Buitenspeler Zakaria Zerouali verlaat Groen wit alleen voor een profclub
De naam Zerouali is onlosmakelijk verbonden met huidig 3e klasser Groen Wit. De jongste van het 3 tal van de familie is Zakaria. De technisch begaafde buitenspeler die maar wat graag zijn man opzoekt voor een vloeiende passeerbeweging, brengt veel gevaar vanaf de vleugel in de ploeg van vertrekkend trainer Oualid Saadouini.
In tegenstelling tot zijn neef en zaalvoetbal international; Mouchine Zerouali, speelt ‘Zaki’ zoals zijn bijnaam luidt, niet in de zaal in competitieverband. “Nee ik speel inderdaad niet bij een zaalploeg, maar voetbal wel regelmatig in de zaal. Ik vind dat zaalvoetbal je een groot voordeel kan brengen op het veldvoetbal, omdat je in een kleine ruimte snel moet kunnen handelen,” aldus de man die wellicht in de toekomst wil gaan beginnen met een opleiding in de richting van de zorg.
Hij speelde altijd voor Groen Wit, de club die vorig jaar een enorme stunt beleefde in het bekertoernooi en dit jaar voor het kampioenschap wil gaan. Althans dat beweerde o.a. ploeggenoot Jop van galen bij de start van het seizoen !
Groen Wit moet voor de titel spelen ! Mee eens ‘Zaki’ ?
“Wij zijn wisselvalig begonnen aan het eerste seizoenshelft, echter hebben wij wel de ambitie om te promoveren. Hetzij direct door kampioen te worden, hetzij via de nacompetitie. Maar het klopt dat we meer wisselvallig zijn, vergeleken met vorig jaar. De toekomst? Nou, ik zit perfect op mijn plek bij Groen Wit. Tenzij het een betaald voetbalclub is die aan komt kloppen, zie ik geen reden om deze club te verlaten.”
Momenteel bivakkeert de club uit Princenhage in de sub kopgroep ruim achter leider Trinitas Oisterwijk VV en ook met runner-up vv Rijen is het gat 6 punten half februari.
Rechtstreekse promotie kan nog steeds voor coach Saadouni die half februari bekend maakte zijn 3 -jarig contract niet uit te dienen en na twee jaar Groen-Wit de overstap maakt naar de Zaalvoetbal eredivisionist FC Eindhoven. De club waar de voormalig captain van het Nederlands zaalvoetbalteam maar liefst 13 jaar furore maakte en diverse kampioenschappen mocht vieren. In 2022 nam de Bredanaar afscheid met de titel en de beker in de Lichtstad. Nu grijpt hij de kans aan om ook als Zaalvoetbalcoach te slagen. Hij wil zijn club echter graag de 2e klasse achterlaten.
Een aderlating voor de Groen wit selectie ?
“Dat is het zeker,” aldus Zakaria. “Maar we gunnen het hem van harte hoor. En ik in het bijzonder als speler zijnde van de selectie hier bij Groen wit, maar ook als zijn kleine neefje buiten het veld, “ besluit de sympathieke Zaki Zerouali die net als zijn medespelers in afwachting is wie de nieuwe oefenmeester wordt van het ‘technisch ensemble’ uit Breda West. Voorzitter Eric Koenraads zal ongetwijfeld niet stilzitten om na de 2 succesvolle jaren onder leiding van Saadouini een volwaardig vervanger aan te trekken.
Klik op Groen Wit voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Groen Wit voor meer informatie over de club.
Uitbreiding staf Boeimeer Girls Soccer Academy
De Boeimeer Girls Soccer Academy (GSA) is het seizoen 2021/2022 gestart met een MO17 team in de hoofdklasse van de KVNB competitie. Dat was voor ons slechts een eerste stap en dit maakt dat we continue bezig zijn om de GSA verder uit te breiden en/of te versterken. Zo zijn we nu alweer druk bezig met de voorbereidingen op het seizoen 2024/2025.
In verband met de beoogde uitbreiding van de GSA met een MO15 team en een MO20 team, zijn we op zoek naar gemotiveerde en inspirerende trainers/coaches. Onze GSA teams zullen ook volgend seizoen minimaal in de Hoofdklasse uitkomen.
