Elk shirtje en broekje gaat door de handen van Gerrit Heijstek heen. Als materiaalman van de club beheert hij namens de kledingcommissie van SV Poortugaal de kledingshop op het complex aan de Albrandswaardseweg.
“We hebben een aardige operatie achter de rug”, zegt hij doelend op de fusie tussen PSV Poortugaal en Oude Maas die in sneltreinvaart werd gerealiseerd in de zomer van 2018. Onderdeel van die fusie was een nieuw tenue. “De leden mochten kiezen. Eén van die opties was een shirt met geel en rood. Dat was ‘m niet. Veel leden vonden het een clownspak met al die kleurtjes.”
Hij pakt het tenue erbij wat het wel werd: zwarte en blauwe banen op het shirt, zwarte broek en zwart/blauwe kousen. “Ik vind het heel mooi. De eerste weken van het eerste seizoen waren tropenweken. Even achthonderd spelers van tenues voorzien en trainers hun outfit bezorgen. En alles moest gepast worden.”
“We hebben pasdagen gehouden in ons andere complex, het voormalige onderkomen van Oude Maas. Wat een gekkenhuis was dat. Met acht man en vrouw hebben we dat gedaan.” Een shirt is maar een shirt, maar iedereen weet dat achter de kleuren van een voetbalshirt emotie schuil gaat. Met de komst van SV Poortugaal verdwenen PSV Poortugaal en Oude Maas naar de vergetelheid. Heijstek (73) is niet de man van de sentimenten. “Ook ik koester het verleden hoor, maar ik weet ook dat we in een andere tijd leven. Een club moet een stevige basis hebben om toekomst te hebben. Daarom ben ik altijd een voorstander geweest van een fusie. Ik moet ook zeggen: een compliment aan die mensen die het in zo korte tijd hebben geregeld. Het is vrijwel vlekkeloos verlopen. Er zullen ongetwijfeld ontevreden mensen zijn, maar die heb je nou eenmaal.”
Hij vindt het wel jammer dat in de kleedkamergangen de historische foto’s uit hun lijstje zijn gehaald. “Aan de ene kant begrijp ik het wel, want er hingen hier alleen maar foto’s die verwezen naar het verleden van PSV. Persoonlijk hadden die foto’s voor mij een grote waarde. Ik stond er op vier met mensen met wie ik lief en leed heb gedeeld.”
Heijstek was twaalf jaar toen hij lid werd van PSV Poortugaal, de geelzwarten van het dorp. Daarvoor had hij een tijdje meegetraind met de roodzwarten, Oude Maas. “In die tijd kon je pas officieel gaan voetballen als je twaalf jaar was. Toen ik die leeftijd bereikte, zeiden mijn zus en zwager, die bij PSV speelden, dat ik lid moest worden bij PSV. Mijn ouders waren streng gereformeerd. PSV was een zondagclub. Ze verboden mij het niet, maar wilden er verder ook niks mee te maken hebben. Ik ging altijd mijn spullen halen bij mijn zus, die toen al getrouwd was en op haar zelf woonde, en zij waste mijn kleding ook. Mijn ouders zijn ook nooit bij een wedstrijd geweest.”
Gerrit Heijstek was niet zonder talent. Al op jonge leeftijd haalde hij het eerste elftal. “Ik was een handige, technische speler”, omschrijft hij zichzelf. “Ik heb niet lang in het eerste gespeeld. Dat kwam door mijn werk bij de Shell. Ik werkte in de ploegendienst en kon daardoor vaak niet trainen of ik miste de wedstrijd. Ik heb wel ieder seizoen gespeeld in het eerste, maar niet als vaste speler. Op mijn 33ste ben ik gestopt.”
Gerrit Heijstek werd door PSV snel gestrikt om plaats te nemen in de Lotto- en Totocommissie van de club. “Daar haalden de clubs heel veel geld mee op. Ook wij. In de hoogtijdagen was dat soms wel twintigduizend gulden. Het geld werd door ons geïnd en vrijdag naar de bank gebracht. Dat liep via de KNVB. Op een gegeven moment is dat gestopt. We hebben toen nog heel veel mensen kunnen overhalen om Lotto-abonnee te worden. Daar krijgt de club nu nog steeds geld van.”
Meer informatie over SV Poortugaal? Klik hier.
Klik hier voor een ander artikel over SV Poortugaal.
