Hij had nog op het veld willen staan als speler, maar door een onwillige knie is de trainerscarrière van Mladen Maksimovic (38) een stuk sneller op gang gekomen. Zijn passie ‘botviert’ hij nu op de eerste selectie van WCR. “Ik ben de club dankbaar dat ik deze kans krijg.” 
Maksimovic is officieel assistent van Richard van der Werff, omdat hij zijn trainersdiploma nog niet heeft. De twee werken echter bij WCR wel samen op basis van gelijkwaardigheid, geeft de bebaarde Rotterdammer aan. “Ik ben in september begonnen met TC-3. Er zijn tot nu toe een aantal online-lessen geweest. De lessen in de praktijk zijn voorlopig uitgesteld.”
Maksimovic, wiens ouders uit Bosnië komen – zelf woonde hij vanaf zijn geboorte in Nederland – vertelt vol passie over het elftal bij WCR. “Een goede groep jongens”, omschrijft hij zijn en Van der Werffs’ troepen. “We spelen avontuurlijk, aanvallend voetbal. We proberen, afhankelijk van de tegenstander, hoog druk te zetten.”
De verdedigende tactiek wil hij best vertellen, maar dat is niet voor iedereen bedoeld. “Ik wil onze tegenstanders niet wijzer maken dan zij zijn.”
Hij praat met liefde over het voetbal. Het is haast niet voor te stellen dat hij drie jaar lang geen bal aanraakte en elk voetbalveld meed. Of juist toch wel? Hij wijst naar zijn linkerknie. “Dat is de boosdoener.”
Hij weet nog precies wanneer hij zijn laatste wedstrijd speelde: 25 maart 2012. “DEHMusschen. Op het vermaledijde kunstgras.” Het was een klassieke toedracht voor een blessure. De knie bleef staan, het lichaam wilde door. “Mijn kruisbanden waren gescheurd en mijn meniscus doormidden.”
Het betekende einde oefening, want de knie had eerder voor problemen gezorgd. “Na de eerste keer ben ik teruggekomen en heb ik nog een paar jaar gespeeld. Na 2012 heb ik me laten opereren, niet om weer terug te keren als voetballer wel om een knie te hebben die normaal kan functioneren.”
Als speler kwam Maksimovic, die ooit bij Egelantier Boys (‘in die tijd begonnen alle Joegoslavische voetballertjes daar’) voor het eerst in clubverband tegen een bal trapte, via Zwart-Wit’28 en DOTO Pernis bij WCR terecht. “Ik vond dat ik bij DOTO te weinig speeltijd en kansen kreeg. WCR speelde in de vierde klasse en was nog nooit gepromoveerd. We promoveerden eerst naar de derde klasse, een paar jaar erop zelfs naar de tweede klasse. Dat jaar speelde ik mijn beste seizoen ooit.”
Daar begon echter ook de lijdensweg met zijn knie. “In de laatste training van het seizoen ging er doorheen. Ik had nog niet eerder een serieuze blessure gehad.”
De pijn die hij voelde vanwege een te snel gestopte spelerscarrière hield hem drie jaar van de velden af totdat hij op een mooie zaterdag met zijn vrouw op de dijk langs het veld van WCR fietste. “Blijkbaar hadden ze mij gespot, want snel daarna kreeg ik een belletje. Trainer Henri van Zeist wilde graag dat ik zijn assistent zou worden. Ik ben ook nog even trainer van het tweede geweest, maar dat was niks voor mij. Het eerste seizoen ging nog prima, maar daarna was het elke week een smeekbede om aan genoeg spelers te komen. Vorig seizoen was ik in het eerste seizoen op zaterdag assistent van Cor Waalboer, nu werk ik nauw samen met Richard van der Werff. We hebben dezelfde visie en spreken dezelfde voetbaltaal. Het is heerlijk werken.”
Klik hier voor meer informatie over WCR
Klik hier voor meer artikelen over WCR