Wat bieden wij:
- ambitieuze, groeiende vereniging met aandacht voor elke jeugdspeler
- goede trainingsfaciliteiten
- talentvolle en leergierige groep speelsters
- enthousiaste groep collega-trainers en begeleiders
- ruimte voor persoonlijke groei
- kledingpakket
- passende vergoeding
Wat vragen wij:
- gemotiveerde en inspirerende trainer/coach, minimaal in het bezit van UEFA C
- ervaring met het trainen van juniorenteams op minimaal 1e klasse niveau
- ervaring met het trainen van een juniorenteam op Hoofdklasse niveau is een pré
- oog voor groei van zowel de individuele spelers als het team als geheel
- vermogen verder te kijken dan het resultaat op de zaterdag
- conformeren aan het beleidsplan
- verzorgen van 3 trainingen per week en coaching op zaterdag
Gaat u deze uitdaging graag aan? Stuur dan een mail met daarin uw motivatie naar gsa@boeimeer.nl. Wij nemen vervolgens z.s.m. contact met u op!
Klik op B.S.V. Boeimeer voor de laatste artikelen over de club.
Klik op B.S.V. Boeimeer voor meer informatie over de club.
Ook in de derde klasse moet Rood Wit keihard knokken
Dat het dit seizoen bij Rood Wit tot nu toe allemaal een beetje tegenvalt, is een understatement. Want na de degradatie van vorig seizoen, hoopten ze in Sint Willebrord toch wel bovenin mee te kunnen draaien. Maar ook die derde klasse, blijkt uitdagend genoeg, zo weet Mika Dedic inmiddels. “We wisten dat we er keihard voor zouden moeten knokken.”
En dat bleek. “We begonnen met veel nederlagen, dan kom je opnieuw in dat dipje. Daar gaan we weer die kant op, denk je dan.” Want na de toch wel kansloze degradatie van vorig jaar, zat de schrik er bij Rood Wit na een moeizame start goed in. “Meedraaien in die derde klasse, dat moet kunnen, dachten we. Dat viel vies tegen.” De laatste weken gaat het, ondanks een virtuele plek in de nacompetitie, langzaam wat beter. “Nu gaat het de goede kant op! Er zit weer meer enthousiasme en beleving in. Ook de sfeer onderling is leuker.”
In het diepe
Al moet het nóg beter, vindt Dedic (20). “We wilden vooraf eigenlijk richting de middenmoot kijken en misschien zelfs hoger. Toch wisten we wel dat we er keihard voor zouden moeten knokken.” Want, zo is de verdediger van mening. “Eigenlijk vind ik het qua niveau weinig verschil met vorig jaar, het zit redelijk dicht bij elkaar. Daar verkeek je je in het begin wel even op.” Helemaal na de metamorfose die Rood Wit, nadat het ooit actief was in de eerste klasse, de laatste jaren onder heeft ondergaan. “Veel spelers gingen weg, dan moet je het oppakken met een totaal nieuw elftal, vol jonge gasten. Dan word je eigenlijk een beetje in het diepe gegooid.” En dat merkte je. “We waren eigenlijk nog helemaal niet op elkaar ingespeeld. Nu gaat dat beter”, vindt Dedic. “In het samenspelen, aanvallen en drukzetten. Er zijn veel meer patronen.” Dus heeft hij nog altijd voldoende vertrouwen, in een goede afloop. “Als we punten pakken, beleving tonen én samen strijden, gaan we boven die streep eindigen!” Al is het alleen al voor zijn eigen gemoedsrust. “Het is moeilijk om de motivatie te houden, als je steeds verliest. Dan wordt het plezier vanzelf minder. Daar gaan we weer, denk je dan.” Toch bleven ze bij Rood Wit, ook in die periode, onverminderd hard trainen, vertelt hij. “Ondanks die dip, was de trainingsopkomst goed.”
Robuust
Zaak om de boel nu dus om te draaien. “Die negativiteit moeten we eruit zien te halen, ook na een teleurstelling. Natuurlijk hebben we het daar wel eens onderling over. Dat je juist positief moet blijven op elkaar. Elkaar helpen.” Helemaal als kind van de club, lacht Dedic. “Ik voetbal al heel mijn leven bij Rood Wit. Van kleins af aan, ik was een jaartje of vier. Nooit ergens anders, niet eens aan gedacht.” Op zeventienjarige leeftijd, maakte hij zelfs al zijn debuut. “Dat was toen nog eerste klasse…” Toch is er sinds die tijd, niet veel veranderd, vindt hij. “De sfeer voor én na een wedstrijd Het voelt na jaren rondlopen als thuis op de club.” Met hem als robuuste centrale verdediger. “Ik ben vooral een goede mandekker. Fel op de man, kort zitten, doordekken en duels spelen.” Wat kan er nog beter? “Voetballen! Rustiger zijn aan de bal en vooraf een keuze maken. Weten wat je wil gaan doen.” Als seizoenkaarthouder van NAC, moet dat goedkomen. “Haha! Het voetbal is daar ook niet al te best, maar het is toch leuk om er te zijn.” Net als bij Rood Wit.
