Hij is een sieraad voor de club: Mart van Ginkel bekleedde in de dertig jaar dat hij nu lid is, zo’n beetje alle functies bij VV Rhoon die er uit te oefenen zijn. Anno 2022 is hij kantinebaas en het geweten van de vereniging die voor uitdagingen voor de toekomst staat.
Van Ginkel (69) begint over de prijsverhogingen die ook zijn club heeft moeten doorvoeren in de kantine. “Het valt mee, hoor. Bij ons kost een flesje bier nog maar twee euro, terwijl ik bij veel andere clubs zie dat dat twee euro twintig of zelfs twee euro veertig is. Ook voor een getapt biertje zitten we aan de onderkant. Het moet ook voor de leden wel leuk blijven.”
Van Ginkel is één van de krachten waarop VV Rhoon drijft. Hij zit in bestuur met de portefeuille kantine- en accommodatiezaken. “Dat is een bestuur op leeftijd”, onderkent hij. “Voorzitter Marco Wassenaar is met vijftig jaar de jongste. Dan weet je het wel.”
Van Ginkel, die op zijn twaalfde begon te voetballen bij SV Lombardijen (‘ik heb van ellende nog vier jaar moeten korfballen omdat je pas vanaf twaalf kon voetballen’), heeft het verenigingsleven de afgelopen twintig jaar zien veranderen. “Uiteraard hebben ook wij zorgen over onze energie-uitgaven, maar dat overleven we wel. Een veel grotere uitdaging vind ik hoe wij erin slagen nieuwe vrijwilligers te mobiliseren.” Hij is daarin niet positief. “Vroeger was je trots om iets te mogen doen voor je club, tegenwoordig zeggen ze na zeven keer vragen nog nee. Met veel puzzelen krijgen we elke zaterdag de bar- en kantinebezetting rond, terwijl we al tijdje werken met een onkostenvergoeding. Onze werkploeg wordt steeds kleiner. De mannen worden ouder en er komen geen nieuwe bij. Pas geleden is een 81-jarige afgehaakt. Het ging niet meer. Tot vorig jaar wilde hij het dak nog op.”
“De hele beleving van het verenigingsleven is anders geworden. Corona heeft daarin een extra negatieve invloed op gehad. Als het eerste speelt, staan er zeventig man te kijken, vijf jaar geleden was dat nog driehonderd. Ouders brengen hun kinderen tot aan de poort en komen niet even een bakkie koffie doen.”
Rhoon probeert het gezellig te maken. “We hebben een tijdje geleden een grandioos feest gehad: het oktoberfest. Honderdvijftig man en vrouw binnen. Geen wanklank. Deze maand hebben we onze jaarlijkse boutmiddag. Daar kijk ik naar uit, want het is door corona in 2019 voor het laatst geweest.”
Van Ginkel vervulde tal van functies bij Rhoon. Van elftalleider van het eerste elftal tot zelfs, toen de club omhoog zat, een jaartje op interim-basis voorzitter. “Ik ben twee periodes elftalleider geweest. Eerst van Edwin de Koning, later met Marco van Rijn met wie we toen kampioen zijn geworden.”
Hij heeft niet de illusie dat Rhoon ooit in de eerste klasse of hoofdklasse terecht komt. “Bij ons betalen de jongens gewoon contributie. We zijn maar een normale vereniging. We hoeven daardoor geen dure selectie op de been te brengen, waardoor we financieel ons hoofd prima boven water kunnen houden.”
Rhoon verkeert echter al jaren in een onzekere situatie over eventuele verplaatsing. Voor de club is dat een hoofdpijndossier aan het worden. “Als tegenstanders bij ons de kantine binnen komen, roepen ze allemaal: wat een gezellig bruin café hier. Maar als ze doorlopen naar onze kleedkamers schrikken ze zich rot. Dat is niet meer van deze tijd. Het is schoon, dat wel, maar enorm gedateerd. Het de hele accommodatie hangt aan tiewraps aan elkaar vast. De portocabins, waar de bestuurskamer is, lekken. Ze zouden er vijf jaar staan, inmiddels is dat al tien jaar. We worden in feite gegijzeld door de situatie. Je gaat niet investeren als je weet dat je mogelijk binnen een jaar of vijf gaat verhuizen.”
Maar dat is ‘m juist, want waar er eerder een doorbraak leek in het verhuisdossier – Rhoon zou met WCR verhuizen naar de andere kant van de Omloopseweg – is het nu vanuit de burelen van de gemeente oorverdovend stil. “Er zit weinig vaart in. Als club hebben we geen idee waar we aan toe zijn.”
Klik op VV Rhoon voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Rhoon voor meer informatie over de club.
