’’, weet hij. Iedereen bij WNC heeft de wens om te promoveren en wil het liefst zo snel mogelijk naar de vierde divisie. ,,We hebben het zelf in de hand’’, voegt de centrumspeler toe.

IJzersterk duo

De inmiddels ervaren voetballer speelt al jaren in het centrum en is niet meer weg te denken uit de ploeg van Cor Prein. Hij vormt het centrale duo samen met Roman Rahmani. Een ijzersterk duo dat goed op elkaar is ingespeeld. ,,Ik ben zelf heel voetballend als verdediger. Aan de bal liggen mijn kwaliteiten en vind ik ook het leukste’’, vertelt Soepnel. ,,Roman lost het verdedigend vaak op, want dat is niet mijn hobby, maar hoort er natuurlijk bij. Zo vullen we elkaar goed aan’’, zegt hij. Soepnel mag zijn handen dichtknijpen met de sterke Rahmani aan zijn zijde. ,,Roman is een echte verdediger’’. Met dit centrale duo gaat WNC er alles aan doen om de nacompetitie te winnen en te promoveren naar het vijfde niveau van Nederland.

WNC komt op dit moment uit in de eerste klasse E en zit in de competitie met RBC Roosendaal, de club die in 2011 failliet raakte en helemaal opnieuw moest beginnen in het amateurvoetbal. Het stadion is blijven staan en is nog altijd de thuisbasis voor de voetbalclub uit Roosendaal. Deze ploeg staat op dit moment, na een eerdere promotie van vorig jaar, bovenaan in 1E en is niet meer in te halen. WNC strijd samen met Emplina, de ploeg die ook vorig jaar promoveerde uit de tweede klasse, voor de tweede plek.

Klik op WNC voor het laatste artikel over de club.
Klik op WNC voor meer informatie over de club.

Kersbergen is de duizendpoot van Lekvogels

Studie in Manchester, afstuderen bij de KNVB en FC Utrecht, jeugdtrainster, jeugdbestuurslid en spits van vrouwen 1. De 22-jarige Marcha Kersbergen doet het allemaal. De studente sportmarketing aan de Hogeschool van Rotterdam zit vol ambitie en zet zich graag in voor Lekvogels. In dit interview maken we kennis met de creatieve duizendpoot.

Eerder rondde ze een MBO Toerisme af, omdat ze gek is van taal en cultuur. Maar iets waar haar hart écht sneller van gaat kloppen is voetballen. Het liefst gaat de 22-jarige spits dan ook later aan de slag in de voetbalwereld, zoals ze dat op dit moment doet tijdens haar afstudeerstage bij de KNVB. ,,Ik zou het heel leuk vinden om door te groeien bij de KNVB. Bij een BVO (betaald voetbal organisatie) lijkt me ook super gaaf. Dat heb ik eerder ervaren tijdens mijn stage bij FC Utrecht’’, beschrijft Marcha.

MO17

Ook voor haar vereniging Lekvogels zet ze zich hard in. Ze zit in het jeugdbestuur voor het vrouwen voetbal en traint het meiden elftal onder zeventien jaar. ,,Ik vang de meiden op die graag bij Lekvogels willen voetballen’’, zegt Marcha. Ze verwijst de nieuwe meiden door naar de trainster van het elftal waar ze in komen voetballen. Het grappige is dat ze zelf ook trainster is van de MO17 en de meiden zelf onder haar hoede krijgt. De meiden van MO17 trainen twee keer per week. Marcha is er zelf alleen op woensdag bij, want de andere dag van training moet ze zelf aan de bak, en op zaterdag komt het vaak niet goed uit met haar eigen wedstrijd. ,,Dit seizoen is het nog niet gelukt om erbij te zijn’’, aldus Marcha.

Verrekte hamstring

In haar eigen wedstrijden speelt ze als spits en is ze dus verantwoordelijk voor het maken van doelpunten. Dit seizoen is het vrouwenelftal van Lekvogels goed bezig in de competitie. In de vijfde klasse doet het elftal mee om de bovenste plekken. Marcha kampte na de winterstop wel met een verrekte hamstring en was hierdoor een tijdje uitgeschakeld. ,,Dat is echt vreselijk’’, ervaart Marcha. ,,Ik wil altijd negentig minuten spelen en het team helpen. Al doen ze het zonder mij ook echt goed’’. Gelukkig is haar hamstring nu sterker geworden en is ze weer fit geraakt om wedstrijden te spelen.

Marcha speelt al vijf jaar in het eerste elftal van Lekvogels. Daarvoor zat ze bij het hoog aangeschreven SteDoCo. ,,We speelden in de hoofdklasse, wat toen het hoogste niveau meidenvoetbal was. Het was heel serieus en echt een goed niveau. Het is jammer dat ze er nu mee gestopt zijn’’, vertelt Marcha, die zelf een half jaar eerder vertrok, omdat ze niet drie keer in de week kon trainen en daardoor niet zou spelen. Na een periode van vijf jaar, verkaste ze weer naar Lekvogels, waar ze ook al vandaan kwam voordat ze naar SteDoCo ging.

Manchester

Een andere club waar ze heeft gespeeld, zat in Engeland. Manchester, wel te verstaan. Bij de University van Manchester sloot ze aan bij het tweede dameselftal van de school. Ze deed daarvoor eerst wat selectietrainingen en kon vervolgens vier maanden vlammen voor haar universiteit. ,,Het was een hele gave ervaring. Het voetbal is wat harder, ofzo’’, beschrijft ze. Wat haar avontuur in Engeland vooral bijzonder maakte, waren de wedstrijden tegen andere scholen in Liverpool en Leeds. ,,Dat was echt tof’’.

Sinds de winter is ze weer terug bij haar jeugdclub Lekvogels. Het is de vereniging waar ook haar vader Gert en broer Lars actief zijn. Gert is scheidsrechter op de vereniging en Lars speelt in het prestatieve derde elftal van Lekvogels. ,,Lekvogels zit in de familie’’, sluit Marcha af.

Klik op Lekvogels voor het laatste artikel over de club.
Klik op Lekvogels voor meer informatie over de club.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.