Klik op Rood-Wit voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Rood-Wit voor meer informatie over de club.
TPO zet vrijwilligers in het zonnetje
Tijdens het gehele voetbalseizoen zijn binnen TPO, net als bij vele amateurverenigingen, diverse vrijwilligers actief achter de bar en in de keuken. Bij de vijfdeklasser uit Moerdijk weet iedereen precies wanneer hij of zij aan de beurt is, want sinds dit seizoen wordt dat alles gecoördineerd door Ryanne.
En dat is allesbehalve het enige, wat Ryanne bij TPO doet. Want naast dat ze achter de bar aanwezig is tijdens wedstrijden van het eerste elftal, is de vrijwilligers ook spelers van het dameselftal en trainster of leidster bij de jeugd. “Het is gewoon heel erg leuk om op die manier iets voor je club te kunnen doen.” Al is ze daarin natuurlijk niet de enige. Op zaterdag wordt ze ondersteund door Marian, die tijdens alle thuiswedstrijden van de jeugd als vast gezicht achter de bar staat. “Ik vind dat gewoon leuk om te doen en doe het met veel plezier.”
Hapje en drankje
Maar niet alleen tijdens de wedstrijden op zaterdag en zondag zijn er voldoende vrijwilligers beschikbaar om leden, dorpsbewoners en gasten van buiten het dorp te voorzien van een drankje en of hapje. Ook na de trainingsavond op donderdag, de maandelijkse pokeravonden, de foute Kerstquiz, het welbekende Jan van Gils toernooi, de nieuwjaarsreceptie, tijdens de jaarlijkse vrijwilligersavond of andere momenten dat de kantine is geopend, is de bezetting meer dan uitstekend geregeld. “Naast de bardienstwerkzaamheden zorgen de vrijwilligers er ook voor dat in de rust van de wedstrijden ranja of thee gereed staat in de kleedkamers. En daarnaast worden ook de vuile shirts in de was gegooid en weer schoon opgevouwen in de tassen gedaan”, vertelt Jos Schalk.
Ontmoetingsplek
Omdat in het dorp Moerdijk geen cafés meer te vinden zijn, is de kantine op sportpark ‘de Klaverweide’ zaterdags en zondags dé plek waar Moerdijkers elkaar kunnen treffen. Langs de lijn en aan de bar worden de laatste nieuwtjes en soms ook roddels gedeeld. Tijdens de thuiswedstrijden van het eerste elftal is het dan ook vaak extra druk. Dit komt mede door de aanwezige DJ’s (Mark en Jermain) die zorgen voor extra sfeer tijdens de derde helft. “Net als in vele andere dorpen zorgt een voetbalvereniging voor verbinding en saamhorigheid. Dat daar voldoende vrijwilligers voor benodigd zijn is een randvoorwaarde. Binnen TPO mogen we daar zeker trots op zijn!” Schalk wil de vaste leden van de TPO-bardienst, te weten: Angela, Anny, Bianca, Evi, Henny, Jaap, Jos, Joyce, Kiki, Ludo, Marian, Nel, Rob, Ryanne, Tim en Zoë met wat extra aandacht dan ook graag in het zonnetje zetten.
Klik op TPO voor de laatste artikelen over de club.
Klik op TPO voor meer informatie over de club.
Ricardo van den Bos: ‘Proberen spelers mee te nemen in de manier van spelen’
Met een periode op zak en een contractverlenging bij Seolto in de hand, heeft Ricardo van den Bos als trainer van de Zevenbergse vierdeklasser voorlopig maar weinig te klagen. Dus al met al, is hij in zijn eerste jaar best wel tevreden. “Voetballend hebben we enorme stappen gezet.”
En dat leverde dus in ieder geval alvast een toetje op. In de vorm van een periodetitel. “Op voorhand was onze doelstelling om bij de eerste zes te eindigen, zodat we veilig zouden zijn. Alles wat we meer konden pakken, was meegenomen.” Met een voorlopige derde plaats, is dat dus aardig gelukt. “Al was ons doel op een gegeven moment om zo lang mogelijk mee te doen in de titelrace. Dat zit er niet meer in. Het is nu spelen voor een goede klassering richting de nacompetitie. En om in de flow te blijven.”
Controlfreak
In zijn eerste jaar bij de club dus. “Dan is het altijd even zoeken en aftasten, om elkaar te kunnen vinden. De resultaten zijn goed, maar je gaat ook kijken naar het ontwikkelen en verbeteren. Al met al, ben ik wel tevreden.” Zeker over het voetballende gedeelte. “In de manier van spelen die ik voor ogen had, hebben we enorme stappen gezet. Aanvallend, maar toch de controle houden en op balbezit kunnen spelen”, legt de 41-jarige Van den Bos uit. “Als persoon ben ik ook een controlfreak, dat zie je terug in het spel.” Met een goede opbouw en niet al te vaak de lange bal. “Dat is toch veel leuker? En uiteindelijk spelen we voetbal, omdat we het leuk vinden.” Gesteund door het camerasysteem van VEO. “Sinds oktober filmen we onze wedstrijden, zodat we het na afloop aan de hand van beelden kunnen bespreken. Wat hebben we getraind en wat zijn de afspraken voor zaterdag? Nu laat ik spelers ook zelf analyseren, zodat ze met bepaalde momenten komen.” Want ruimte voor verbetering, is er natuurlijk altijd. “Meer rust aan de bal, beter positie kiezen en van daaruit blijven lopen en aanspeelbaar zijn. Vooral in de opbouw, is nog de grootste winst te behalen. Verdedigend staan we goed en krijgen we eigenlijk weinig goals tegen.” De voormalig trainer van Baronie O19 en de zaterdagtak, zit bij Seolto dan ook maar wat goed op zijn plek. “Het heeft mijn verwachtingen overtroffen. Na vijf jaar in Breda, was het tijd voor iets anders. Toen ik hier ging praten, sloot het vanaf moment één aan bij wat ik zocht. Ik had er meteen een goed gevoel over.” Mede door zijn eigen achtergrond. “Ik kom oorspronkelijk van Dordrecht en heb altijd bij Wieldrecht gevoetbald. Dat is ook een beetje ons kent ons en heel familiair. Dat is hier ook. Als je ziet wat er bij Seolto wordt georganiseerd en wat de mogelijkheden zijn, daar kunnen nog veel verenigingen wat van leren.”
Aanwezig
En dus was de keuze voor het verlengen van zijn contract, geen moeilijke. “Het is prettig werken en ik zit hier goed. Ik hoef maar in mijn vingers te knippen of het wordt geregeld. En er valt nog veel meer uit deze groep te halen.” Met hem als aanwezige trainer. “Langs de lijn én tijdens de training. Dat is nog wel een verbeterpuntje. Soms heb ik iets te veel emotie, om gericht te kunnen coachen.” Al tekent het ook zijn fanatisme. “Ik probeer mijn spelers echt mee te nemen in de manier van spelen. Daar zoek ik dan de juiste oefeningen bij, zodat ze continu aan staan.” Vaak in overleg. “Dan vraag ik om feedback. Laatst wilden ze graag als afsluiting voor zaterdag nog even een fanatieke partij spelen. Uiteindelijk moet je samen tot iets komen.” Zoals dat ook bij hem vroeger ging, lacht hij. “Ik was een betweter in het veld, heel veel aan het praten. Dat werd niet altijd gewaardeerd door medespelers, die vonden het vaak negatief.” Een liesblessure, bijna tegen een liesbreuk aan, noopte hem op zijn 30ste tot stoppen. “Na die operatie heb ik nog geprobeerd om terug te komen, dat is niet gelukt.” In het coachen heeft de trainer, die in het bezit is van zijn UEFA B, gelukkig dus een nieuwe passie gevonden. “Na mijn verhuizing naar Breda, werd het steeds serieuzer. Dan kom je ook in een andere keuken te kijken. Met mensen bezig zijn, qua ontwikkeling op individueel vlak en als team, is het leukste wat er is. En je leert zelf ook veel, daardoor blijf je jong. Het is een wisselwerking.” Dus barst de inwoner van Breda voorlopig van de ambities. “Ik zou het mooi vinden om ooit als hoofdtrainer terug te keren bij Wieldrecht of werkzaam te zijn in de tweede klasse. Aangezien ik dat zelf altijd heb gespeeld!”
Klik op Seolto voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Seolto voor meer informatie over de club.
Samen sterk, op en naast het veld bij V.V. Klundert
Bij vrijwel elke wedstrijd van het eerste elftal van V.V. Klundert zie je langs de zijlijn: een mengeling van talenten uit verschillende leeftijdsgroepen. De jeugd brengt aanstekelijke energie en enthousiasme met zich mee, versierd met kleurrijke vlaggen, spandoeken en het keiharde gedreun van een trommel.
Voetbalvereniging Klundert staat dus momenteel niet alleen bekend om de prestaties op het veld, maar ook om het clubgevoel en de huidige saamhorigheid. Het is een mooie ontwikkeling dat de jeugd van Klundert dit gevoel al vroeg, van generatie op generatie meekrijgt. ‘’De sfeer rondom het veld is er beter op geworden. Het publiek vindt het mooi en de club krijgt er leuke reacties op’’, legt voorzitter Cees Clarijs uit.
Totstandkoming
‘’Het begon bij een uitwedstrijd bij Prinsenland waar wij met onze vaders gingen kijken en toen won het eerste een super spannend duel. Daarnaast de busreis naar Krabbendijk. Dat vonden wij zo gaaf dat we aan al onze vrienden vroegen of ze voortaan mee gingen kijken’’, aldus de 11-jarige trouwe fan, Frans. Dit heeft er volgens hem voor gezorgd dat de jeugd nu met vele aanwezig is om het eerste naar de overwinning te helpen.
Volgens de trainer van het eerste elftal, Maik van den Kieboom, is de interactie met de jeugd gekomen door verschillende leuke initiatieven. ‘’De gehele selectie fluit een aantal keer per jaar de jeugdwedstrijden, dat helpt natuurlijk. Maar volgens ik denk dat het vooral gekomen is, doordat wij met een grote bus naar Krabbendijke gegaan zijn. De jeugdspelers hebben de dag van hun leven gehad en vanaf dat moment zijn ze er wekelijks bij.’’
Van den Kieboom geeft aan dat de interactie met de jeugd daarna redelijk vanzelf is gegaan. ‘’Tijdens goals viert de ploeg het feestje samen met de jeugd. De jeugd wil ons echt steunen en dit wil de groep dan ook graag teruggeven. Er komen best wat initiateven vanuit de selectie. Zo gaan we met de gehele selectie ook bij hen een wedstrijd kijken en komen er leuke acties die wij als club/selectie bekostigen. Zoals bijvoorbeeld: confetti, wat eten en drinken in de kantine.’’ ‘’De betrokkenheid van de selectie bij de jeugd is een zeer goede zaak. De jeugd kijkt natuurlijk op tegen deze spelers en vinden het prachtig dat de selectiespelers ook wat terug doen voor hun’’, voegt de voorzitter toe.
Wisselwerking
Meerdere jongens die nu in het eerste staan, stonden ook als kleine supporters langs de kant bij de eerste speelminuten van sommige huidige teamgenoten. Dat is de wisselwerking die nu opnieuw mogelijk is met de jonge supportersschare. De oefenmeester van Klundert 1 legt uit dat de nieuwe liedjes die ze telkens verzinnen erg grappig zijn. ‘’De jeugd beleeft het echt alsof onze spelers helden zijn en die beleving doet mij goed. Zo waren er ook allemaal spandoeken, truien en petjes gemaakt door de jeugd en hun leiders. Dat zijn echt mooie dingen.’’
Dat opkijken tegen de selectie is een supermooie ontwikkeling volgens Van den Kieboom. Hij voegt hieraan toe: ‘’Hopelijk biedt dit motivatie om hard te blijven trainen om zelf ook zo hoog mogelijk te gaan voetballen.’’
Frans speelt momenteel in de JO12, maar heeft net als de rest van de jonge supporters hetzelfde einddoel voor ogen: “Wij willen later ook allemaal in het eerste elftal spelen voor veel mensen en met net zulke goede supporters als ons.’’ Dat is waar de saamhorigheid van de club momenteel voor zorgt.
Het is deze unieke verbondenheid die V.V. Klundert onderscheidt als meer dan alleen een voetbalclub. Het is een hechte gemeenschap, waarin jong en oud samenwerken, elkaar ondersteunen en samen genieten van het spelletje dat hen samenbrengt. Het huidige motto van de vereniging is eigenlijk alles omvattend. Samen sterk, samen VVK.
Klik op V.V. Klundert voor de laatste artikelen over de club.
Klik op V.V. Klundert voor meer informatie over de club.
‘We kunnen niet zonder elkaar wat dat betreft’
Sinds hun zesde voetballen ze al samen en ook dit seizoen zijn de tweeling Tim en Sebas van der Stel (21) bij derdeklasser Kogelvangers een onafscheidelijk duo. Want naast dat hun trainer ze qua uiterlijk nog steeds nauwelijks uit elkaar kan houden, volgen ze ook nog eens dezelfde studie. “We kunnen niet zonder elkaar wat dat betreft.”
Ze weten het dan ook nog goed, begint Sebas met vertellen. “Onze ouders wilden dat we pas gingen voetballen, als we ons zwemdiploma hadden gehaald. Dus we moesten tot ‘C’ door. Maar eigenlijk wilden we gewoon zo snel mogelijk op voetbal.” Toen ze zes waren, was het dan eindelijk zover. Bij Kogelvangers, op hun eigen dorp. “Je kent iedereen die er speelt óf komt kijken. Dat is heel leuk. Het is een kleine club, heel warm en het is gezellig om met vrienden te spelen.” Vindt ook Tim. “Vroeger keek ik altijd naar het eerste, dan hoopte je er ooit zelf te spelen.”
Kopie
Dat is dus gelukt, al gaat het dit seizoen nog niet helemaal van harte. “Vorig jaar pakten we nog bijna een periode, nu spelen we tegen degradatie.” Hoe dat komt? Tim weet het wel. “Pech gehad, met kaarten én blessures. Soms hadden we maar dertien man. Ook vind ik dat we betere tegenstanders hebben. En concentratie is soms ook een dingetje.” Toch houdt hij vertrouwen. “We hebben maar vier of vijf keer terecht verloren. Het is gek dat je zo vaak verliest, terwijl je eigenlijk beter bent.” Voor Sebas begon het seizoen sowieso met een teleurstelling. “In de laatste wedstrijd van vorig jaar, kreeg ik een zweepslag in mijn kuit. Daardoor heb ik de eerste vier wedstrijden gemist. Nu zit ik er weer lekker in.” Maar ook hij, is niet tevreden met de resultaten. “Door pech en soms tegenstanders die meer willen winnen. En de concurrentie in die derde klasse, is best pittig. Het zit allemaal dicht bij elkaar.” Ook de krappe selectie, maakt het allemaal niet veel makkelijker. “Daardoor staan jongens soms op een andere positie en heb je geen vaste basis.” Over wat er beter moet, heeft de oudste van de twee, Tim is twaalf minuten ouder, wel een idee. “Agressiviteit en de echte wil om te winnen. Dat komt er niet altijd uit.” Aan hun onderlinge band, kan het in ieder geval niet liggen. “Het is ideaal om samen te spelen, dat doen we al vanuit de jeugd. Je voelt elkaar gewoon aan, weet waar de ander gaat lopen. Eigenlijk is het gewoon een soort kopie van jezelf.” Al spelen ze wel, op totaal andere posities. “Ik ben linksbuiten, Sebas is rechtsachter. Vaak staan we op de training tegenover elkaar.”
Aandacht
Desondanks zijn de twee allesbehalve tegenpolen. “Qua wegkappen, slidings, trap en motivatie, zijn we het hetzelfde.” Ruzie, maken ze dan ook meer zelden. “Vroeger wel, als we buiten of thuis in de tuin aan het voetballen waren.” Hun ouders, ontkomen er dan ook niet aan. “Gelukkig worden ze er nog niet gek van, maar het gaat natuurlijk vaak over voetbal.” Of over persoonsverwisselingen, lacht Tim. “Ons uiterlijk lijkt veel op elkaar, daar hebben veel mensen moeite mee. Daar zijn we wel aan gewend.” Ook als voetballer, zou hij best wat van zijn broertje willen hebben. “Zijn timing voor onderscheppingen. Dat is als aanvaller wel handig.” Al beschikt de rechtspoot al over de nodige kwaliteiten. “Gedreven, snel, flexibel en een goede individuele actie.” Hoe is de ‘samenwerking’ voor zijn broertje? “Dat is heel leuk! Je weet eigenlijk al wanneer hij gaat kappen of breed leggen.” Helemaal als zijn broer dan ook nog eens vlak voor hem, op rechtsbuiten staat. “Dan kan ik hem een beetje coachen.” Toch krijgt Tim, altijd de meeste aandacht. “Dat gun ik hem van harte, hij maakt natuurlijk ook de goals.” Al draagt ook Sebas, zeker zijn steentje bij. “Een opkomende back die graag voorzetten geeft, snel en iemand met scherpe intercepties. Ik kom altijd weer terug in het duel, teamgenoten worden er soms gek van.” Wat zou hij van zijn broer willen hebben? “Zijn schot én zijn fysiek.” De twee, die bij elkaar in de klas zitten op de Hbo-opleiding Bedrijfseconomie, blijven waarschijnlijk nog wel even samen. “Wie weet als we ouder worden, dan misschien niet meer? Ik blijf in ieder geval nog wel een paar jaar hier.” Ook Sebas denkt absoluut niet aan een vertrek. “De komende jaren wil ik hier sowieso nog blijven, het is veel te leuk.” En in zijn geval. “Speel ik het liefste samen. Dat zou ik het leukste vinden, als we samen voor altijd bij Kogelvangers blijven.”
Klik op vv Kogelvangers voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Kogelvangers voor meer informatie over de club.
‘Je merkt dat het steeds populairder wordt’
Als trainer van de MO15, de JO19-2 en lid van de technische commissie voor de jeugd, heeft Joris van Amelsvoort aan Virtus een ‘leuke hobby’. Helemaal als je merkt, dat de aanpak werkt. “Je ziet dat het niveau vreselijk omhooggaat.”
En dat begon eigenlijk allemaal, toen Van Amelsvoort (45) een jaar of vijf geleden zijn zoon besloot te gaan trainen. “Dat doe ik nu niet meer.” Wel traint hij nu dus samen met Kick Mol, Kevin Gäde, Bas Baeke en Marlies Verhoeven de meiden van Virtus én Seolto. “Drie seizoenen geleden vielen meiden van Seolto tussen wal en schip, drie dreigden ermee te stoppen.” Dus besloten zij gezamenlijk als groep, eens samen met een aantal enthousiaste ouderen bij elkaar te gaan zitten. “Kunnen we het niet samenvoegen, vroegen we ons af. Dat hebben we toen gedaan, dit is alweer het derde jaar. En het tweede voor mij.”
Samenwerking
Waarom Van Amelsvoort het deed? “Als vader kon ik het niet maken om het niet te doen.” En dus geeft hij nu training aan zijn dochter, spijt heeft hij zeker niet. “Het leuke is, dat het echt werkt als een magneet. Er komen iedere week speelsters bij. Inmiddels hebben we al twee MO15-teams en in totaal 26 meiden. Dat is hartstikke leuk én makkelijk schuiven.” Voor de voetballer die tegenwoordig zijn minuten maakt bij ‘Zaterdag 3’. “Vanaf de jeugd heb ik heel mijn leven lang bij Virtus gespeeld. Lager en in het eerste, vaak als spits of tien. Eigenlijk staat heel de zaterdag volledig in het teken van voetbal. Voor het volledige gezin. Het is veel voetbal thuis.” Inherent aan een dorpsclub, vindt hij. “Mijn vader liep hier ook altijd rond en zat in het bestuur. Met twee of drie jaar, was ik al lid. Dan ben je er eigenlijk mee geboren. En mijn zoontje en dochter ook.” Toch kunnen ze het bij Virtus dus niet alleen. “De samenwerking met Seolto gaat heel goed, daar zijn we heel blij mee. Je ziet dat het werkt, zeker bij die meiden. En ik ben ervan overtuigd, bij de rest ook.” De ideale oplossing, vindt Van Amelsfoort. “Je merkt dat we krap beginnen te zitten, ook qua vrijwilligers. Zo word je in de breedte alleen maar sterker.” Samen met drie andere vaders, besloot hij een aantal seizoenen geleden dus de handschoen op te pakken. Al was het even schakelen, ook voor hem. “Daar had ik twee jaar geleden ook wel even mijn twijfels bij. Het grootste verschil, is dat jongens eerder beginnen. Meiden zijn toch meer bezig met andere dingen, dan is het af en toe net een kippenhok. Dat is wel anders. Dan moet je geduld hebben, maar dat heeft ook z’n charme.” Helemaal als het zo goed gaat. “Je ziet dat het niveau vreselijk omhooggaat, ze hebben echt sprongen gemaakt. Dat vind ik heel leuk.”
Aandacht
En niet voor niks, denkt de inwoner van Zevenbergen. “Je moet die meiden net zoveel aandacht geven, dat verdienen ze.” Want ook dan, werpt training zijn vruchten af. “Je ziet dingen echt terug. Eerst was het alleen maar achter dat gekke ronde ding aanlopen, nu zie je ook positiespel, looplijnen, omschakelen na balverlies en kleine tactische dingetjes. Positioneel staan ze veel sterker.” De tijd dat meidenvoetbal uit het oog wordt verloren, is volgens Van Amelsvoort dan ook wel voorbij. “Ik merk bij zowel Seolto als Virtus, dat het steeds populairder wordt. Binnen beide verenigingen zie je dat steeds meer.” En dus trainen én spelen, ze ook om en om. “De ene keer daar, dan weer hier.” Iets om dus mee door te gaan. “Al is het wel een lastige leeftijd, omdat je met een leeftijdsverschil zit. Bij jongens is dat toch makkelijker, daar heb je er veel meer.” Of hij het langer blijft doen? “Als het aan mij ligt, zeker wel. Daar gaat mijn voorkeur wel naar uit. Alleen blijf ik een verenigingsman, als de nood ergens anders hoger is, ga ik dat doen.” Hoe vindt zijn dochter het eigenlijk om training van hem te krijgen? “Die vindt het hartstikke leuk! In het begin dacht ik wel even… Maar ik zie aan haar hoe trots ze is. Het is ook leuk om samen wat te doen, dat heeft ze natuurlijk gezien van haar broertje. Uiteindelijk gaat het om haar!”
Klik op VV Virtus voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Virtus voor meer informatie over de club.
‘Barcelona staat nog op ons verlanglijstje’
Toen ze heel wat jaren geleden bij Rood Wit eens iets anders wilden organiseren dan ze gewend waren, hadden ze acht edities later ook niet verwacht dat het O10-toernooi zo’n groot succes zou worden. Want met aanmeldingen van over de hele wereld, overtreffen Johan Wagtmans en zijn team zich ieder jaar weer. “Ineens meldden Juventus en Liverpool zich aan…”
De voormalig voorzitter van de club, weet het nog goed. “We zochten iets om de aantrekkingskracht in de regio te vergroten, zowel qua leden als inkomsten.” En dus moesten ze bij Rood Wit destijds iets anders organiseren, dan ze gewend waren. “Een ‘normaal’ toernooi loopt niet meer, dus hadden we het idee van een internationaal toernooi. Het begon met één dag, maar is inmiddels een gigantisch succes geworden.” Voorlopig houdt het ook niet op, weet Wagtmans (62). “Het groeit en groeit. In kwaliteit én kwantiteit.”
Hoog niveau
Want ook dit jaar, het toernooi wordt gehouden op zaterdag 1 en zondag 2 juni, voelt het deelnemersveld aan als een soort Champions League. Met ploegen als Chelsea, Atletico Madrid, AC Milan, Liverpool en Ajax, zijn de grootste clubs van de wereld opnieuw vertegenwoordigd. Met de daarbij de opvallende verschijning van een aantal amateurclubs. “Dat maakt dit toernooi uniek, ook omdat we een voorronde spelen. Dat spelertjes denken: Ik moet naar Rood Wit, want dan kan ik tegen AC Milan spelen.” Daarnaast maken ook Dongen en DVO’60 hun opwachting, net als het TechnoSelect Talents team. Een sponsorteam, samengesteld op basis van een selectiedag. “Die hebben we net achter de rug. Als je dan ziet hoe trots en blij die gasten zijn, dat vind ik schitterend.” Het zegt veel over de status van het toernooi. “Al bij de eerste editie, meldden ineens Juventus en Liverpool zich aan. Dan gaat het lopen. En nu, kunnen we gewoon kiezen.” Met hem dus als voorzitter van het toernooi. Al doen ze het vooral allemaal samen, benadrukt Wagtmans. “Een beetje de overkoepelende ‘helikopterview’. We regelen alles, van de clubs, tot aan de hotels en de logistiek.” Samen met natuurlijk de beveiliging. “De kwaliteit van onze organisatie is zó hoog, dat maak je niet vaak mee. Alles wordt voor ze gedaan.” Maar dat kan hij dus zeker niet alleen. “Onze kerngroep van vrijwilligers bestaat uit een mannetje of zestien, in totaal helpen er misschien wel honderd man mee.” En niet voor niks. “Het niveau van de teams is ontzettend hoog. Laatst kregen we een compliment van Ajax: ‘We moeten met betere spelers gaan komen’.”
Overtreffen
Ook buiten het veld, leggen ze de lat bij Rood Wit hoog. “Op zaterdag en zondag hebben we een avondprogramma, vol met artiesten. Ook dat groeit ieder jaar.” Toch blijft voor Wagtmans natuurlijk het voetballende gedeelte, het leukste om te zien. “Het fanatisme. Als je dan die lach op hun gezichtjes ziet en de ouders zijn trots, dat geeft mij de voldoening.” En dat begint eigenlijk met de opening, vertelt hij. “Dan staan die 24 teams tegenover je, vol met fanatieke kinderen en een paar duizend man eromheen. Dat is toch prachtig?” Net als de velden overigens. “Die zijn glad als een aal. Alles staat altijd spic en span klaar, dan ben ik trots op onze vrijwilligers.” Toch blijft er voor het team, altijd ruimte voor verbetering. “Ieder jaar overtreffen we onszelf weer, daar streven we iedere keer weer naar! Daarom zijn we zo kritisch op onszelf. Qua kwaliteit kunnen we nog altijd groeien, de maximale capaciteit voor ons complex hebben we al wel bereikt. We maken nu natuurlijk ook al gebruik van allerlei tenten.” Soms moet de inwoner van Sint-Willebrord zichzelf ook wel even in zijn arm knijpen. “We hadden nooit verwacht dat het zo’n succes zou worden, tegenwoordig meldt bijna iedere club zich aan.” Op eentje na dan. “We hebben Atletico Madrid en Real Madrid gehad, Barcelona is nog niet gelukt. Die staat nog op ons verlanglijstje!”
Klik op Rood-Wit voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Rood-Wit voor meer informatie over de club.